Η Τζένη Λειβαδάρου, με σπουδαία Ακαδημαϊκή καριέρα και φίλη του Στίβεν Χόκινγκ, με τον οποίο γνωρίστηκε μια και έχει την ίδια πάθηση με αυτόν, επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για την 6η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας.

Πριν μερικά χρόνια την γνωρίσαμε και μιλήσαμε μαζί της, όσο έκανε ακόμη το διδακτορικό της στην Αγγλία. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή της στο “Χαϊδάρι Σήμερα”.

Νωρίτερα σήμερα η Τζένη Λειβαδάρου παραιτήθηκε από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΛΑΚΤΩΡ, του οποίου ήταν μέλος.

Η Τζένη Λειβαδάρου σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΕΜΠ, όπου έκανε και μεταπτυχιακό. Έκανε δεύτερο μεταπτυχιακό στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και στη συνέχεια εκπόνησε το διδακτορικό της στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Θεωρητικής Φυσικής

Στη συνέντευξη που μας έδωσε το 2015 άφησε έντονο το πολιτικό της στίγμα. Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη.

Τζένη Λειβαδάρου: Η Ελληνίδα που εντυπωσίασε τον Χόκινγκ

Από το Χαϊδάρι στην Αγγλία και στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, για καλές σπουδές. Εντάξει, μέχρις εδώ δεν λέμε κάτι σπάνιο για Ελληνόπουλο… Όμως οι συνθήκες για την Τζένη είναι διαφορετικές: Με μοναδική αγωνιστικότητα και αυτοπεποίθηση άφησε το σπίτι της και έφυγε στο εξωτερικό, αψηφώντας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Σήμερα διαπρέπει στο φημισμένο αγγλικό Πανεπιστήμιο. Ο ίδιος ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ ζήτησε να γνωρίσει την φοιτήτρια που παίρνει τις υποτροφίες τη μια πίσω από την άλλη, κινείται με αναπηρικό καροτσάκι και έχει παρόμοια πάθηση με αυτόν.

Η συμπολίτισσά μας Τζένη Λειβαδάρου ήταν μαθήτρια του 4ου Δημοτικού και Γυμνασίου. Τελείωσε το 1ο Λύκειο Χαϊδαρίου, μπήκε στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, όπου έκανε και το μεταπτυχιακό της. Εκείνα τα χρόνια διαγνώστηκε η σοβαρή μυική πάθηση. Συνέχισε σε ελληνικά ερευνητικά προγράμματα και θέλοντας να αποκτήσει επαγγελματική εμπειρία προσλήφθηκε σε μεγάλη μελετητική εταιρεία, όπου εργάστηκε πέντε χρόνια.

Η μυοπάθεια σταδιακά περιόρισε την κινητικότητά της, αλλά αυτό δεν την πτόησε! Αντίθετα της έδωσε ώθηση να συνεχίσει την ακαδημαϊκή της καριέρα στο εξωτερικό. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Κέμπριτζ.

Το “Χαϊδάρι Σήμερα” συνάντησε την όμορφη Τζένη Λειβαδάρου στο σπίτι της, όπου βρέθηκε με την ευκαιρία των διακοπών των Χριστουγέννων. Κερδίσαμε πολλά από το λαμπερό της χαμόγελο, την αισιοδοξία και την θετική αύρα που εκπέμπει γύρω της. Μιλήσαμε για τη δύναμη με την οποία ξεπερνά τις δυσκολίες, για την ποιότητα σπουδών σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αναπόφευκτα… και για την κρίση και την φυγή πτυχιούχων στο εξωτερικό και πολλά ακόμη.

Επτά συνεντεύξεις, πέντε υποτροφίες!

Με την έξαρση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας και τα σκληρά οικονομικά μέτρα, η πίεση που ένιωσε οδήγησε την Τζένη Λειβαδάρου στην μεγάλη απόφαση, αν και βρισκόταν πλέον σε αναπηρικό αμαξίδιο: Να κάνει αίτηση στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, για μεταπτυχιακό πάνω στα οικονομικά. Όταν το ολοκλήρωσε, αποφάσισε να συνεχίσει με διδακτορικό σε τεχνική κατεύθυνση. Αφού πέρασε από μία δύσκολη διαδικασία επτά συνεντεύξεων, σήμερα είναι ερευνήτρια – υποψήφια διδάκτωρ σε θέματα πράσινης τεχνολογίας και πιο ειδικευμένα στην υδροδυναμική. Έχει εξασφαλίσει πέντε υποτροφίες!

