Η Κερασία Σαμαρά μιλάει για την καλλιτεχνική της πορεία και την παράσταση “Μαρίκα Παπαγκίκα – Το ηλεκτρικό κορίτσι”

Η Κερασία Σαμαρά, μια καλλιτέχνιδα με πολυετή, επιτυχημένη πορεία στο χώρο του θεάτρου και την τηλεόραση, που ξεκίνησε από το Χαϊδάρι και επέστρεψε δημιουργικά και πολιτικά στο Χαϊδάρι, ξεδιπλώνει επί σκηνής άγνωστες πτυχές τής ζωής της εμβληματικής τραγουδίστριας Μαρίκας Παπαγκίκα και ερμηνεύει ζωντανά τα πασίγνωστά τραγούδια της στο θέατρο Ροές, για 4 ακόμη παραστάσεις.

Η Κερασία Σαμαρά μιλάει στην Μαρκέλλα Κουτίβα για το ξεκίνημα της καλλιτεχνικής της πορείας, τη στενή της σχέση με το Χαϊδάρι, τη μαθητείας της κοντά στον Λευτέρη Βογιατζή και πολλά ακόμη.

• Πότε και πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με το θέατρο; Ήταν ένας «παιδικός έρωτας» ή προέκυψε στην πορεία η αγάπη σας για αυτό;

Στο σχολείο ήμουν η καλύτερη μαθήτρια, απουσιολόγος, παραστάτις κλπ, συνεπώς, ήταν για όλους μας σίγουρο εξ αρχής ότι θα γινόμουν επιστήμονας, αρχαιολόγος, γιατρός, δικηγόρος, κάτι απ’ όλα αυτά τα αναμενόμενα για μια άριστη μαθήτρια. Η αλήθεια είναι όμως ότι βαθιά μέσα μου, ανομολόγητα, γνώριζα ότι θα γινόμουν ηθοποιός. Λέω «ανομολόγητα» γιατί δεν θυμάμαι να το έχω πει σε κανέναν. Κατά καιρούς, όμως, φίλοι και συγγενείς μου λένε ότι το είχα μοιραστεί μαζί τους. Είμαι πολύ δύσπιστη απέναντι σ’ αυτό. Πρόσφατα, συγκινήθηκα πολύ, όταν κάποια συμμαθήτριά μου αναφέρθηκε σ’ ένα σκετσάκι που είχα κάνει στη β δημοτικού, στο 7^ο Δημοτικό σχολείο Χαϊδαρίου, το παλιό 7^ο, όπου ήμουν, υποτίθεται, μία μικρή ορφανή τσιγγάνα, η Φρουφρού. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα θυμόταν κανείς κάτι τέτοιο… Αρα, τι συμπεραίνουμε; Ήταν μάλλον παιδικός έρωτας το θέατρο  …

• Οι γονείς σας πώς αντιμετώπισαν την απόφασή σας αυτή, δεδομένου μάλιστα ότι ήδη σπουδάζατε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών;

Ήταν κάτι μεταξύ πανικού και τραγικής απογοήτευσης, κυρίως για τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ένας άριστος μάστορας, ελαιοχρωματιστής, σπουδαίος στη δουλειά του. Απλός άνθρωπος, αλλά εξαιρετικά διακριτικός και ψύχραιμος και δεν εκδηλωνόταν εύκολα. Με στήριξε πρόθυμα στην απόφασή μου, χωρίς εντάσεις και με πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Η μητέρα μου στην αρχή πανικοβλήθηκε, ειδικά επειδή εγκατέλειψα τις σπουδές μου, κατόπιν ηρέμησε σταδιακά, όταν συνειδητοποίησε ότι καθώς τα χρόνια περνούσαν, εγώ παρέμενα συνεχώς κουρασμένη, ατημέλητη, με βαριά βιβλία στα χέρια, αιώνια αδιάφορη απέναντι στην φήμη και πάντοτε άφραγκη. Κρίμα που, πολύ πολύ αργότερα, το 2008,  όταν πήρα το δεύτερο πτυχίο μου, της θεατρολογίας, αυτή τη φορά, εκείνη δεν μπόρεσε να το καταλάβει, γιατί έπασχε από Alzheimer.

