“Δεν είναι μόνο το ύψος των ενοικίων, είναι και τα χρέπια που σου παρουσιάζουν”
H Μένια Τ., εξηγεί αυτό που έζησε πριν από λίγους μήνες:
«Πέρσι το καλοκαίρι, η ιδιοκτήτρια μάς ενημέρωσε ότι θα χρειαζόταν το διαμέρισμα στο οποίο μέναμε εγώ, ο άνδρας μου, η κόρη μου και η μητέρα μου, η οποία δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Μας είπε ότι θα χρειαζόταν το διαμέρισμα για ιδιοκατοίκηση και όσο πιο γρήγορα την εξυπηρετούσαμε τόσο το καλύτερο.
Μέχρι τότε για περίπου 80 τ.μ, πληρώναμε 450 ευρώ. Χρειαστήκαμε περίπου 6 μήνες εντατικής έρευνας για να βρούμε τελικά μικρότερο σπίτι, σε πιο υποβαθμισμένη γειτονιά –και αυτό με τη βοήθεια μεσιτικού γραφείου- περίπου στην ίδια τιμή, 400 ευρώ. Λίγο καιρό μετά είδαμε το σπίτι σε αγγελία, βαμμένο και ελαφρώς ανακαινισμένο (άλλαξε τις τζαμαρίες στις μπαλκονόπορτες του σαλονιού) στην τιμή των 600 ευρώ.
Θα μπορούσε να το είχε συζητήσει μαζί μας, αλλά προφανώς γνώριζε ότι τέτοια αύξηση δεν θα την αντέχαμε και επίσης, όσα χρόνια μείναμε εκεί δεν δέχθηκε να πληρώσει καμία από τις επιδιορθώσεις στις οποίες προχωρήσαμε, πέρα από εκείνην του θερμοσίφωνα για την οποία έπρεπε να κουβεντιάσουμε πάρα πολύ», μου εξηγεί η Μένια και συμπληρώνει:
«Εκείνο πάντως που μας έκανε εντύπωση πέρα από τα κάποτε παρανοϊκά ενοίκια, για ένα τριάρι ας πούμε σε πολυκατοικία 40ετίας, 700 ευρώ, ήταν ότι επισκεφθήκαμε άπειρα σπίτια που στην καλύτερη περίπτωση ήταν μισοκατεστραμμένα εσωτερικά ή με πολύ σοβαρά προβλήματα σε σωληνώσεις, πατώματα, ηλεκτρικά. Φυσικά, δεν είχαμε άπειρες επιλογές και αποδεχθήκαμε την υποβάθμιση γιατί δεν είχαμε ούτε άλλο κουράγιο ούτε άλλες εναλλακτικές».
Ολόκληρο το άρθρο της Χριστίνας Γαλανοπούλου στη Lifo: Ακριβό μου ερείπιο και πόσο να σε νοικιάσω!
