“Στο Δαφνί πλέουμε σε μια θάλασσα κίτρινης σκόνης. Πολλή γύρη ρε φίλε…”
Ήταν κάτι σαν κραυγή απόγνωσης αυτό που διάβασα στη σελίδα φίλου στο fb: “Εδώ στο Δαφνί πλέουμε σε μια θάλασσα κίτρινης σκόνης. Πολύ γύρη ρε φίλε…”.
Αν ήθελες να είσαι πιο ακριβής, θα το έλεγες αλλιώς: “Εδώ στο Δαφνί (και στο Δάσος και στην Καραϊσκάκη κ.ά.) πλέουμε σε μια θάλασσα σπέρματος!”.
Στο παραμικρό φύσημα του ανέμου, από τα πεύκα ξεχύνεται μια κίτρινη κουρτίνα που απλώνεται παντού, κάθεται σε οτιδήποτε, χώνεται σε κάθε τρύπα (αυτός είναι και ο κρυφός σκοπός της φυσικά, αφού είπαμε, σπέρμα είναι). Η αρχή της άνοιξης είναι η χαρά του πλυντηρίου αυτοκινήτων και ο πόνος της τελειομανούς νοικοκυράς, που πλένει τρεις φορές τη μέρα, γιατί δεν αντέχει την κιτρινίλα στο μπαλκόνι της.
Άσε όσους υποφέρουν από αλλεργίες. Δεν έχουν πού να κρυφτούν. Ό,τι και να κάνουν, το αρσενικό αναπαραγωγικό κύτταρο του πεύκου θα πάει να βρει την αναπνευστική οδό τους και θα τους γ@μ…σει στο φτέρνισμα.
Αν το πεύκο ήταν εντομογαμές και όχι ανεμογαμές, δεν θα τα περνάγαμε όλα αυτά, λέει η βιολογία. Το μυστικό που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την κιτρινίλα είναι ότι για την αναπαραγωγή των πεύκων οι μικροί “σάκοι” στα αρσενικά κουκουνάρια ανοίγουν την άνοιξη και ξεχύνονται εκατομμύρια κόκκοι γύρης, που ταξιδεύοντας χιλιόμετρα με τον άνεμο ψάχνουν στην τύχη τα θηλυκά κουκουνάρια, τα οποία ανοίγουν, δέχονται τη γύρη, κλείνουν και τσουπ… γονιμοποιήθηκαν. Αν έχεις τύχη διάβαινε, λοιπόν, κίτρινη γύρη του πεύκου. Αλλιώς κάτσε στο αυτοκίνητό μου.
Υπομονή, σε λίγες μέρες θα περάσει και το φετινό αναπαραγωγικό κρεσέντο των πεύκων μας. Μας χαρίζουν τόσα πολλά εδώ στο Χαϊδάρι, που αξίζει να τους συγχωρήσουμε μερικές ερωτικές υπερβολές.
Μ.Χ.