Θεωρεί ότι βρίσκεται στο καλύτερο τμήμα του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και ίσως στο καλύτερο του κόσμου. Φυσικά οι απαιτήσεις είναι πολλές. Πιστεύει ότι για την εισαγωγή της μέτρησαν πολύ οι σπουδές στο ΕΜΠ, αλλά και η επαγγελματική της εμπειρία. Δηλώνει ενθουσιασμένη, αφού ένα τέτοιο πανεπιστήμιο δεν “κλειδώνει” τους φοιτητές του σε ένα γραφείο για να διαβάσουν. Αντίθετα τους “βγάζει” προς τα έξω για έρευνα, αλλά και για επαφή με την κοινωνία και διάχυση της γνώσης.

Η γνωριμία με τον Χόκινγκ

Η Τζένη Λειβαδάρου εξυψώνει σε κορυφαίο γεγονός για τη ζωή της την εκπαιδευτική συνεργασία με τον Στίβεν Χόκινγκ, επίτιμο καθηγητή του Κέμπριτζ, με τον οποίο “την δένουν” και οι κινητικές δυσκολίες. Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεται κανείς σε αναπηρικό αμαξίδιο και να εργάζεται κάθε μέρα πυρετωδώς. Να κοιμάται λιγότερο από πέντε ώρες το 24ωρο, ενώ πρέπει να αφιερώνει σε φυσιοθεραπείες δύο ώρες καθημερινά.

Όταν ο Χόκινγκ, που τα αντιμετωπίζει αυτά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, την πρωτοείδε στο Πανεπιστήμιο, ενδιαφέρθηκε να την καλέσει στο γραφείο του. Αν και εκείνος ήταν σε κακή μέρα, η πεντάλεπτη συνάντησή τους κράτησε τελικά σχεδόν τρεις ώρες… Όπως μάς είπε η συνομιλήτριά μας, ήταν πολύ απλός, διαυγέστατος παρά τα 73 χρόνια του και τα προβλήματα υγείας. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το αμοιβαίο πρόβλημα υγείας και κυρίως αφορούσε τις σπουδές της Τζένης, μια και ο Χόκινγκ ενδιαφέρεται με πάθος για τα ερευνητικά προγράμματα των φοιτητών και την πρόοδό τους. “Από τότε η πόρτα του είναι ανοιχτή για μένα και τον θεωρώ μέντορά μου”, μάς είπε.

Η Αγγλία σε κρίση από το 1990, αλλά το κράτος πρόνοιας ζωντανό!

Ρωτήσαμε την Τζένη Λειβαδάρου τι λέγεται στην Αγγλία για την ελληνική κρίση. Μας είπε πως και οι ίδιοι οι Άγγλοι βρίσκονται σε ύφεση από την εποχή που ολοκληρώθηκε η διακυβέρνηση της “Σιδηράς Κυρίας”, Μάργκαρετ Θάτσερ. Εκείνοι όμως δεν σήκωσαν ποτέ κεφάλι και ας ζουν σε αυτές τις συνθήκες από το 1990! Απλά το έχουν συνηθίσει. Από την άλλη όμως, η Βρετανία έχει κρατική πρόνοια, σε αντίθεση με την Ελλάδα. Οι μισθοί μπορεί να είναι μειωμένοι, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει εκεί κανείς άνεργος.

Η δημόσια υγεία έχει χαρακτήρα κοινωνικό. Υπάρχει ο γιατρός της γειτονιάς, που εξετάζει
τους ασθενείς δωρεάν. Στη χώρα μας η ιδιωτική περίθαλψη είναι φτηνή και ο γιατρός θα δώσει την ακριβότερη λύση, για να γίνει καλά ο ασθενής το συντομότερο. Αντίθετα εκεί ο γιατρός θα δώσει τη φτηνότερη λύση, άσχετα αν θα περάσει ο ασθενής βαριά τη νόσο του, γιατί η φαρμακευτική περίθαλψη κοστίζει… Λειτουργούν δηλαδή με μία εντελώς διαφορετική λογική.

