Όταν το φόρτωμα ενοχών παίρνει τη εικόνα του πιο γλυκού προσώπου
Υπάρχουν κάποια πράγματα που μας κάνουν να αγανακτούμε και να αναφωνούμε “Μεσαίωνας!’”, ιδεολογίες που μέσα στις ασφαλείς μας ζώνες πιστεύαμε ότι επιτέλους θα ήταν παρελθόν, ότι θα αφορούσαν μερικούς γραφικούς τύπους που θα είχαν ξεμείνει στο περιθώριο έχοντας βγει από το πλαίσιο της επικινδυνότητας και έχοντας περάσει σε αυτό της γραφικότητας. Είναι όμως εδώ. Kάθε φορά είναι εδώ. Έτσι, για να μας θυμίζουν τις φιλελεύθερες αυταπάτες περί γραμμικής προόδου. Ναι, στην πόρτα του 2020 ας ξανασυζητήσουμε για τις αμβλώσεις.
Και μετά σκέφτομαι ότι, αν αυτό είναι μια ματαίωση για μένα, που δεν έχω άμεση σχέση με το ζήτημα, πώς θα ήταν, αν ήμουν μια γυναίκα που έχει επιλέξει την άμβλωση για τους δικούς της λόγους, με όλο το ψυχολογικό βάρος που συνδέεται με αυτή, και ερχόταν κάποιος να μου την πει μόνο μετρώντας στα δάχτυλα χιλιάδες φαντασμάτων και συγκρίνοντάς τα με πληθυσμούς πόλεων. Δεν μου φαίνεται και πολύ όμορφο.
Κι όμως. Στο πλαίσιο ενός υπερσυντηρητικού λόγου που μας έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αρχίζει να δομείται σιγά-σιγά αλλά σταθερά μια συνολική καταδίκη της επιλογής που έχουν οι γυναίκες στην άμβλωση. Η κριτική γίνεται δήθεν στο πλαίσιο μιας διάκρισης που μιλάει για υποστήριξη της ζωής πάνω από την υποστήριξη της ελεύθερης επιλογής της γυναίκας πάνω στο σώμα της.
Αλλά ποιας ζωής; Αυτής που υπάρχει από τις πρώτες μέρες της εγκυμοσύνης σε έναν όχι πολύ συνεκτικό και επιστημονικό ορισμό της. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια. Αν θες να είσαι συνεπής με την άρνηση των αμβλώσεων πρέπει ταυτόχρονα να καταδικάζεις οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή γίνεται για την ηδονή του πράγματος, οποιαδήποτε μέθοδο αντισύλληψης και, φυσικά, την αυτοϊκανοποίηση του άντρα. Πούρος σκοταδισμός χωρίς new-age περιτυλίγματα.
Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω ότι σε ένα τέτοιο κείμενο χωράει μια ανάλυση του πώς τα απολυταρχικά καθεστώτα του 20ού αιώνα προπαγάνδιζαν την πολυτεκνία ως μια εθνική σωστή επιλογή εν συγκρίσει με τις αμβλώσεις, μια ζημιογόνο επιλογή για το έθνος που δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στους πραγματικούς ή φαντασιακά προαιώνιους εχθρούς του.
Η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω πραγματικά κανέναν τρόπο που η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας είναι κάτι που αφορά οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο πέρα από την ίδια. Και αυτό δεν είναι κάτι που σχετίζεται μόνο με τον τοκετό. Η ίδια η κοινωνία, αυτή που δείχνει με το δάχτυλο τις γυναίκες που δεν θέλουν να γεννήσουν ή ακόμα περισσότερο εκείνες που τερματίζουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είναι η κοινωνία που απαιτεί αυτή η εμπειρία να είναι life-changing στήνοντας ευχέλαια για την ιερότητα της μητρότητας σε σχέση με τη ‘μολυσμένη’ γυναικεία ύπαρξη, συνδεδεμένη και μαζί ασύμβατη με τη μητρότητα.
