Η επόμενη μέρα των Ευρωεκλογών
Του Γιώργου Μαλιώτη
- Η “ΑΓΚΥΛΩΣΗ” ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ.
Σε λίγο κλείνουν οι κάλπες. Και μετά θα στηθούμε όλοι στους δέκτες μας να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα και τους διάφορους σχολιασμούς. Τους τελευταίους μήνες και βδομάδες, όλα τα κόμματα ενεργοποίησαν κατά το μέγιστο τα επικοινωνιακά τους εργαλεία και τροποποίησαν στοχευμένα το πολιτικό τους αφήγημα. Για άλλη μια φορά λοιπόν θα περιμένουμε αδημονώντας τα αποτελέσματα της κάλπης και για το τι θα φέρουν αυτά στην επόμενη μέρα.
Αυτό μάλλον δεν θα ισχύσει απόψε. Η μεγάλη πλειοψηφία των εκλογέων δεν έχει κανένα λόγο να αδημονεί. Γιατί να το κάνει άλλωστε?? Για να δει αν η ΝΔ θα έρθει πρώτη με 33% ή με 30%?? Για να δει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει δεύτερος με 16% ή με 18%?? Για να δει αν το ΠΑΣΟΚ θα έρθει τρίτο με 13% ή με 11%?? Ή μήπως για να δει αν ο Βελόπουλος θα περάσει το ΚΚΕ?? Από τη στιγμή μάλιστα που και οι δύο θα είναι ευχαριστημένοι, γιατί θα έχουν ανεβασμένα ποσοστά. Οι μόνοι που πραγματικά μπορεί να αγωνιούν είναι οι ψηφοφόροι των μικρότερων κομμάτων για να δούν αν τελικά θα εκλέξουν ευρωβουλευτή ή όχι.
Η κάλπη των ευρωεκλογών ήταν παραδοσιακά η κάλπη των μηνυμάτων. Σε αυτές τις εκλογές μοιάζει και αυτά να έχουν εν πολλοίς προεξοφληθεί. Υπάρχει βέβαια πάντα και το ενδεχόμενο της έκπληξης. Η μόνη έκπληξη που θα μπορούσε να “παίξει”, είναι και η πλέον ευχάριστη για εμάς τους υποστηρικτές του αριστερού και προοδευτικού χώρου. Να πέσει η ΝΔ αρκετά κάτω από το 30%. Είναι το μόνο αποτέλεσμα της κάλπης που μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις για την επόμενη ημέρα. Ιδιαίτερα μάλιστα αν καταφέρει ταυτόχρονα να σκαρφαλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 20%. Μόνο τότε το πολιτικό τοπίο της χώρας θα σπάσει την “αγκύλωση” που το έχει ακινητοποιήσει από πέρυσι και θα βγάλει το γύψο που του έχουν φορέσει η εγχώρια ελίτ, το συναρτώμενο με αυτήν μιντιακό και (το όποιο παραμένον) εκδοτικό σύστημα, αλλά και οι διάφορες πληρωμένες ορδές των social media.
Όλα φυσικά θα εξαρτηθούν και από τη συμμετοχή, η οποία δυστυχώς δεν διαφαίνεται ισχυρή. Αν αυτό επαληθευθεί θα ευνοήσει τη ΝΔ που θα κρύψει τη φθορά της. Κι αν τελικά δεν υπάρξει έκπληξη κι επαληθευθούν οι δημοσκοπήσεις ως προς τα ποσοστά των μεγαλύτερων κομμάτων, αλλά και ως προς τη συμμετοχή, τότε αυτές οι τόσο “αδιάφορες” σημερινές εκλογές θα αποτυπώσουν τη συνεχιζόμενη παρακμή του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η οποία διαφάνηκε πολύ έντονα τον περσινό Ιούνιο με μια συμμετοχή που μόλις ξεπερνούσε το 50% και με το 41% που έλαβε ο Μητσοτάκης junior, το οποίο έκτοτε το διαχειρίζεται ως λευκή επιταγή.
Αγαπητοί φίλοι ένα χρόνο πρίν την παραμονή των εθνικών εκλογών είχα αρθρογραφήσει σχετικά στο φιλόξενο site του ΧΑΙΔΑΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. Φοβάμαι πως πέραν του σκαμπανεβάσματος του ΣΥΡΙΖΑ και της νέας διάσπασής στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, (στον οποίο επί δεκαετίες εντάχθηκα και λειτουργώ συλλογικά), η μεγάλη εικόνα είναι σχεδόν παγωμένη. Κι αν δεν έχουμε ένα κατρακύλισμα της ΝΔ κάτω από το 30%, μαζί με ένα άλμα του ΣΥΡΙΖΑ στο 20% (ή και παραπάνω) θα παραμείνει παγωμένη και από αύριο και μετά.
- Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΘΑ ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις βλέπουμε από δυσαρέσκεια ως οργή για τη “νεοδεξιά” κυβέρνηση (χείριστο κράμα νεοφιλελευθερισμού και αυταρχισμού) της ΝΔ, που έχει απομακρύνει σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων της ΝΔ από τη ΝΔ. Αυτό όμως το ρεύμα σε ένα βαθμό τροφοδοτεί δεξιότερα κόμματα, ο κύριος όγκος του όμως παραμένει αμήχανος και αναποφάσιστος. Και τούτο γιατί ενώ ξέρει τι θέλει να αφήσει πίσω του, δεν ξέρει προς τα που θέλει να πάει. Και τούτο γιατί το εγχώριο μπλοκ εξουσίας και προπαγάνδας (πολιτικοοικονομική ελίτ, media, social media) έχει απαξιώσει τους βασικούς αντιπάλους του junior από το χώρο της κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι αναξιόπιστος, γιατί ο νέος πρόεδρος του, άπειρος ων πολιτικά, κάνει συχνά ανορθογραφίες, οι οποίες υπό το φως των μιντιακών προβολέων μοιάζουν τεράστιες, ο δε Ανδρουλάκης ήταν και παραμένει “λίγος” και οποτεδήποτε τολμά να αρθρώσει πραγματικά αντίθετο πολιτικό λόγο προς τον junior ΄δεχεται από το εγχώριο μπλοκ την ίδια σκληρή επίθεση που δέχεται εδώ και χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα δε λοιπά κόμματα της αριστεράς είναι εγκλωβισμένα σε περιθωριακά ποσοστά κι έτσι δεν μπορούν να αξιοποιηθούν σημαντικά στελέχη ή/και ποιοτικές συλλογικότητες, στο στόχο της ανατροπής της νεοδεξιάς κυβέρνησης.
Όσο το πολιτικό τοπίο θα παραμένει αγκυλωμένο, δεν θα υπάρξει ελπίδα για την κοινωνική πλειοψηφία που χτυπιέται από τις πολιτικές της νεοδεξιάς κυβέρνησης. Στις περισσότερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες το εκλογικό σώμα παραδοσιακά αναζητεί έναν ηγέτη, κάποιες λίγες προηγμένες κοινωνίες είναι απαλλαγμένες από το σύνδρομο του ηγέτη στρατηλάτη. Εδώ έχουμε ως βασικούς πόλους το ΣΥΡΙΖΑ με τον Κασσελάκη και το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη. Ο δεύτερος ήταν και παραμένει “λίγος”, εκτός αν αποτελέσει τη μεγάλη έκπληξη της αποψινής βραδιάς(!!). Αλλά κι άπειρος πολιτικά Κασσελάκης δεν νοείται να φαντασιώνεται εαυτόν ως νέο Αντρέα που θα επιβάλει ηγεμονικούς όρους σε μια υπό αναδιάρθρωση κεντροαριστερά, γιατί αφενός το προσωπικό ειδικό του βάρος δεν υπολείπεται απλά αλλά είναι μη συγκρίσιμο, αφετέρου ο σημερινός συσχετισμός ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ είναι επίσης μη συγκρίσιμος με τον τότε συσχετισμό ΠΑΣΟΚ – Αριστεράς. Οι αριθμοί που αποτυπώνουν το τρέχον πολιτικό τοπίο (αν δεν βγάλει η κάλπη κάποια μεγάλη έκπληξη) είναι “εκτυφλωτικά” αμείλικτοι. ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΝΕΟΔΕΞΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Μόνο εμμονικοί αλαζόνες μπορούν να εθελοτυφλούν. Βέβαια αυτοί που θα αποτελέσουν το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι οι ανώτερες βαθμίδες των δύο κομματικών ηγεσιών και φυσικά οι πραιτωριανοί των δύο ηγεσιών. Αυτές οι δύο εκατέρωθεν ηγετικές ομάδες είναι ικανές να μπουν σε μάχη χαρακωμάτων για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο σε μια πιθανή (για πότε άραγε??) μελλοντική κυβερνητική εξουσία και αυτό μάλιστα είναι διαχρονικό φαινόμενο. Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΧΕΙΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΣΜΙΑ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΑΛΑΖΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΤΑΚΤΙΚΩΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΥΡΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΝΕΟΔΕΞΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ JUNIOR – ΣΑΜΑΡΑ- ΒΟΡΙΔΗ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟΨΕ Η ΚΑΛΠΗ.
- ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑΤΑ.