Υπάρχουν προσβάσεις παντού για τα ΑμΕΑ και κάθε είδους διευκόλυνση γι’ αυτά, με κατάλληλο βοηθητικό προσωπικό. Παντού υπάρχουν συνοδοί. Η μεγάλη όμως διαφορά εκεί είναι η αρχή της ανεξάρτητης διαβίωσης. Υπάρχει κοινωνική μέριμνα για προσωπικό βοηθό σε ΑμΕΑ και υπερήλικες. Ο βοηθός είναι εκπαιδευμένος και δίνει τα φάρμακα στον ασθενή ή ό,τι άλλο πρέπει. Τον επισκέπτεται κάθε μέρα και παραμένει μαζί του για όσο τον χρειάζεται, ανεξαρτήτως ώρας. Σε τέτοιες συνθήκες ένα ΑμΕΑ μπορεί να ζήσει ανεξάρτητα από την οικογένειά του και ισότιμα με τους άλλους.

Δουλειές για όλους του νέους

Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Τζένη Λειβαδάρου, δίνει πολύ καλά πτυχία από τα Πανεπιστήμιά της και βγάζει δουλευταράδες. Όμως δεν υπάρχουν δουλειές. Αντίθετα στην Αγγλία δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει ο νέος τον επαγγελματικό του δρόμο και μάλιστα πάντα επάνω στο αντικείμενό του. Η Πολιτεία μεσολαβεί για την εύρεση εργασίας. Εκτός αυτού, ο εργαζόμενος προστατεύεται και είναι πολύ δύσκολες οι απολύσεις. Ενώ στη χώρα μας πλέον δεν προστατεύεται ούτε ο -άλλοτε- μόνιμος δημόσιος υπάλληλος.

Η Τζένη Λειβαδάρου πιστεύει πως η φυγή των νέων στο εξωτερικό δεν είναι φαινόμενο μόνο της οικονομικής κρίσης. Είναι αποτέλεσμα των δομών της χώρας μας, όπως η οικογενειοκρατία, που ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα (!), καθώς και του γεγονότος ότι παρά την εργατικότητά του ο νέος δεν έχει περιθώρια επαγγελματικής εξέλιξης. Φυσικά στο φαινόμενο της μετανάστευσης πτυχιούχων συντελεί και η παγκοσμιοποίηση. Όπως μας λέει χαρακτηριστικά, κάποιοι συνάδελφοί της είναι αναπόφευκτο να μεταναστεύσουν στα Αραβικά Εμιράτα, για παράδειγμα. Γιατί εκεί γίνονται μεγάλα τεχνικά έργα και υπάρχουν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης.

Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ δυνατά!

Η Τζένη Λειβαδάρου έχει σημαντική εμπειρία από επιστημονική έρευνα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αγγλία. Της ζητήσαμε, λοιπόν, να κάνει μια σύγκριση. Δηλαδή, τα ελληνικά πανεπιστήμια διαθέτουν το κατάλληλο προσωπικό για την εκπόνηση σοβαρής έρευνας; Μάς απάντησε χωρίς δισταγμό πως η γνώση που δίνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια αποτελεί πολύ δυνατή βάση και το εκπαιδευτικό προσωπικό είναι εξαιρετικά καταρτισμένο. Μια γενναία χρηματοδότηση στην έρευνα θα βοηθούσε να αυξηθεί το ΑΕΠ της χώρας μας, όπως γίνεται σε όλα τα δυτικά κράτη.

«Η έρευνα είναι μια διαδικασία μέσα από την οποία βελτιώνουμε κάτι. Επομένως όλες οι έρευνες βοηθούν και όσες χώρες επένδυσαν λεφτά στην παιδεία βγήκαν κερδισμένες. Το εμπόδιο όμως της κρίσης θέλει πολλούς συντελεστές για να ξεπεραστεί», τόνισε.

Για την Τζένη Λειβαδάρου το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ είναι ένας ζωντανός οργανισμός με ανοικτές τις βιβλιοθήκες του όλο το 24ωρο. Η ίδια είναι υπέρμαχος ενός συστήματος που κρατάει μέσα του τους φοιτητές σε ένα ωραίο ακαδημαϊκό περιβάλλον, όσες περισσότερες ώρες γίνεται. Έτσι ο φοιτητής το αγαπάει και το σέβεται.

Επιστήμη ή Θρησκεία;

«Είμαστε ένα ανεπτυγμένο είδος πιθήκων, σε έναν μικρό πλανήτη σε ένα πολύ μέτριο αστέρι. Αλλά το γεγονός ότι μπορούμε να κατανοήσουμε το Σύμπαν μας κάνει πολύ ξεχωριστούς».