• Ποιες θεωρείτε ως τις πιο σημαντικές στιγμές στη διάρκεια της καριέρας σας στον καλλιτεχνικό χώρο;

Την πενταετή συνεργασία μου με τον Λευτέρη Βογιατζή, τις συνεργασίες μου με το Εθνικό Θέατρο, με τον Yury Lubimov, με το Stanford Repertory Theater, την 23χρονη «Άδεια Ποδηλάτου» αφιερωμένη στη γενιά των γονιών μου, την περσινή «Υπόθεση ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ» του Karel Chapek και τώρα, τη «ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΠΑΓΚΙΚΑ-Το ηλεκτρικό κορίτσι», του Νίκου Σταματιάδη.

• Πώς ήταν η μαθητεία σας δίπλα στον Λευτέρη Βογιατζή;

Βασανιστική και λυτρωτική. Ήταν πολύ δύσκολο να συνυπάρξεις καλλιτεχνικά μαζί του, γιατί στην ηλικία των 25, 27 ετών δεν αντέχεις στην σκέψη ότι δεν σου επιτρέπεται να έχεις ζωή εκτός θεάτρου. Κι εμείς για 5 χρόνια δεν είχαμε ζωή εκτός θεάτρου. Δεν προλαβαίναμε να έχουμε. Όμως, το λέω και το ξαναλέω, στον Λευτέρη Βογιατζή και στην μαθητεία δίπλα του οφείλω την πορτούλα που άνοιξε και μπήκε για μένα το φως του θεάτρου.

• Από που προέρχεται το ιδιαίτερο όνομά σας; Είναι κάτι που σας βοήθησε,τουλάχιστον στην αρχή, ώστε να σας θυμούνται;

Η γιαγιά μου, η μητέρα του πατέρα μου, από ένα χωριό του Βορείου Πηλίου, το πανέμορφο Κεραμίδι, μου κληροδότησε το πανέμορφο όνομά της. Δεν την γνώρισα ποτέ, αλλά την ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου. Δεν με απασχόλησε ποτέ αν με θυμούνταν από το όνομα αυτό. Με θυμούνταν, νομίζω από την παρουσία μου στη σκηνή.

• Πώς συνδυάζετε την ιδιότητα της ηθοποιού με εκείνες της σκηνοθέτη και της τραγουδίστριας; Νιώθετε ότι υπερισχύει κάποια από τις τρεις;

Είμαι ηθοποιός και αυτή η ιδιότητα, μετά από πολλά χρόνια, σε κάποιες περιπτώσεις, γεννά την επιθυμία της σκηνοθεσίας. Σκηνοθετώ από το 2004, άρα, 20 χρόνια τώρα, μόνο τα έργα που ονειρεύομαι, αυτά τα έργα που μου γεννούν εικόνες και συναισθήματα, απροσδόκητα, αλλά ταιριαστά με την πρόθεση του συγγραφέα. Νιώθω εξ ίσου ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Το τραγούδι ήταν ένα χάρισμα που είχα από 3 ετών. Το χρησιμοποιώ στη σκηνή όταν χρειάζεται, αλλά δεν χρειάζεται πάντοτε.

• Μιλήστε μου λίγο για την παράσταση «Μαρίκα Παπαγκίκα – Το ηλεκτρικό κορίτσι» που έχετε ανεβάσει και στην οποία πρωταγωνιστείτε αυτήν την περίοδο…

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό αφηγηματικό κείμενο του Νίκου Σταματιάδη, όπου ξετυλίγεται η τρικυμιώδης και σχεδόν ανεξιχνίαστη ζωή της σπουδαίας Ελληνίδας τραγουδίστριας, η οποία έζησε και μεγαλούργησε στην Νέα Υόρκη, τη δεκαετία του ’20 και καταστράφηκε με το κραχ του ’29. Επί σκηνής, εκτός από εμένα,  βρίσκεται μια σπουδαία τετραμελής jazz ορχήστρα, το Takis Barberis Group  και τα τραγούδια της Μαρίκας αποδίδονται ζωντανά σε jazz μορφή, επεξεργασμένα από τον κορυφαίο Χαϊδαριώτη μουσικό Τάκη Μπαρμπέρη. Παίζουμε στο θέατρο ΡΟΕΣ, μόνο για 4 ακόμη παραστάσεις, 1,2,3,4 Ιανουαρίου.

