Εικόνες από τον Σκαραμαγκά του 2025;
“Φύλλο δεν κουνιέται” στην υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, μετά την μετάθεση της εκδίκασής της στον Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις 11 Μαρτίου (βλέπε Στην Ολομέλεια του ΣτΕ η υπόθεση Σκαραμαγκά! – Ο Δαβίδ δείχνει τα δόντια του…). Αυτό όμως επιφανειακά και όσον αφορά την καθαυτό λειτουργία της επιχείρησης σαν ναυπηγείο. Διότι το ενδεχόμενο για τη μετατροπή της σε ενεργειακή μονάδα “σιγοκαίει” υπογείως, χωρίς να διαψεύδεται ούτε να επιβεβαιώνεται από αρμόδια χείλη, δηλαδή επενδυτή και κυβέρνηση.
Μια περιδιάβαση στον οικονομικό τύπο δείχνει ότι η εξέλιξη για ένα γιγάντιο ενεργειακό πρότζεκτ FSRU στον Σκαραμαγκά συνεχίζει να συζητιέται. Για παράδειγμα: “Ο εφοπλιστής Γιώργος Προκοπίου, ο οποίος έχει αναδειχθεί στρατηγικός επενδυτής για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, φέρεται να εξετάζει τη δημιουργία πλωτής μονάδας υγροποιημένου φυσικού αερίου μαζί με σταθμό ηλεκτροπαραγωγής. Υπενθυμίζεται ότι ο ναυτιλιακός όμιλος του Γ. Προκοπίου Dynagas Holding διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους στόλους σε πλοία LNG, με 13 LNG Carriers, ενώ αναμένει σύντομα την παραλαβή δύο ακόμη νέων. Μεταξύ των πλοίων που διαθέτει η εταιρεία είναι και δύο που μπορούν να λειτουργούν και ως FSRU (Πλωτή Μονάδα Αποθήκευσης και Επαναεριοποίησης)“. (newmoney.gr, 3/1/2022).
Αντίστοιχο άρθρο στο maritimes.gr: “Λίγες μέρες αφότου πλειοδότησε στον διεθνή διπλό διαγωνισμό για τα Nαυπηγεία Σκαραμαγκά, ο Γιώργος Προκοπίου παρέλαβε το LNG Transgas Power, το πρώτο στο κόσμο που λειτουργεί ως πλωτή μονάδα αποθήκευσης και επαναεριοποίησης που κατασκευάστηκε σε κινεζικά ναυπηγεία. O Έλληνας εφοπλιστής μέσω της Dynagas διαθέτει 13 LNG Carriers για τα οποία έχει εξασφαλίσει πολυετή ναυλοσύμφωνα, εισάγοντας πλέον νέα μεγέθη μεταφορικής ικανότητας στην αγορά, καθώς τα πλοία αυτά έχουν μεταφορική ικανότητα 200.000 κ.μ. και είναι τα πρώτα που κτίζονται με τέσσερις δεξαμενές. Tο μεγαλύτερο αυτό μέγεθος αλλάζει τις ισορροπίες στην αγορά, καθώς εφόσον εξασφαλίζεται ότι το πλοίο θα μεταφέρει φορτίο ίσο με τη χωρητικότητά του, το όφελος μεγιστοποιείται. Tα παραπάνω όμως, φαίνεται πως έχουν ανοίξει την όρεξη στον Γ,. Προκοπίου να προχωρήσει και σε ένα σύνθετο ενεργειακό project στον Σκαραμαγκά, για τη δημιουργία πλωτής μονάδας υγροποιημένου φυσικού αερίου μαζί και με την κατασκευή μονάδας ηλεκτροπαραγωγής από φυσικό αέριο.”
Σε αυτές τις περιπτώσεις τα δημοσιεύματα παίζουν το ρόλο της προετοιμασίας της κοινής γνώμης και της σφυγμομέτρησης αντιδράσεων. Ωστόσο και ο ίδιος ο Γιώργος Προκοπίου έχει τοποθετηθεί επί του θέματος, στην πρώτη του συνέντευξη μετά την ανάδειξή του σε πλειοδότη, όπου, μεταξύ άλλων, δήλωσε: “Και επίσης τα ναυπηγεία είναι ένα μέρος που μπορεί να ασχοληθεί με ενέργεια” (newmoney.gr, 16 Ιουλίου 2021). Όμως ένα τέτοιο επιχειρηματικό σχέδιο από τη μια αντιστρατεύεται τη μέχρι τώρα βιομηχανική υπόσταση του χώρου, που συνδέεται στενότατα με την εθνική άμυνα, και από την άλλη βάζει ζητήματα ασφάλειας (τα ΕΛΠΕ απέχουν ελάχιστα), ογκωδών εγκαταστάσεων και περιβαλλοντικής υποβάθμισης.