Από τα παραπάνω διαφάνηκε ότι το μεγάλο διακύβευμα είναι η ανασύνθεση της κεντροριστεράς. Αυτό ήταν ξεκάθαρο ακόμα και από τα εκλογικά αποτελέσματα του καλοκαιριού του 2023. Αν δεν συμβεί κάποια ευχάριστη έκπληξη (σημαντική πτώση ΝΔ + άλμα ΣΥΡΙΖΑ), τότε οι συσχετισμοί θα παραμείνουν ίδιοι με τον Ιούνη του 2023, γεγονός που έχει απελπίσει την κοινωνία. Αυτή η απογοήτευση δεν νοείται να διαρκέσει άλλο, η προιούσα εκφυλιστική απαξίωση του πολιτικού συστήματος έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνει ένα φασιστικό κοινωνικοπολιτικό υπόστρωμα. Να θυμηθούμε ότι στην Ουγγαρία του Όρμπαν η συμμετοχή στις εκλογές κάνει αρνητικό ρεκόρ (< 40%). Οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς και της αριστεράς έχουν την πολύ βαριά ευθύνη να έχουν τον καθοριστικό ρόλο στην αναστροφή του κλίματος γιατί αλλιώς αυτό το ρόλο θα τον παίξουν συστημικοί σχεδιασμοί για εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις με ελάχιστες αποκλίσεις από την πολιτική της νεοδεξιάς κυβέρνησης που διαλύει το κοινωνικό κράτος και καταλύει το κράτος δικαίου, υπονομεύοντας τη δημοκρατία.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας πρέπει να συμφωνήσουν σε ένα ρεαλιστικό σχέδιο προοδευτικής διακυβέρνησης. Βασικοί πυλώνες του κοινού σχεδίου πρέπει μεταξύ άλλων να είναι: α) ένα κοινό δημοσιονομικό πλάνο που να ισορροπεί την αναδιανομή με σημερινούς ταξικούς όρους (ή όρους σημερινής κοινωνικής διαστρωμάτωσης αν κάποιος το προτιμάει), τη διάσωση της δημόσιας υγείας και την ανάκτηση βασικών πόλων του κοινωνικού κράτους με τις ουσιαστικές ανάγκες για εξοπλισμούς, β) μια κοινή πολιτική για τα εργασιακά ζητήματα, γ) μια κοινή στρατηγική για το τραπεζικό τομέα και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δ) μια κοινή στρατηγική για τη δημόσια περιουσία και τις επιχειρήσεις κοινής οφέλειας και στρατηγικής σημασίας.
Δεν χρειάζεται να ταυτίσουν απόλυτα τις πολιτικές τους θέσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Πρέπει όμως για πολύ βασικά πράγματα να βγουν μπροστά με κοινό σχέδιο, επιδεικνύοντας διάθεση δημιουργικής σύνθεσης με αμοιβαίες υποχωρήσεις έχοντας διαρκή αίσθηση της μεγάλης κοινωνικής τους ευθύνης. Έτσι η κοινωνία θα εισπράξει ότι μια πολιτική συμμαχία της τάξης του 30% βγαίνει μπροστά από σήμερα για να χτυπήσει τη νεοδεξιά κυβέρνηση και δεν θα παρακολουθεί απεπλισμένη τον junior να κάνει πολιτικά όργια στο επίπεδο της διακυβέρνησης, περιμένοντας μήπως το 2035 θα έχει φθαρεί αρκετά ώστε να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή. Σε μια περίπτωση κοινού πολιτικού σχεδίου της κεντροαριστεράς, το εγχώριο μπλοκ εξουσίας και προπαγάνδας δεν θα μπορεί να απαξιώσει την κυβερνητική εναλλακτική και θα στοχεύει πλέον σε εσωτερικές έριδες και αλληλουπονομεύσεις. Για αυτό λοιπόν το κοινό σχέδιο πρέπει να είναι minimum αλλά συμπαγές.
Είναι προφανές ότι σε μια τέτοια συνεργασία πρέπει να είναι ευπρόσδεκτα σε διαβούλευση και κοινή δράση όλα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, όχι όμως απαραίτητα σε μια συμφωνία για κοινό σχέδιο, γιατί τότε το εγχείρημα από ιδιαίτερα δύσκολο θα καταστεί ακατόρθωτο.
Τα διακυβεύματα βέβαια δεν αφορούν μόνο την ελληνική πολιτική, αλλά εστίασα σε αυτά γιατί οι ευρωεκλογές πήραν το χαρακτήρα εθνικής κάλπης όχι μόνο από την αντιπολίτευση αλλά και από τον ίδιο το junior. Ζούμε μια περίοδο βίαιης κυοφορίας της Ιστορίας, όπου ένας καταιγισμός γεωπολιτικών και διεθνών οικονομικών ζητημάτων βομβαρδίζει τις κοινωνίες. Η συζήτηση για όλα αυτά έγινε ελάχιστα έως καθόλου στα προεκλογικά πάνελ των ευρωεκλογών. Πρέπει όμως να αρχίσει κάποτε σοβαρά. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν.