• Τί σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο πρόσωπο;

Το πέπλο του μυστηρίου που την τυλίγει, οι αναπάντεχες 200 και πλέον ηχογραφήσεις της, με τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες της εποχής, την Victor, την Columbia, ένα γράμμα αυθεντικό προς τον ανεψιό της που διαβάζεται στην παράσταση, η εξαίσια φωνή της και η τεράστια γκάμα των τραγουδιών της: μικρασιατικά, δημοτικά, ελαφρά, φοξ τροτ, οπερέτες…

• Η Μαρίκα Παπαγκίκα είχε πολυτάραχη ζωή, βιώνοντας τη λάμψη του «αμερικανικού ονείρου», αλλά και μία τεράστια οικονομική καταστροφή μετά το Κραχ του 1929. Τι κοινά σημεία βρίσκετε ανάμεσα σε εσάς και την ηρωίδα που υποδύεστε; Αγαπάτε τις έντονες συγκινήσεις;

Κάθε σημερινός πολίτης θα βρει κοινά στοιχεία με τη Μαρίκα. Η απατηλή λάμψη του ονείρου, ο τρόπος που το σύστημα σε απογειώνει και σε πετάει στα σκουπίδια αφού σε απομυζήσει οικονομικά και ηθικά, η στάση των τραπεζών, η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η χαρά της δημιουργίας, όλο το έργο μιλάει κατευθείαν στην καρδιά κάθε σύγχρονου ανθρώπου. Τώρα, σχετικά με τις έντονες συγκινήσεις… μπορείτε να φανταστείτε πόσο έντονο είναι το να βγαίνει κανείς στη σκηνή, με όλα τα φώτα στραμμένα επάνω του και όλους τους άλλους βυθισμένους στο ασφαλές σκοτάδι, πόσο έντονο είναι να τους μιλάς μέσα από το στόμα και την ψυχή κάποιου άλλου κι όμως να πρέπει και πάλι να είσαι εσύ μέσα σ’ αυτό που λες..

• Έχετε κάνει πολλές θεατρικές δουλειές, ωστόσο έχετε γίνει ευρέως γνωστή στο κοινό κυρίως μέσω της τηλεοπτικής σειράς το «Καφέ της Χαράς». Πώς αισθάνεσθε για αυτό;

Πρόσφατα, πέθανε ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, με ζηλευτή πορεία στο θέατρο. Πώς αναφέρθηκε στις ειδήσεις; «Ο γνωστός στο κοινό ως ποιητής Φανφάρας»… Έτσι είναι τα πράγματα. Τέλος.

• Θα ήσασταν ανοιχτή σε ενδεχόμενη τηλεοπτική πρόταση την τρέχουσα περίοδο;

Φυσικά, πάντοτε είμαι ανοιχτή σε επαγγελματικές προτάσεις. Με γεμίζει χαρά το να με σκέφτεται κάποιος για έναν ρόλο, ανεξάρτητα αν τελικά θα φθάσουμε σε συμφωνία ή όχι.

• Έχει τύχει να πείτε «όχι» σε κάποια δουλειά-τηλεοπτική ή θεατρική- και στη συνέχεια να το μετανιώσετε;

Ναι, σε πολλές. Κρίμα, μετανιώνω πικρά, πέρασα πολλά χρόνια στα οποία είπα ένα σωρό άσκοπα «όχι». Τώρα δεν καταλαβαίνω καν γιατί, τότε όμως, μου φαινόταν σωστό να αρνηθώ, επειδή οι ρόλοι εκείνοι ήταν κάπως πιο μακριά από αυτούς που εγώ αναζητούσα, ήταν πιο, ας πούμε, «εμπορικοί»… Σήμερα, θα τους έπαιζα με τεράστια χαρά. Για παράδειγμα, όταν ήμουν ήδη πρωταγωνίστρια στο Εθνικό, μου πρότειναν να πρωταγωνιστήσω στο Grease. Γιατί είπα «όχι», τότε, ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω… Τα πληρώνει κανείς αυτά, αργότερα…

