Δεκάδες οικογένειες χάνουν τα σπίτια τους στον Κορυδαλλό – Παρέμβαση για την άμυνα σε παράνομες αγωγές του Δημοσίου

Με τη σημερινή παρέμβασή του ο πολιτικός μηχανικός Δημήτρης Κοτσώνης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ιδιοκτητών Αγροτικών Ακινήτων, ο οποίος ασχολείται χρόνια με το “δασικό πρόβλημα”, αναλύει διεξοδικά την “άμυνα” ιδιοκτητών εκτάσεων – οικοπέδων επί των οποίων το Δημόσιο εγείρει αξιώσεις με αγωγές. Συχνά το θέμα αφορά μικροϊδιοκτήτες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προβούν σε νομικές ενέργειες, με αποτέλεσμα να χάνουν τις περιουσίες τους από παράνομες, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, διεκδικήσεις του Δημοσίου.

Επίσης οι δικηγόροι δεν έχουν όλοι την απαραίτητη εξοικείωση με τη δασική νομοθεσία – νομολογία. Φυσικά, για το μέγα αυτό κοινωνικό πρόβλημα αρμόδιοι είναι και οι δήμαρχοι, που μπορούν να λειτουργήσουν σαν ασπίδα για τους δημότες τους, αλλά αρκετοί αποφεύγουν να εμπλακούν, αν και η συνολική αντίδραση είναι πολύ πιο αποτελεσματική.

Ειδικά στο Σχιστό Κορυδαλλού δημιουργείται σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, που αφορά τις κατοικίες δεκάδων οικογενειών. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των σπιτιών -μερικά κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίες του 1960, ξεπερνούν δηλαδή τα 60 χρόνια- αμφισβητείται από το κράτος και οι ένοικοί τους καλούνται να αποχωρήσουν. Πολλοί από αυτούς δεν μπορούν να στηρίξουν έναν απαιτητικό οικονομικά νομικό αγώνα. Πρόκειται για τα οικήματα που βρίσκονται εκτός σχεδίου, μπροστά από τα πρώην λατομεία, περιοχή που χαρακτηρίστηκε ως δασική ή αναδασωτέα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι σύμφωνα με πληροφορίες του τοπικού Τύπου ο Δήμος δεν προτίθεται να αναλάβει τη νομική στήριξη των κατοίκων.

Βλέπε και Σχιστό Κορυδαλλού: “Η περιοχή δεν ήταν ποτέ Δασική, το Δημόσιο δεν μπορεί να αξιώσει ότι αποτελεί ιδιοκτησία του”

Αναλυτικά η παρέμβαση του κ. Δημήτρη Κοτσώνη για τις αγωγές του Δημοσίου:

Με αφορμή το προηγούμενο σημείωμα μου και μετά από συζήτηση με δικηγόρο στον οποίο απευθύνθηκε πολίτης του Δήμου, για το πρόβλημα που έχει ανακύψει στον Κορυδαλλό, με τις αγωγές του Δημοσίου κατά ιδιοκτητών εκτάσεων-οικοπέδων, που με τους δασικούς χάρτες έχουν χαρακτηριστεί ως δασικές, συνέταξα το σημείωμα που ακολουθεί, που πιστεύω θα βοηθήσει τους πολίτες, αλλά και τους δικηγόρους τους, οι περισσότεροι δεν είναι εξοικειωμένοι με την δασική νομοθεσία και νομολογία, για να αντιμετωπίσουν αυτές τις αγωγές.

Ίσως δε ο κ. ΔΗΜΑΡΧΟΣ, αφού συμβουλευτεί την νομική του υπηρεσία, να αξιώσει από τον υπουργό την άμεση απόσυρση αυτών των παράνομων αγωγών, που υποχρεώνουν οικονομικά αδύναμους ανθρώπους σε έξοδα που δεν έχουν ή που θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την περιουσία τους.

 ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ 

Επί πάσης αγωγής του Δημοσίου κατά ιδιόκτητου εκτάσεων που έχουν χαρακτηριστεί ως δασικές.

Α.