Αυτή είναι μια αγαπημένη ατάκα του θεωρητικού φυσικού Στίβεν Χόκινγκ, που πιστεύει ότι το σύμπαν διέπεται από τους νόμους της επιστήμης. Μια και έρχεται σε τακτική επαφή μαζί του, ζητήσαμε την άποψη της Τζένη Λειβαδάρου στο δίλημμα: Θρησκεία ή Επιστήμη; Ποιο από τα δύο μπορεί να δώσει καλύτερες απαντήσεις στη δημιουργία του κόσμου;

«Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο μέχρι να αποδειχθεί. Όλες οι θεωρίες είναι υπό αμφισβήτηση και ίσως μετά από καιρό αποδειχθούν λανθασμένες. Η έρευνα εξελίσσεται και όσο τα πράγματα αποδεικνύονται, επιβεβαιώνονται και επανεξετάζονται, τόσο πιο σίγουροι είμαστε για το πώς έγινε ο κόσμος και πού πάει. Οι αρχές της φυσικής που διέπουν μια σταγόνα νερού είναι οι ίδιες αρχές που διέπουν ένα γαλαξία. Η φυσική είναι ίδια παντού. Η επιστήμη βοηθά να έχουμε απαντήσεις, ενώ η κάθε θρησκεία έχει τη δική της εκδοχή». Ο Χόκινγκ από την πλευρά του υποστηρίζει πως δεν υπάρχει Θεός και όλα έχουν την εξήγησή τους στη φυσική.

Τα μαθηματικά να διδάσκονται σαν παιχνίδι

Κυλώντας η συζήτηση, ρωτάμε την Τζένη Λειβαδάρου αν οι πολλές ώρες διδασκαλίας μαθημάτων θετικής κατεύθυνσης στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση βοηθούν στην πνευματική διάπλαση των παιδιών.

«Εξαρτάται από τον τρόπο που γίνεται το μάθημα και τον εκπαιδευτικό που το διδάσκει. Τα μαθήματα αυτά μπορούν να γίνουν σαν παιχνίδι και πράγματι γίνονται έτσι από κάποιους καθηγητές, που πρέπει να επιβραβεύονται. Καλό είναι να δείχνουν τον τρόπο τους και στους συναδέλφους τους», μας είπε χαρακτηριστικά η Τζένη Λειβαδάρου.

“Το Χαϊδάρι μού λείπει”

Σαν Ελληνίδα που ζει στο εξωτερικό, δεν θα μπορούσε να μην της νοσταλγεί την Ελλάδα και φυσικά τη γειτονιά μας, το Χαϊδάρι. Όπως μας λέει, της λείπει ο ήλιος, το σπιτικό φαγητό, η οικογένειά της, οι παλιές παρέες. Της λείπει η πόλη όπου μεγάλωσε. Επιστρέφει όμως όσο πιο συχνά γίνεται, για να δει την οικογένειά της και να κάνει τις απαιτούμενες φυσιοθεραπείες της, που δεν συγκρίνονται σε ποιότητα με αυτές που κάνει στην Αγγλία. «Δεν θα νιώσω ποτέ όπως εδώ», μας λέει συγκινημένη.

Διαβάζει καθημερινά από το Κέμπριτζ ελληνικές ιστοσελίδες, αλλά και το  “xaidarisimera.gr”.

Η αναπηρία ποτέ δεν είναι δυστυχία

Αφήσαμε για το τέλος μια αναμενόμενη ερώτηση: Η υγεία της τής θέτει φραγμούς, συναισθηματικούς και πρακτικούς; Δείχνει πολύ άνετη. Η Τζένη Λειβαδάρου θεωρεί πως, αν κανείς αποβάλει το φόβο του “να εκτεθεί” λόγω της αναπηρίας, νιώθει πολύ ελεύθερος να κάνει αυτό που θέλει. «Η αναπηρία μου με έκανε ατρόμητη. Όσα περισσότερα κάνω μόνη μου τόσο πιο δυνατή γίνομαι! Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται, ενώ είναι υγιείς…

Κάθε αναπηρία έχει θετικά και αρνητικά στοιχεία. Όμως ποτέ δεν είναι δυστυχία, όσο φαίνεται. Υπάρχουν άνθρωποι πιο καθηλωμένοι από εμένα και ας είναι όρθιοι…».

Γιώργος Παπαπαναγιώτου