Ο εφιάλτης της κίνησης και οι προβληματικές συγκοινωνίες
Η κίνηση στις οδικές αρτηρίες της Αθήνας είναι και πάλι -πέραν πάσης αμφιβολίας- μεγάλη. Επιστρέφουμε σε προ κρίσης κυκλοφοριακές συμπεριφορές και η μείωση που παρατηρήθηκε στα χρόνια των μνημονίων τείνει -δυστυχώς- να γίνει οριστικά παρελθόν. Αυτό που δεν φαίνεται στον ορίζοντα οι καλύτερες συγκοινωνίες, η μόνη βάσιμη ελπίδα για να χτυπηθεί το κακό, που εκτός από ταλαιπωρία φέρνει μαζί του και ατμοσφαιρική ρύπανση. Όσο για τις λεωφορειολωρίδες… ποιος δίνει σημασία;
Και πάλι μποτιλιαρίσματα
Η κίνηση στους μεγάλους δρόμους σταδιακά κλιμακώνεται και αυτό επιβεβαιώνεται και από τους ειδικούς. Η κουβέντα για τα μποτιλιαρίσματα και την αντιμετώπισή τους ανοίγει εκ νέου. Σε σχετικό ρεπορτάζ του το news247.gr έδωσε το λόγο στον πρόεδρο του Συλλόγου Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων Ελλάδας Κωνσταντίνο Κεπαπτσόγλου ο οποίος επισήμανε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και απαιτείται δουλειά από όλους.
“Να σας πω την αλήθεια, είναι λογικό όλο αυτό, όσο επιστρέφουμε σε οικονομική και κοινωνική κανονικότητα. Το φαινόμενο, άλλωστε, παρατηρείται εδώ και ενάμιση χρόνο, δεν είναι κάτι καινούργιο. Η “κανονικότητα” τι σημαίνει; Ο,τι οι Αθηναίοι χρησιμοποιούν και πάλι πολύ το αυτοκίνητό τους”, λέει ο κ. Κεπαπτσόγλου.
Δεν είναι μόνο αυτό όμως: “Παράλληλα, οι προσβάσεις στην αστική συγκοινωνία δεν έχουν αυξηθεί, παραμένουν σε επίπεδα κρίσης και αυτό, όπως γίνεται κατανοητό, συνιστά πρόβλημα. Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι οι υποδομές της πόλης δεν αντέχουν τόσα αυτοκίνητα, η πόλη έχει μετατραπεί σ’ ένα απέραντο πάρκινγκ. Αυτό, θα έλεγα, ότι είναι και αναμενόμενο αφού αρκετός κόσμος δεν έχει εναλλακτική”.
Μήπως, όμως, είναι και θέμα… ελληνικής νοοτροπίας; “Παίζει ρόλο και αυτό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι επέστρεψαν οι κακές, παλιές συνήθειες. Υπήρχε και ένα απωθημένο στον Αθηναίο την τελευταία δεκαετία, να χρησιμοποιεί περισσότερο το αυτοκίνητο. Αλλά, όπως είπα και πιο πάνω, όταν δεν υπάρχει η εναλλακτική της συγκοινωνίας, οι λύσεις περιορίζονται. Και να σας πω και κάτι άλλο; Ας πήξει οι κόσμος στην κίνηση για ένα χρόνο, μετά θα εκτιμήσει περισσότερο τα άλλα μέσα”.
Τι να κάνει και το Μετρό…
Όταν παραδόθηκε η πρώτη γραμμή του Μετρό, τον Ιανουάριο του 2000, οι περισσότεροι είχαμε την… κρυφή ελπίδα ότι τα μποτιλιαρίσματα θα εξαφανίζονταν από τους δρόμους της Αθήνας, ελπίδα όμως που αποδείχθηκε φενάκη: “Πρέπει να σας πω ότι το μετρό μπορεί να εξυπηρετεί πολλές διαδρομές, αλλά όχι όλες. Επίσης τις γραμμές του Μετρό θα πρέπει να τις τροφοδοτούν τα λεωφορεία, κάτι που δεν γίνεται παντού. Κρατήστε, ακόμη, και αυτό: Στον άξονα της Λεωφόρου Κηφισίας και γενικότερα στον άξονα Βορρά-Νότου της πόλης, δεν υπάρχει γραμμή μετρό. Υπάρχει, βέβαια, ο ηλεκτρικός αλλά ο κόσμος δεν τον πολυσυμπαθεί, κακώς. Εννοείται ότι αυτό το κενό θα το καλύψει η γραμμή 4 αλλά αυτό δεν θα γίνει άμεσα”.
Οχι όμως ότι οι υπόλοιπες συγκοινωνίες βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση: “Τις επίγειες τις ταλαιπωρούν προβλήματα όπως είναι το παράνομο παρκάρισμα, μεγάλη μάστιγα για την πόλη, η έλλειψη πόρων αλλά και η κακή νοοτροπία των υπόλοιπων οδηγών. Κλασικό παράδειγμα το ότι μπαίνουν συνεχώς στη λεωφορειολωρίδες”.
Αρα, μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, ειδικά για το κέντρο. Ή, μήπως όχι: “Η οριστική λύση θα ήταν να μην κατέβαινε κανένα μα κανένα αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης. Μία καλή λύση συνιστά ο περιορισμός της στάθμευσης στο κέντρο, και ειδικά της παράνομης. Αν γίνει αυτό πραγματικότητα, τότε οι συνθήκες αναμένεται να βελτιωθούν πολύ. Χρειάζεται όμως συστηματική δουλειά σε βάθος χρόνου και όχι ημίμετρα. Το παράδειγμα της Μαδρίτης είναι πολύ χαρακτηριστικό. Ουδείς μπορεί να παρκάρει στο κέντρο της”.
“Η κάθε πόλη έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και δεν μπορούμε να ξεπατικώσουμε λύσεις από αλλού και να τις “βάλουμε” στην Αθήνα. Μπορούμε όμως να εφαρμόσουμε προσαρμογές. Αυτό θα μας βοηθήσει και θα χαρίσει ανακούφιση. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το εξής: Το ποσοστό ιδιοκτησίας ΙΧ είναι χαμηλό σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Τι θα γίνει αν αυξηθεί;”