Με τον τρόπο αυτό, λοιπόν, διάφοροι τύποι στο όνομα μιας εθνικής αφήγησης, μιας προχειρότητας σε αριθμούς και μιας ηθικολογίας που βάζει δήθεν τη ζωή πάνω από όλα έρχονται από την ασφάλεια που τους προσφέρει η θέση τους να φορτώσουν με παραπάνω ενοχές μια γυναίκα που επέλεξε ότι δεν ήθελε σε αυτή τη φάση της ζωής της να γίνει μητέρα, ότι δεν ήθελε να χάσει τον έλεγχο του σώματός της, δεν ήθελε την απώλεια της σεξουαλικότητας της, την καριέρα της ή ακόμα ότι δεν θέλει να μεγαλώσει το παιδί του μάγκα που εξαφανίστηκε, όταν κατάλαβε ότι μπορεί να χρειαστεί να φορτωθεί το 1/100 των ευθυνών εκείνης.
Και αυτή η εθνικά ωφέλιμη εκστρατεία εναντίον των αμβλώσεων (ή περισσότερο φορτώματος ενοχών) κρύβεται πίσω από μια φιλανθρωπία. Λόγους υπέρ της ζωής που έρχονται πάντα με μια μνημειώδη αδιαφορία για τη ζωή αυτή. Όχι μόνο της γυναίκας αλλά και του παιδιού. Όπως διαβεβαίωνε κάπου στο facebook ένας (προφανώς) άντρας, μια εγκυμοσύνη από βιασμό είναι ‘αναγκαίο κακό’. Προφανώς όχι αναγκαίο για τον ίδιο. Οι αριθμοί όμως είναι αμείλικτοι το ίδιο και οι καφενειακές γεωπολιτικές αναλύσεις.
Ναι, οκ, μπορεί να δίνουμε λιγότερα λεφτά στις γυναίκες, μπορεί να ζούμε σε μια εποχή ‘έφηβων τριαντάρηδων’ (όπως είχε πει ένας φίλος) με ανθρώπους που αδυνατούν να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά από τους γονείς τους και μπορεί το παιδί να μπει σε ένα περιβάλλον που δεν θα μπορεί να το συντηρήσει. Τι σημασία έχει; Σύμφωνα με τους υπολογισμούς ενός ψεκασμένου σάιτ το 2080 οι Έλληνες θα είναι 32.000 και οι Τούρκοι 3,5 δισεκατομμύρια.Τούτου δοθέντος και αφού τα στοιχεία είναι εδώ, πρέπει κάθε γυναίκα εκεί έξω να ξεκινήσει μια ζωή που δεν θέλει αλλιώς θα είναι μια ανήθικη μάγισσα τη σάρκα της οποίας γλιτώνει από το να γίνει κάρβουνο μόνο το γεγονός ότι ο πρώτος αριθμός της χρονολογίας μας είναι το 2.
Είχα δει κάπου ότι αν η άμβλωση ήταν κάτι που αφορά τους άντρες, θα ήταν που θα μπορούσες να κάνεις στο ATM της γειτονιάς σου. Δεν είναι όμως. Και τα διάφορα ιδεολογήματα με τους φωτεινούς ήλιους, τα ανθόσπαρτα μονοπάτια, τα γλυκά πρόσωπα μωρών, τις ψεύτικες αγκαλιές, όταν συνδέονται με έναν λόγο εναντίον των αμβλώσεων δεν είναι παρά μια χρυσόσκονη σε μια πραγματικά απαίσια συμπεριφορά από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την εικόνα μικρών παιδιών για να πιέσουν, να καταστρέψουν μια ολόκληρη ψυχοσύνθεση. Όλα αυτά σε μια προσπάθεια ελέγχου του σώματος από την εξουσιάζουσα πλειοψηφία που όπως κάθε σωστή εξουσιάζουσα πλειοψηφία πανικοβάλλεται.
Ας σκεφτούμε όμως και κάτι άλλο. Ίσως μια γυναίκα που έχει περάσει όλη αυτή τη διαδικασία της άμβλωσης (πολύ συχνά για σοβαρούς λόγους) να μην την αφορούν και τόσο οι γεωπολιτικές σου σκέψεις.
