“Το θέλω πολύ το ηλιοβασίλεμα και ας είναι και βιομηχανικό, ο ήλιος είναι παντού ο ίδιος”
Το άρθρο “Και… ποιος θα πηγαίνει βόλτα στην Ακτή Σκαραμαγκά, που έχει τα χάλια της;” αναφέρεται ξεκάθαρα στην περίπτωση της Δραπετσώνας και μπράβο που την αναδεικνύει. Η Δραπετσώνα είχε τα λιπάσματα, ό,τι πιο τοξικό και καταστροφικό για το περιβάλλον. Και δημιούργησε έναν μικρό παράδεισο, με πιο αντιφατικό στοιχείο το θέατρο δίπλα ακριβώς από τις δεξαμενές με τα πετρέλαια. Και τέχνη πλάι στα καζάνια.
“Μάλιστα Κύριε”, (Ζαμπέτα μου), γείτονας κι εσύ.
Φυσικά υπάρχουν πιο ωραίες παραλίες από του Σκαραμαγκά. Πιστεύω ότι οι ωραιότερες βρίσκονται στην Μήλο. Εδώ όμως μιλάμε για την πλησιέστερη στο σπίτι μας, όπου μπορώ να πάω και περπατώντας, να κάτσω, να χαζεύω τη Σαλαμίνα, ναι το θέλω πολύ (‘Αγγελε Σικελιανέ μου), να παρακολουθώ το ηλιοβασίλεμα και ας είναι και βιομηχανικό, ο ήλιος είναι παντού ο ίδιος.
Τόσο ο Ασπρόπυργος όσο και η Ελευσίνα έχουν βαριά βιομηχανία, ωστόσο διαμόρφωσαν παραλία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ναι θέλουμε το εξής απλό. Να κάτσουμε σε ένα παγκάκι και να κοιτάζουμε τη θάλασσα. Είναι τόσο περίεργο αυτό; Το κάνουν όλοι οι άνθρωποι παντού ακόμα και δίπλα στη Χαλυβουργική στον Ασπρόπυργο και κάτω από τα διυλιστήρια στην Ελευσίνα. Να βλέπουμε θέλουμε, θα μας απαγορευτεί και η θέαση, θα μας περιοριστεί και η όραση;
Ο τόπος έχει τεράστια ιστορική αξία και πολιτισμικό παρελθόν και έχουν καταστραφεί τα πάντα, μιλάμε για το ελάχιστο που μπορεί να γίνει πια.
Να παραθέσω και το παράδειγμα της Μάλτας, που έχω επισκεφθεί. Το ναυπηγείο βρίσκεται μέσα στη Βαλέτα, mεσαιωνική πόλη, σπάνιας ομορφιάς. Από τις ωραιότερες που υπάρχουν. Αυτό δεν αποτρέπει τις κρουαζιέρες που πραγματοποιούνται στον ίδιο κόλπο ούτε τις άλλες δραστηριότητες και μάλιστα πολύ τουριστικές. Συνυπάρχουν όλα μαζί στον ίδιο θαλάσσιο χώρο, που είναι και μικρός.
Πολλά μπορούν να γίνουν αν υπάρχει θέληση. Αλλά δεν αφήνουν ποτέ τα αντικρουόμενα συμφέροντα. Ανάπτυξη και παραγωγή ναι. Αλλά που πήγε εκείνο το ρημάδι το “βιώσιμη”; Κάπως λίγο ανθρωπινή.
Να γίνουμε έστω λίγο Δραπετσώνα. Πάντα υπάρχει και η Γλυφάδα για όσους θέλουν. Ααα και το Σούνιο ακόμα ωραιότερο. Πηγαίνω όταν μπορώ να κάνω εκδρομή. Δείτε τι κατάφερε η Δραπετσώνα. Και θαυμάστε. Όχι ό,τι δεν φτάνει η αλεπού να το κάνει κρεμαστάρια.
Στη Δραπετσώνα πια “έχουνε ζωή” Μπιθικώτση μου. Στο Χαϊδάρι «κύριε Νίκο» (Γκάτσο) είναι όλα «όπως τα άφησες κι όπως τα ξέρεις». Η θάλασσα ακόμα εδώ είναι. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να πάω.
«Λίγα ψίχουλα θαλάσσης σου γυρεύω»… και σε παραφράζω Μπέλλου μου.
