“Έζησα τον Σκαραμαγκά όταν ήμασταν οι καλύτεροι!”. Ένας εργάτης μετάλλου θυμάται, με αφορμή το αφιέρωμά μας στη λεηλασία του Ναυπηγείου

Ο ηλικιωμένος εργάτης μετάλλου θέλει να μιλήσει για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αφού διάβασε στην ιστοσελίδα μας (με τη βοήθεια των εγγονών του) το άρθρο μας Έτσι λεηλατήθηκε το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά- Περιστατικά σκανδαλωδών γεγονότων και συμπεριφορών, που απαξίωσαν τη μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα της Ελλάδας.

Για την ιστορία, το κείμενο αυτό στηρίχτηκε σε διασταυρωμένες πληροφορίες σημερινών υπαλλήλων του Ναυπηγείου, που βλέπουν την εργασία τους να βουλιάζει όχι στα νερά του Σκαραμαγκά, μα στο έλος του διεφθαρμένου ελληνικού κράτους.

“Έζησα τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά στις δεκατίες του ’60 και του ’70, στα χρόνια του Νιάρχου, όταν είμασταν το μεγαλύτερο ναυπηγικό και επισκευαστικό κέντρο της Μεσογείου, με 5.500 εργαζόμενους”, λέει ο συνομιλητής μας, και συνεχίζει: “Ήμασταν όλοι μας τρομεροί στη δουλειά και απ’ αυτό κερδίζαμε: Αν ένα πλοίο έπρεπε να μείνει για επισκευή 30 μέρες, εμείς το παραδίναμε σε 15 ή 20 ημέρες. Ο εφοπλιστής από το μειωμένο διάστημα δεξαμενισμού κέρδιζε πολλά λεφτά, γι’ αυτό έδινε δώρο στα Ναυπηγεία, ένα μέρος από τα οποία η διοίκηση μοίραζε στους εργαζόμενους, ανάλογα με τις ώρες δουλειάς στο πλοίο. Έτσι κερδίζαμε τότε και δουλειές για το Ναυπηγείο και χρήματα για την τσέπη μας. Δηλαδή, δουλεύοντας καλά!”.

“Μετά άλλαξαν όλα. Οι δουλειές μειώθηκαν, μας χτύπησαν οι μονάδες της Άπω Ανατολής και της Μαύρης θάλασσας με το μικρότερο κόστος τους, χάσαμε την πρώτη θέση. Ο Νιάρχος έφυγε το 1985 και εμείς μπήκαμε στο κράτος. Να τι έγινε μετά: Άρχισε να μειώνεται το προσωπικό, αλλά αντί να “κρατηθούν” οι μισθοί, αυξήθηκαν. Αντί να παλέψουμε για να πάρουμε δουλειές, καθόμασταν. Κάποιες εργασίες τις έκαναν εξωτερικά συνεργεία και εμείς παίζαμε τάβλι! Μερικοί νόμιζαν ότι βρήκαν τον παράδεισο. Τα υπόλοιπα, με τις αρπαχτές των διοικήσεων και των συνδικαλιστών, έγιναν όπως τα λέει το άρθρο σας. Όταν ο καθένας νομίζει ότι φροντίζοντας ξεχωριστά τον εαυτό του θα κερδίσει τα πάντα, καταντάει εκεί που έφτασε σήμερα και η Ελλάδα και το Ναυπηγείο”.

“Συχνά σκέφτομαι πόσο καλύτερη θα ήταν η κατάσταση στο Χαϊδάρι, αν ο Σκαραμαγκάς είχε καταφέρει να κράτησει τη δύναμη που είχε στη δική μας εποχή. Αν μπορούσε να δουλεύει εκεί 5.000 κόσμος. Πόσα παιδιά μας θα μπορούσαν να βγάζουν εκεί ένα καλό μεροκάματο. Πού να το βρουν τώρα; Και σήμερα εδώ μπορούν να φτιαχτούν τα πάντα. Ποιος νοιάζεται όμως”