• Τα τελευταία χρόνια έχουν ακουστεί πολλά όσον αφορά στις δύσκολες συνεργασίες και τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο. Εσείς έχει τύχει να διακόψετε κάποια συνεργασία σας ή να φύγετε από παράσταση;

Το έχω ξαναπεί, μόνο μια φορά έφυγα από πρόβες, όταν μου ζήτησαν να χαμηλώσω την απόδοσή μου, για να μην υπερτερώ μιας συναδέλφου. Κατά τ’ άλλα, υπήρξα τυχερή. Σε όλη τη διάρκεια της όποιας σταδιοδρομίας μου, όλοι μου φέρθηκαν με σεβασμό. ‘Όμως, πρέπει να ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλών ειδών κακοποιητικές συμπεριφορές, η συκοφαντία ας πούμε. Από αυτήν δεν γλίτωσα. Και το να φύγεις από τον θίασο, δεν προσφέρει κάποια λύση.

• Γνωρίζω ότι εδώ και πολλά χρόνια διδάσκετε υποκριτική. Πώς είναι για εσάς η διδασκαλία και η σχέση σας με τους μαθητές σας ;

Είμαστε πολύ κοντά με τους μαθητές μου στο διάΘΕΣΙΣ, το θεατρκό εργαστήριο που διατηρώ στο Χαϊδάρι, για μεγάλους και μικρούς. Οι μεγαλύτεροι, είναι φίλοι μου. Βγαίνουμε, κάνουμε παρέα, διατηρούμε σχέσεις πολλών ετών. Τους αγαπώ. Μαζί, παρουσιάζουμε παραστάσεις, κάθε εξάμηνο, δωρεάν για το χαϊδαριώτικο κοινό. Χαιρόμαστε πολύ αυτήν τη διαδικασία. Κάποιους απ’ αυτούς, τους γνωρίζω από χρόνια, από τότε που ήμουν υπεύθυνη θεατρικού τμήματος του δήμου μας, επί δημαρχίας Μιχάλη Σελέκου, που τώρα ανέλαβε ξανά και έχω τη χαρά να είμαι μέλος του δημοτικού συμβουλίου με την παράταξή του.

• Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο ηθοποιό σήμερα;

Να μην προσδοκά να ζει από το θέατρο. Πρέπει δυστυχώς να έχει κανείς άλλους πόρους ζωής, για να παραμείνει στο θέατρο με αξιοπρέπεια.

• Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Θέλω να ταξιδέψω τη Μαρίκα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως έχω κάνει και εξακολουθώ να κάνω με την «Άδεια Ποδηλάτου». Θα παρουσιάσω ξανά τα δύο παιδικά έργα, που διασκεύασα και σκηνοθέτησα, «Ποιος παγίδεψε την Πένυ Κιλλίνη» και «Προσοχή, τέρατα!!!». Το καλοκαίρι θα παίξω την Αντιγόνη, σε μια παγκόσμια περιοδεία, σε σκηνοθεσία Μανωλη Ιωνά.

• Αν η ζωή σας γινόταν παράσταση τι τίτλο θα της βάζατε;

Τριγύρω ηχούσε εκκωφαντική σιωπή.

Οι τελευταίες παραστάσεις του έργου “Μαρία Παπαγκίκα – Το ηλεκτρικό κορίτσι” θα πραγματοποιηθούν 1,2,3,4 Ιανουαρίου 2024 στο θέατρο “Ροές”. Ώρα έναρξης 21.00. Τιμές εισιτηρίων: 15€ (κανονικό), 12€ για ανέργους, άνω των 65 ετών και ΑμεΑ. Εισιτήρια μπορείτε να αγοράσετε ηλεκτρονικά μέσω του www.ticketservices.gr. Δυνατότητα τηλεφωνικής κράτησης και στο τηλέφωνο 6971572317.