Το “Χαϊδάρι Σήμερα” κάνει έρευνα για το μέγιστο αυτό θέμα και στο επόμενο διάστημα θα έχουμε περισσότερα στοιχεία. Αυτή την ώρα, διατυπώνουμε δύο σκέψεις για προβληματισμό:
- Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο σε πρώτη ανάγνωση, η πρόταση ακύρωσης του διαγωνισμού για την πώληση του ναυπηγείου, που κατέθεσε ο Δήμος Χαϊδαρίου στο ΣτΕ, μπορεί να αποδειχτεί ασπίδα για το ίδιο το Ναυπηγείο, αν πράγματι υπάρχει φωτιά πίσω από τον καπνό των λεγόμενων για σχέδια Προκοπίου να φτιάξει εκεί ενεργειακή μονάδα. Με δεδομένη την κάθετη τοποθέτηση του Δήμου Χαϊδαρίου υπέρ της λειτουργίας της επιχείρησης σαν ναυπηγείο, πρέπει να πάρουν θέση και η Περιφέρεια Αττικής, όπως επίσης και η κυβέρνηση, που -δυστυχώς- τηρεί απόλυτη σιωπή. Ας πούμε και αυτό: Η διεκδίκηση του Δήμου έχει “αντιπάλους” ακόμη και μέσα στην πόλη μας, με το επιχείρημα “τι να την κάνει αυτή την έκταση, αφού δυσκολεύεται να συντηρήσει ακόμη και μια πλατεία”. Είναι προφανές όμως ότι αυτή η λογική έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα, καθώς μπορεί να προκύψει μια ασυγκρίτως πιο επιβαρυντική περιβαλλοντικά χρήση και τότε τέτοια επιχειρήματα θα μοιάζουν γραφικά… Τέλος, όπως έχουμε ξαναγράψει, το σημερινό αδιέξοδο μπορεί να αρθεί με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, ώστε να γίνει εξωδικαστική επίλυση του προβλήματος, καθώς μάλιστα υπάρχουν ισχυρά μηνύματα από τη μέχρι τώρα διαδικασία στο ΣτΕ ότι η νομική θέση του Δήμου Χαϊδαρίου είναι ισχυρή. Η ιδέα του συμβιβασμού έχει πέσει από καιρό στο τραπέζι, αλλά η κυβέρνηση και η ΕΤΑΔ δεν έδειξαν σωστά αντανακλαστικά (βλέπε Ακόμη στο… καρνάγιο η λύση για τα ναυπηγεία, 28/02/2021). Μια τέτοια επιλογή θα μπορούσε να αφήσει ικανοποιημένο και τον Δήμο, ενώ παράλληλα θα είχε διασφαλιστεί η λειτουργία του Ναυπηγείου, ταυτόχρονα με τη συνολική περιβαλλοντική αναβάθμιση της περιοχής, γιατί όχι και με αξιοποίηση και των προτάσεων που έχουν κατατεθεί για τεχνολογικό hot spot σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής / Σχολή Μηχανικών, silicon bay της Ναυτιλίας, τεχνολογικές σχολές (το έχει προτείνει και ο Γ. Προκοπίου στο ίδιο άρθρο που αναφέρεται πιο πάνω) ή και όλα μαζί! Ναυπηγείο και δίπλα πόλος εκπαίδευσης και έρευνας μέσα σε ένα καλοσχεδιασμένο και βιώσιμο παραθαλάσσιο πάρκο για όλους τους κατοίκους της Δυτικής Αθήνας! Ακούγεται σύνθετο πρότζεκτ, αλλά η πολιτική βούληση μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες, πόσο μάλλον όταν χώρος υπάρχει. Ας σημειωθεί ότι η διαθέσιμη έκταση μπορεί να αυξηθεί προς όφελος όλων, καθώς έχει εξαγγελθεί η οριστική κατασκευή του Κόμβου Σκαραμαγκά, που θα απελευθερώσει γη, διότι θα αξιοποιηθούν οδικά οι ημικατασκευασμένες σήραγγες.
- Η πιθανή λειτουργία μονάδας αποθήκευσης φυσικού αερίου και παραγωγής ενέργειας θα είναι κυριολεκτικά “κάτω από τη μύτη της Αθήνας”. Η “Έκθεση Πετράκη” (Αποκαλυπτική Έκθεση του Ινστιτούτου Μελετών Περιβάλλοντος) είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική για τον τρόπο που μεταφέρεται η ρύπανση της βιομηχανικής περιοχής του Θριάσιου στο Λεκανοπέδιο. Σκεφτείτε λοιπόν να στηθεί μια τέτοια μονάδα, ακόμη κι αν καίει φυσικό αέριο, στη “μπούκα” της κοιλάδας του Δαφνίου, σε ευθεία γραμμή από το κέντρο της Αθήνας. Και μάλιστα τη στιγμή που υπάρχουν στην ίδια περιοχή δύο διυλιστήρια και πλήθος άλλων επιβαρυντικών βιομηχανιών.
Λοιπόν, πρέπει οι ίδιοι οι πολίτες της Δυτικής Αθήνας να αποφασίσουμε τι θέλουμε για το μέλλον της περιοχής μας. Και να το διεκδικήσουμε και με πολιτική πίεση, πέρα από τη νομική που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Μενέλαος Χρόνης