1. Με τις διατάξεις του αρθρ, 48  του ν. 4685/2020, καθορίστηκε ότι οι εκτάσεις που είναι εντεταγμένες στα διάφορα καλλιεργητικά μητρώα του υπουργείου γεωργίας, στους κτηματολογικού πίνακες του ιδίου υπουργείου ως γεωργικές ή κτηνοτροφικές, κ.α. εξαιρούνται από τον χαρακτηρισμό τους ως δασικών ανεξάρτητα από την μορφή που έχουν σήμερα.

• Ο νόμος αυτός προσβλήθηκε από τον σύλλογο δασολόγων ενώπιων του Στε., το οποίο εξέδωσε τις αποφάσεις 1364-1365/2021.

Εξέδωσε μάλιστα ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για την έκδοση αυτών των αποφάσεων, που υπογράφεται από την τότε πρόεδρο του και τον εισηγητή αυτών των αποφάσεων, στην οποία επισημαίνεται ότι :

Δασικό είναι ό,τι καλύπτεται από δασική βλάστηση όχι μόνο σήμερα, αλλά και κατά το παρελθόν, αρκεί να μην έχει εκδοθεί διοικητική πράξη που να αλλάζει τη χρήση του, κατά βάση, πριν από το Σύνταγμα του 1975 και για όσο χρόνο συνεχίζεται η επιτραπείσα χρήση.

Κρίθηκε, ειδικότερα, ότι η αποτύπωση των δασικών εκτάσεων στους δασικούς χάρτες πρέπει να είναι αξιόπιστη και να μην περιλαμβάνει εκτάσεις, επί των οποίων δεν είναι νομικώς δυνατή η εφαρμογή της δασικής νομοθεσίας και δεν επιτρέπεται να κηρυχθούν ως αναδασωτέες για να ανακτήσουν τη χαμένη δασική τους βλάστηση, διότι η βλάστηση αυτή απομακρύνθηκε για κάποιο νόμιμο λόγο.

Κατά το Δικαστήριο, η εμφάνιση τέτοιων εκτάσεων, (καλλιεργουμένων ή άλλων) ως δασικών, θα προκαλούσε σύγχυση ως προς το ποιος είναι, πράγματι, ο δασικός πλούτος της χώρας, και θα εμπόδιζε τη χάραξη αποτελεσματικής δημόσιας πολιτικής για τη σωτηρία των δασών που έχουν διασωθεί και την αναγέννηση όσων έχουν παρανόμως καταστραφεί ή αποτεφρωθεί (κατασκευή δασοτεχνικών έργων, διαχειριστικές μελέτες, συντήρηση δασών, καθορισμός σχεδίου και μέσων πυροπροστασίας κ.λπ.). Αλλά, κατά το Δικαστήριο, η εμφάνιση αυτών των εκτάσεων ως δασικών θα ναρκοθετούσε και την ανάπτυξη των γεωργικών δραστηριοτήτων, οι οποίες, ιστορικά, συνέβαλαν στη μεταπολεμική ανόρθωση της χώρας και στον επισιτισμό του πληθυσμού της, τα οποία είχε υπόψη του το Σύνταγμα και γι’ αυτό, άλλωστε, επιτρέπει την κατ’ εξαίρεση μεταβολή του προορισμού των δασών για γεωργικές χρήσεις.

Πέραν, όμως, αυτών, η εξαίρεση των εκτάσεων που έχουν αποδοθεί σε άλλες χρήσεις με διοικητικές πράξεις, εξοπλισμένες με το τεκμήριο της νομιμότητας, αποσκοπεί και στην ασφάλεια δικαίου, η οποία δεν συμβιβάζεται με τη διαρκή αναμόχλευση εννόμων σχέσεων, που έχουν διαμορφωθεί κατά το παρελθόν (π.χ. πολεοδόμηση δεκάδων Δήμων της Αττικής, οι οποίοι, πριν ενταχθούν σε σχέδιο είχαν, ίσως, δασικό χαρακτήρα και μη νομίμως εντάχθηκαν τότε).

