“Νόμος και τάξη”, Χαϊδάρι και εγκληματικότητα
Το δόγμα “νόμος και τάξη” αποτέλεσε επιτυχημένο και αποδοτικό σε ψήφους προεκλογικό σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας και -πράγματι- διαπερνά την κυβερνητική πολιτική από την αρχή της θητείας της, αποτελώντας ένα από τα πρωταρχικά πολιτικά βάθρα της. Όμως πόση ασφάλεια προσφέρει στην καθημερινότητα του πολίτη; Με άλλα λόγια, αξίζει να εξετάσουμε τι ενέργειες έγιναν για να περιοριστεί η εγκληματικότητα στις γειτονιές μας. Και τελικά, πόσο ασφαλέστερες έγιναν.
Αν αξιοποιηθεί σαν κριτήριο το αστυνομικό μας δελτίο, τότε τα πράγματα είναι αποκαρδιωτικά. Ληστείες και κλοπές στη ημερήσια διάταξη. Ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής και το δηλώνει σε κάθε ευκαιρία.
Φταίνε άραγε οι χαμηλές ποινές που επιβάλλονται στους κακοποιούς; Ή μήπως η αδιαφορία των αστυνομικών για το έργο τους; (Παραθέτουμε τα δύο πιο συνηθισμένα επιχειρήματα, που βλέπουμε συχνά στα σχόλια κάτω από ειδήσεις του αστυνομικού ρεπορτάζ.)
Έχουμε μερικούς αριθμούς που δίνουν απαντήσεις (προέρχονται από παλιότερες έρευνες και δημοσιεύματά μας). Πιο συγκεκριμένα: Το 2018 στο ΑΤ Χαϊδαρίου υπηρετούσαν 52 αστυνομικοί και έγιναν 318 συλλήψεις. Το 2020 έμειναν 36 αστυνομικοί και έγιναν μόλις 184 συλλήψεις.
Λοιπόν, “νόμος και τάξη”, αλλά όχι στις συνοικίες και τα σπίτια μας. Στο Χαϊδάρι έχουμε αστυνόμευση μετ’ εμποδίων.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στη θεαματική μείωση της δύναμης αστυνόμευσης του κοινού εγκλήματος στην πόλη. Το ΑΤ Χαϊδαρίου, παρά τον σημαντικά μικρότερο αριθμό των ανδρών του, είναι υποχρεωμένο να εκτελεί υπηρεσίες και αλλού, όπως πχ στην επιτήρηση των τοπικών λοκντάουν σε Ασπρόπυργο και Μενίδι. Επίσης διατηρεί σε μόνιμη βάση ένα τουλάχιστον περιπολικό με τους άνδρες του στο Κέντρο Φιλοξενίας προσφύγων Σκαραμαγκά (ουδέποτε ελήφθη υπόψη η επιβάρυνση του τοπικού ΑΤ με μια νέα πόλη σχεδόν 3.000 κατοίκων), αλλά είναι επιφορτισμένο και με την φύλαξη κρατούμενων με ψυχολογικά προβλήματα στο ΨΝΑ Δαφνίου. Αν προσθέσει κανείς και τους ελέγχους για την τήρηση των μέτρων για τον κορωνοϊό, τι περισσεύει για περιπολίες;
Και ενώ είναι τέτοια η πίεση, γίνονται μεταθέσεις ανδρών σε πιο λάιτ υπηρεσίες (ρουσφέτια;), αλλά και στα ΜΑΤ, όπου οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν θέλουν να υπηρετήσουν. Οι λίγοι που απομένουν στις επάλξεις της γειτονιάς ξεπερνούν το εαυτό τους, αλλά βρίσκονται πάντα κατηγορούμενοι για όσα δεν προλαβαίνουν.
Μ.Χ.
