Γράμμα ενός 18χρονου προς τους Χαϊδαριώτες
Ο Μάνος Πλακίδας, ο νεότερος ηλικιακά στην πόλη μας υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό “Ώρα Χαϊδάρι – Άρης Πανόπουλος” και ένας από τους νεότερους στην Ελλάδα, εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση να θέσει υποψηφιότητα και στέλνει το δικό του μήνυμα προς όλους Χαϊδαριώτες, μεγαλύτερους σε ηλικία αλλά και συνομηλίκους του, προς τη νέα γενιά.
Η απόφασή μου να θέσω υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος στην πόλη μου το Χαϊδάρι είναι απόρροια της συνεχούς απογοήτευσης που μου δημιούργησαν οι προηγούμενες δημοτικές αρχές. Απογοήτευση που προκύπτει από τη μη αντιμετώπιση από μέρους τους σημαντικών προβλημάτων που επηρεάζουν και δυσχεραίνουν την καθημερινότητα όλων μας, αλλά κυρίως απογοήτευση που προκύπτει από το γεγονός ότι δεν άκουσαν και δεν πλησίασαν εμάς, τους νεότερους δημότες, τα ζητήματα που μας απασχόλησαν και τους προβληματισμούς μας.
Μέσα από την ενεργή συμμετοχή μου στα μαθητικά συμβούλια, στο 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο, αλλά και από την επικοινωνία και συνεργασία με τους συμμαθητές μου από όλα τα σχολεία του Χαϊδαρίου, αυτό που εισέπραξα είναι ότι η δημοτική αρχή δεν ήταν κοντά μας, δίπλα μας, μαζί μας στους προβληματισμούς, τις ανησυχίες, τις πρωτοβουλίες που πήραμε, ακόμα και στους αγώνες που δώσαμε και αφορούσαν σε θέματα που απασχόλησαν την εκπαιδευτική κοινότητα ειδικότερα, την κοινωνία των νέων γενικότερα.
Πολιτιστικές εκδηλώσεις και αθλητικές διοργανώσεις που να απευθύνονται στην ηλικία μας; Έργα αναβάθμισης των ήδη υπαρχουσών υποδομών ή και δημιουργία νέων που να απευθυνόταν στους νεότερους δημότες και τα ενδιαφέροντα μας; Ελάχιστα έως κανένα. Ό,τι κάναμε, ό,τι διοργανώσαμε, μόνοι μας οι μαθητές το κάναμε έχοντας μόνο τη στήριξη, τη βοήθεια και τη συμπαράσταση των γονιών και των εκπαιδευτικών μας.
Οι παραπάνω λόγοι ήταν οι πιο σημαντικοί και ήταν αρκετοί για να με κάνουν να πάρω την απόφαση να ασχοληθώ ενεργά με την τοπική αυτοδιοίκηση.
Η ηλικία μου, των 18 ετών, δεν στάθηκε για εμένα εμπόδιο ούτε τη θεώρησα ως μειονέκτημα, αφού είχα ήδη διαπιστώσει στην πράξη πως και εμείς οι νεότεροι, οι μικρότεροι ηλικιακά δημότες – πολίτες, μπορούμε να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες και μέσα από καλές συνεργασίες να πραγματοποιήσουμε ωφέλιμες δράσεις.
Το γεγονός ότι ο Άρης Πανόπουλος εμπιστεύτηκε έναν νέο άνθρωπο 18 ετών να συμμετέχει στην προσπάθειά του για την αλλαγή της πόλης μας με τιμάει και με χαροποιεί ιδιαίτερα. Η εμπιστοσύνη του αυτή, και μέσα από το πρόσωπο μου στη νέα γενιά, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που επέλεξα να συμπορευτώ μαζί του. Η αμεσότητά του ως άνθρωπος, το ότι δεν χρησιμοποιεί την «ξύλινη γλώσσα» των πολιτικών στις συζητήσεις μας, το όραμά του για ένα σύγχρονο Χαϊδάρι ήταν τα στοιχεία που με «κέρδισαν» όπως και η ομάδα των ικανών, με όρεξη και θέληση συνδημοτών μου που αποτελούμε τον συνδυασμό «Ώρα Χαϊδάρι».
Το γεγονός ότι ιδεολογικά δεν ανήκουμε στον ίδιο χώρο δεν εμπόδισε την απόφασή μου αυτή, αφού ξεκάθαρα πιστεύω πως οι ιδεολογικές τοποθετήσεις του καθενός, ειδικά στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν θα πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο, καθώς δεν βοηθούν παρά μόνο βλάπτουν και απομακρύνουν τους δημότες από τον κοινό στόχο που είναι μια πόλη βιώσιμη και λειτουργική για όλους.
Το Χαϊδάρι τα τελευταία χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε μια πόλη αφιλόξενη και σε σημεία επικίνδυνη (για παράδειγμα κυκλοφοριακό, έλλειψη φωτισμού κ.ά.). Και με την ιδιότητα μου πλέον ως φοιτητή θέλω να δω την πόλη μου να γίνεται μια πόλη πρότυπο που δεν θα διώχνει τα παιδιά της αλλά θα μας δίνει τη δυνατότητα να μείνουμε σε αυτή, να αναπτυχθούμε και να συνδημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.
Με την υποψηφιότητα ως ο νεότερος υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος θέλω, τέλος, να στείλω και ένα διπλό μήνυμα τόσο προς τους μεγαλύτερους όσο, κυρίως, προς τους συνομηλίκους μου, τη νέα γενιά: Οι νέοι, σε μεγάλο βαθμό, αποστρεφόμαστε την πολιτική και τους πολιτικούς και μπορώ να κατανοήσω τους λόγους. Δεν θα πρέπει όμως να αφήσουμε άλλο χαμένο χρόνο από το μέλλον μας. Πρέπει να είμαστε εδώ, ενεργοί και συμμέτοχοι στις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή, στην καθημερινότητά μας. Η αγανάκτηση της νέας γενιάς είναι δεδομένη και προφανής. Πιστεύω όμως ότι αν αυτή η αγανάκτηση περιορίζεται σε ένα πληκτρολόγιο και σε μια συζήτηση μεταξύ φίλων, χωρίς να μετουσιώνεται σε πράξεις και συμμετοχή, τότε δεν αξίζει να λέγεται αγανάκτηση, μόνο μετατρέπεται σε ανοχή και άρα ουσιαστικά καταλήγει σε αδράνεια.