Σε κάθε περίπτωση, όπως έκρινε το Δικαστήριο, η ισορροπία μεταξύ προστασίας του περιβάλλοντος και ασφάλειας δικαίου διασφαλίζεται από την πρόβλεψη του νομοθέτη ότι η εξαίρεση από τη δασική νομοθεσία των εκτάσεων αυτών τίθεται υπό τη διαρκή αίρεση της συνέχισης της χρήσης που επέτρεψε η διοικητική πράξη (π.χ. γεωργική), αφού,

1. Το βασικό στοιχείο του νέου συστήματος είναι ότι οι δασικοί χάρτες καταρτίζονται, όχι μόνο βάσει αεροφωτογραφιών, που απεικονίζουν διαχρονικά τη δασική βλάστηση κάθε περιοχής, αλλά και βάσει διοικητικών πράξεων, οι οποίες καθόριζαν άλλες χρήσεις για ορισμένες εκτάσεις κατά το παρελθόν, ιδίως, μάλιστα, προ του Συντάγματος του 1975.

• Δασικό είναι ό,τι καλύπτεται από δασική βλάστηση όχι μόνο σήμερα, αλλά και κατά το παρελθόν,

• Προέβλεψε, ειδικότερα, ο νόμος αυτός ότι παρόμοιες εκτάσεις, οι οποίες έχουν αφιερωθεί, λόγου χάρη, στη γεωργική χρήση πριν από το Σύνταγμα του 1975, αποσυνδέονται από τη δασική νομοθεσία.

• η εμφάνιση αυτών των εκτάσεων ως δασικών θα ναρκοθετούσε και την ανάπτυξη των γεωργικών δραστηριοτήτων.

• Πέραν, όμως, αυτών, η εξαίρεση των εκτάσεων που έχουν αποδοθεί σε άλλες χρήσεις με διοικητικές πράξεις, εξοπλισμένες με το τεκμήριο της νομιμότητας, αποσκοπεί και στην ασφάλεια δικαίου, η οποία δεν συμβιβάζεται με τη διαρκή αναμόχλευση εννόμων σχέσεων

Κατά συνέπεια ο χαρακτηρισμός των εκτάσεων μας ως δασικών, δια των δασικών χαρτών, δεν είναι νόμιμος, αφού  αυτός δεν ανέτρεξε στην χρήση και υφή που είχαν οι εκτάσεις αυτές παλαιότερα, οι οποίες άλλωστε σύμφωνα με το αρθ. 45  του δασικού κώδικα του 1929 αποτελούσαν βοσκοτόπους και όχι δασικές εκτάσεις

(3. Με το άρθρο 45 του 4173/1929 «Περί δασικού κώδικος» νομοθετημένο από την Κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ορίζονται καθαρά οι έννοιες του δάσους, των δασικών εκτάσεων και δασικών εδαφών. Στο άρθρο 48 του ιδίου Δασικού Κώδικα, (Ν.4173/1929) τα λιβάδια (βοσκότοποι κλπ), δεν αποτελούν αντικείμενο δασικής δημοσιονομίας, δηλαδή δεν έχουν ουδεμία σχέση με τα δάση και τις δασικές εκτάσεις. Να τι ορίζει ακριβώς το άρθρο 48 του νόμου:

(Αντικείμενον μη δασικής δημοσιονονίας)

Άρθρο 48.

Δεν υπόκεινται εις τας διατάξεις του παρόντος νόμου:

1) Τα μεμονωμένως ή κατά λόγχμας και συνεδρίας εντός γεωργικώς καλλιργουμένων εκτάσεων ή αγροτικών κτημάτων μέχρι εκτάσεως 50 στρεμμάτων ως και τα εντός αυλών, κήπων και ελαιώνων και αμπέλων φυόμενα δασικά δένδρα.
2) Οι θάμνοι των βοσκοτόπων.
3) Οι παλίουροι κλπ.
4) Τα ελαιόδενδρα.
5) Τα οπωροφόρα και καρποφόρα δένδρα.
6) Τα δασικά δένδρα τα φυόμενα επί της οροθετικής γραμμής της Επικράτειας.

Το άρθρο  48 του Ν.4173/29, όμως τροποποιήθηκε με το άρθρο 17 του Ν.4687/1930  (ΦΕΚ 157 Α /13-5-1930) ως εξής:

Άρθρο 17

Δεν υπόκεινται εις τας διατάξεις του παρόντος νόμου.

