γράφει ο Θέμης Τζαβάρας
Σήμερα ξεκινούν για τους απόφοιτους Λυκείου οι Ολυμπιακοί Αγώνες της εισαγωγής στην ανώτερη και ανώτατη παιδεία και για πολλούς η περιπέτεια του αποχωρισμού και της μετακίνησής τους μακρυά από την οικογένεια.
Οι αγώνες αυτοί στο παρελθόν ήταν ατομικοί, με την έννοια ότι ο κάθε υποψήφιος επέλεγε την σχολή της αρεσκείας του, εάν το οικογενειακό εισόδημα επέτρεπε να καλυφθούν τα εξέταστρα τα δίδακτρα και το κόστος των συγγραμμάτων των καθηγητών. Αυτό το άκρως ταξικό σύστημα που απέκλειε την δυνατότητα της ολοκληρωμένης παιδείας για όλα τα παιδιά που προέρχονταν από τα χαμηλά και μικρομεσαία οικονομικά στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας, άλλαξε ριζικά το 1964 με την μεταρρύθμιση Παπανούτσου μετά από πολύχρονους αγώνες των φοιτητών που ξεσήκωναν τότε και τους μαθητές ένας από τους οποίους ήμουν και εγώ που μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να συμμετέχω και να εισαχθώ.
Η μεταρρύθμιση αυτή ήταν ριζική. Πολλαπλασίασε τον αριθμό των εισακτέων (π.χ. ΑΣΟΕΕ 1250 αντί των 250), ακύρωσε τα εξέταστρα και τα δίδακτρα και οδήγησε στην αναδόμηση της Ελληνικής πραγματικότητας κάνοντας τη γνώση κτήμα των πολλών. Ακολούθησαν πολλές μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν στην σημερινή πραγματικότητα.
Σήμερα οι μαθητές αγωνίζονται για μια θέση που κάποιες φορές ταιριάζει με τους στόχους τους και άλλες όχι.Άλλοι αναγκάζονται να επαναλάβουν την διαδικασία, άλλοι να εγκαταλείψουν. Το τότε κόστος Παιδείας έχει γίνει σήμερα το αντίστοιχο ή και πολλαπλάσιο κόστος της παραπαιδείας. Χρήματα που σπαταλώνται αντιπαραγωγικά και μαύρα στην παραπαιδεία θα μπορούσαν να επενδυθούν στην οικογενειακή επιχείρηση συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη της χώρας.
Οι πολιτικοί που προσπαθούν να συνδέσουν το όνομά τους με μεταρρυθμίσεις του τύπου «άλλαξε ο Μανωλιός…» θα πρέπει να κάτσουν όλοι μαζί και να συμφωνήσουν σε μέτρα που θα επιτρέπουν την προετοιμασία των μαθητών χωρίς την αντιπαραγωγική παραπαιδεία και την συμμετοχή των Μαθητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ανωτάτης Παιδείας, μετά την είσοδος τους στον στίβο χωρίς τους προκριματικούς αγώνες των Πανελλήνιων εξετάσεων.
Στρατηγικός στόχος της Παιδείας ήταν και παραμένει η μεταφορά της γνώσης και της πείρας τής κάθε γενιάς στην επόμενη χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς. Για να επιτευχθεί χρειάζονται συγκεκριμένες τακτικές κινήσεις:
– Καταπολέμηση της αντιπαραγωγικής και μαύρης παραπαιδείας.
– Προετοιμασία των μαθητών ανά κύκλο σπουδών στο τρίτο έτος του Λυκείου.
– Εισαγωγή όλων των υποψηφίων στο πρώτο έτος της σχολής της προτίμησης τους.
Έγινε το 1964 με τα τότε πενιχρά μέσα, μπορεί να γίνει και σήμερα με μικρότερο κόστος. Σήμερα συμμετέχουν γύρω στις 100.000 μαθητές και θα μείνουν εκτός γύρω στις 20.000, δλδ το 20%. Τότε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αύξησε ριζοσπαστικά των αριθμό των εισαγομένων π.χ. ΑΣΟΕΕ από 250 σε 1250. Τότε χωρούσαν, χωράνε και τώρα. Άλλος στρατηγικός στόχος θα ήταν η παροχή ποιοτικής παιδείας σε όλους τους τομείς προσελκύοντας έτσι ξένους φοιτητές αντί να διώχνει τους δικούς μας.
Εύχομαι σε όλες και όλους τους υποψηφίους καλή επιτυχία στην δοκιμασία που ξεκινά σήμερα και εύχομαι οι ασχολούμενοι με την Παιδεία ως «ειδικοί» να δουν την Παιδεία ως εργαλείο παραγωγικής ανάπτυξης των πολιτών και της χώρας.
17/6/2020