1) Τα μεμονωμένως και αραιώς φυόμενα δασικά δένδρα εντός γεωργικώς καλλιεργουμένων ιδιωτικών εκτάσεων ή αγροτικών κτημάτων, των οποίων η έκτασις δεν υπερβαίνει τα πενήντα στρέμματα, εξαιρουμένων των μεμονωμένων και αραιώς φυομένων δένδρων εντός ομοίων εκτάσεων και κτημάτων, αίτινες ευρίσκονται εντός ή στην παρυφήν δασών, δια την υλοτομίαν των οποίων δένδρων έχει εφαρμογή του άρθρου 124 του δασικού κώδικος ως τροποποιείται δια του παρόντος νόμου.
2) Τα εντός αυλών, κήπων, ελαιώνων και αμπέλων φυόμενα δασικά δένδρα.
3) Τα ελαιόδενδρα, τα οπωροφόρα και καρποφόρα δένδρα ως και οι άμπελοι.
4) Οι παλίουροι  και
5) Οι θάμνοι των βοσκοτόπων, ως και η πρινοθάμευσις, εκρίζωσις και εκφλοίωσις τούτων.

Με λίγα λόγια η τροποποίηση του άρθρου 48 του δασικού κώδικα, επιτρέπει επί πλέον και την πρινοθάμευση (καταστροφή των πουρναριών), την εκρίζωσή των και την εκφλοίωση τούτων. Δεν αφήνει καμιά άλλη ερμηνεία, παρά μόνο ότι το περιεχόμενο αυτού του άρθρου (όπως τροποποιήθηκε) ξεκαθαρίζει ότι τα λιβάδια, οι βοσκότοποι κλπ, στα οποία υπάρχουν παλιούρια, θάμνοι, όπως πρίνοι (πουρνάρια) κλπ. δεν εμπίπτουν ποτέ και καθοιονδήποτε τρόπο στη δασική νομοθεσία.

Ο παραπάνω Ν. 4173/29 όπως τροποποιήθηκε (με το Ν.4687/1930), ίσχυσε μέχρι την εφαρμογή του Ν.Δ. 89/1968 (περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών), δηλαδή για 40 χρόνια. Όποιες  και όσες μεταβιβάσεις τέτοιων εκτάσεων γίνονταν (δια συμβολαιογραφικών πράξεων), δεν υπάγονταν στη δασική, αλλά στην αγροτική νομοθεσία.  Κατά συνέπεια ως νόμιμες πολύ σωστά, δεν αμφισβητούταν η κυριότητα των ιδιοκτησιών από το Ελλ. Δημόσιο. Το Ελλ. Δημόσιο εισέπραττε φυσικά  τον αναλογούντα φόρο μεταβιβάσεως!!!!

Β.

Άρθρον 67
Αγροί που άλλαξαν μορφή

Όπως τροποποιήθηκε με το Άρθρο 39 Νόμος 4280/2014 με ισχύ την 8/8/2014

Δες την εξέλιξη του άρθρου

Το Δημόσιο δεν προβάλλει δικαιώματα κυριότητας σε εκτάσεις που εμφανίζονται στις αεροφωτογραφίες του 1945, ή, εφόσον αυτές δεν είναι ευκρινείς, του 1960, με αγροτική μορφή που δασώθηκαν μεταγενέστερα, ανεξάρτητα από τη μορφή που απέκτησαν αργότερα, επί των οποίων το Δημόσιο δεν θεμελιώνει δικαιώματα κυριότητας βάσει τίτλου.

Πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής που έχουν εκδοθεί για τις ανωτέρω εκτάσεις ανακαλούνται ακόμη και αν τελεσιδίκησαν δικαστικά.

1. Κατ’ αρχάς αν οι δασικοί χάρτες έχουν χαρακτηρίσει τις εκτάσεις αυτές με τα στοιχεία αδ, αυτός ο χαρακτηρισμός δηλώνει, ότι η δασική υπηρεσία αποδέχτηκε ότι οι εκτάσεις αυτές το 1945 ήταν άλλης μορφής και συνεπώς όχι δασικής, αλλά σήμερα είναι δασικής! Αυτός ο χαρακτηρισμός συνεπάγεται την εφαρμογή της ανωτέρω διάταξης και επομένως μη νόμιμα  ασκήθηκε η αγωγή !

• Σύμφωνα με τις ανωτέρω αποφάσεις του ΣτΕ, αποφασίστηκε ότι, για να χαρακτηριστεί μια έκταση που σήμερα είναι δασική, ως δασική, πρέπει να αποδειχθεί ότι και παλαιότερα ήταν δασική και ακόμη ότι αυτό δεν μπορεί να στηριχθεί στις αεροφωτογραφίες που είναι ασαφείς.  Αποφάσισε δηλαδή το ΣτΕ ότι δεν επιτρέπεται να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δασική βάσει των αεροφωτογραφιών και των καθοριζόμενων στο άρθρο 3 του ν 998/79, αλλά βάσει της πραγματικής χρήσης που είχε η έκταση πριν από πολλά χρόνια.

Η πραγματική όμως χρήση την οποία είχαν οι εκτάσεις τα παλαιότερα χρόνια, δεν προβλέπεται από τον νόμο 998/79, βάσει του οποίου συντάθηκαν οι δασικοί χάρτες και από τους οποίους χαρακτηρίστηκε η συγκεκριμένη έκταση ως δασική, αντιθέτως για την ανεύρεση της πραγματικής χρήσης που είχε αυτή, πρέπει το κράτος να καθορίσει τα κριτήρια τον τρόπο και την ειδική  διοικητική ή άλλη Επιτροπή και ο τρόπος με τον οποίο αυτή  θα το αποφασίσει για την χρήση, που είχε η συγκεκριμένη έκταση πριν από το 1940, ή ίσως και παλαιότερα.

Αλλά και πέραν αυτού  σύμφωνα με τις προαναφερθείσες διατάξεις του Δασικού Κώδικα ν. 45../1929, για να χαρακτηριστεί μια έκταση ως ΔΑΣΙΚΗ, πρέπει να μπορεί να παράγει δασικά προϊόντα, που το απολύτως βραχώδες της έκταση δεν το επιτρέπει ούτε το επιτρέπει πλην την βόσκησης της από γίδια των αραιών θάμνων και την εκμετάλλευσή της ως λατομείου.

Επομένως δεν είναι νόμιμος ο χαρακτηρισμός της ιδιοκτησίας μας ως δασικής και  συνεπώς άκυρος η αγωγή σας.

Γ.

Με την εγκύκλιο του Γ.Γ. Δασών,

ΘΕΜΑ: Οδηγίες αναφορικά με την υποβολή δηλώσεων του άρθρου 2 του ν. 2308/1995 εκ μέρους του Ελληνικού Δημοσίου στις περιοχές του άρθρου 67 και του δευτέρου εδαφίου του άρθρου 62 του ν. 998/1979.

Καθορίζεται :

Ι. Με τη διάταξη του άρθρου 67 του ν. 998/1979, όπως ισχύει μετά την πρόσφατη αντικατάσταση της με το ν. 4915/2022 ρυθμίζεται η διαχείριση και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εκτάσεων, οι οποίες αποδεδειγμένα στο παρελθόν είχαν αγροτική μορφή και δασώθηκαν λόγω εγκατάλειψης. Ειδικότερα δε όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εν λόγω εκτάσεων με τον ανωτέρω τροποποιητικό νόμο καταργήθηκε η μέχρι τούδε προβλεπόμενη στο άρθρο 67 ειδική διοικητική διαδικασία για την αναγνώριση των εν λόγω εκτάσεων ως ιδιωτικών επί τη βάσει τίτλων ιδιοκτησίας οι οποίοι ανάγονται πριν από την 23η Φεβρουαρίου 1946 (ημερομηνία εισαγωγής του Αστικού Κώδικα) και ορίστηκε ρητά ότι οι εν λόγω εκτάσεις θεωρούνται ιδιωτικές, εφόσον το Δημόσιο δεν θεμελιώνει δικαιώματα κυριότητας επ’ αυτών βάσει τίτλου.

Kατ΄ ακολουθία  των ανωτέρω, οι οικείες Δ/σεις Δασών θα προβαίνουν, κατά την κτηματογράφηση σε υποβολή δήλωσης του ν. 2308/1995, για τα πολύγωνα ΑΔ του δασικού χάρτη (δασωμένοι αγροί), μόνο στην περίπτω-ση που το Δημόσιο θεμελιώνει δικαίωμα κυριότητας επί των ανωτέρω εκτάσεων βάσει τίτλου (από διαθήκη, δωρεά, δικαστική απόφαση κ.λπ.), ή εφόσον πρόκειται για κοινόχρηστες ή διαθέσιμες εποικιστικές εκτάσεις.

ΙΙ. Περαιτέρω σύμφωνα με το άρθρο 62, όπως ισχύει, του ν. 998/1979, «Επί των πάσης φύσεως αμφισβητήσεων ή διενέξεων ή δικών μεταξύ του Δημοσίου, είτε ως ενάγοντος είτε ως εναγομένου είτε ως αιτούντος είτε ως καθ` ου ή αίτηση, και φυσικού ή νομικού προσώπου, το οποίο προβάλλει ή αξιώνει οποιοδήποτε δικαίωμα, εμπράγματο ή μη, επί των δασών, των δασικών εκτάσεων το ως άνω φυσικό ή νομικό πρόσωπο οφείλει να αποδείξει την παρ` αυτώ ύπαρξη του δικαιώματός του.

Κατ` εξαίρεση η διάταξη αυτή δεν ισχύει στις περιφέρειες των Πρωτοδικείων των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης, των Νομών Λέσβου, Σάμου, Χίου και Κυκλάδων, των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων, «της Δωδεκανήσου, πλην των νήσων που ισχύει ο κτηματολογικός κανονισμός».

Επομένως δηλώσεις δικαιώματος του άρθρου 2 του ν. 2308/1995 που υποβάλλονται από το Δημόσιο και αφορούν δάση, δασικές εκτάσεις καθώς και εκτάσεις των περιπτώσεων α` και β` της παραγράφου 5 του άρθρου 3 του ν. 998/1979, οι οποίες περιλαμβάνονται σε περιοχές του δευτέρου εδαφίου του άρθρου 62 του ν. 998/1979 (Α` 289), θα πρέπει να συνοδεύονται από αποδεικτικά του επικαλούμενου δικαιώματος στοιχεία, ήτοι τίτλους ιδιοκτησίας ή άλλα επαρκή στοιχεία απόδειξης της κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου, όπως πράξεις μίσθωσης, παραχώρησης ή άλλης εκμετάλλευσης, αξιοποίησης και προστασίας της έκτασης ως δημόσιας.

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΔΑΣΩΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΡΑΒΩΣΗΣ

Συνέπεια της ανωτέρω εγκυκλίου, που δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από την διευκρίνηση της παρ1 του αρθ. 62 του ν.998/79, διευκρινίζεται ότι στις περιπτώσεις εκτάσεων, οι οποίες αποδεδειγμένα στο παρελθόν είχαν αγροτική μορφή και δασώθηκαν λόγω εγκατάλειψης, το Δημόσιο δεν εγείρει διεκδίκηση Ιδιοκτησίας χωρίς να διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας.

Εν προκειμένω το Δημόσιο που ούτε τίτλους ιδιοκτησίας για την συγκριμένη έκταση έχει ούτε έχει ερευνήσει την χρήση την οποία η έκταση αυτή είχε πριν από το 1940…, επί πλέον δε η βραχώδης σύσταση της, αποδεικνύει ότι ούτε μπορούσε ποτέ να έχει άλλη την χρήση του φτωχού βοσκότοπου, ούτε υπάρχει και η παραμικρή πιθανότητα να απόκτηση την χλωρίδα της δασικής έκτασης ή δάσους.

Επομένως  η αγωγή…

Πέραν των ανωτέρω και η νομολογία του Άρειου Πάγου έχει απορρίψει αγωγές του Δημοσίου για συναφείς λόγους, την οποία επιφυλάσσομαι να σας αποστείλω, καθώς και αποφάσεις πρωτοδικείων, οι οποίες απέρριψαν αντίστοιχες αγωγές, βάσει των αποφάσεων του Αρείου Πάγου.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: Μικροϊδιοκτήτες σε ομηρία – Ο γόρδιος δεσμός του “Κτήματος Παχή” στο Όρος Αιγάλεω παραμένει άλυτος