Εργοστάσιο Λολοσίδη – Όταν εκατοντάδες Χαϊδαριώτες δούλευαν στα “παπουτσάδικα”
Τα “παπουτσάδικα” στο Χαϊδάρι παρήγαν για πολλά χρόνια πλούτο. Έφτιαχναν ποιοτικά υποδήματα για την εγχώρια αγορά, ενώ έκαναν και εξαγωγές. Στις δεκαετίες 1960, ’70, ’80, λειτουργούσαν στην πόλη μας τουλάχιστον επτά εργοστάσια – βιοτεχνίες υποδημάτων: Εργοστάσιο Λολοσίδη, Μουδρέας, Σεραφίδης, Παπαδόπουλος Χ., Αδαμαντίδης, Καλλέργης, “Το Άτι” (τακούνια)… Εκατοντάδες άνθρωποι δούλευαν σ’ αυτά και ζούσαν τις οικογένειές τους. Ακόμη, δεκάδες γυναίκες έραβαν με τα χέρια παπούτσια στο σπίτι, συμπληρώνοντας το οικογενειακό εισόδημα.
Μνημείο της βιομηχανικής εποχής του Χαϊδαρίου
Ο θεμέλιος λίθος του κτηρίου Λολοσίδη μπήκε το 1952 και κτίστηκε με βάση τα ιταλικά και γαλλικά πρότυπα της εποχής. Οι εργασίες τελείωσαν το 1954. Η επιχείρηση “μετακόμισε” στα Σεπόλια ύστερα από 46 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο Χαϊδάρι. Έφυγε από την πόλη μας αφήνοντας πίσω της το κουφάρι ενός εργοστασίου 1.300 τμ. Είναι ένα μνημείο της βιομηχανικής ζωής του Χαϊδαρίου. Το ακίνητο στο Χαϊδάρι έχει “δεσμευτεί” από τον δήμο (ρυμοτομική απαλλοτρίωση) και η διοίκηση της εταιρείας περιμένει να αποζημιωθεί εδώ και πολλά χρόνια… Σήμερα εκεί λειτουργεί η κατάληψη “Παπουτσάδικο”.
Η επιχείρηση ξεκίνησε τις εργασίες της το 1955 και από το 1962 λειτουργούσε σαν συνεταιρισμός Λολοσίδης – Μουδρέας (το οικόπεδο που κτίστηκε ήταν κληρονομιά στον Κυριάκο Λολοσίδη από τον πεθερό του τον Δημήτρη Μισαϊλίδη, δημοτικό υπάλληλο στο Δήμο του Πειραιά και μετέπειτα Δήμαρχο Κερατσινίου επί σειρά ετών ). Όλοι τους ήταν Πόντιοι.
Πόσο προσωπικό απασχολούσε τότε το εργοστάσιο; Στις “δόξες” του έφτασε τα ενενήντα άτομα, όλοι τους Χαϊδαριώτες… Στις εκλογές το επισκέπτονταν υποψήφιοι δήμαρχοι, Γιαχνής, Σκαμπάς, Ντηνιακός και άλλοι και μιλούσαν με τους εργάτες. Στις γιορτές οι εργαζόμενοι διοργάνωναν τραπέζια, μαζεύονταν 50-60 άτομα στα γλέντια. Κατά καιρούς οι περίοικοι έκαναν παράπονα για τον θόρυβο και τις αναθυμιάσεις από τις κόλλες και τα διαλυτικά.
Συγκρίνετε αυτήν την εικόνα με την αμέσως επόμενη. Είναι η πρόσοψη του κτηρίου κάπου στα 1950 και σήμερα. Όταν η Δαβάκη ήταν ακόμη χωματόδρομος. Σήμερα δίπλα βρίσκεται ο δημοτικός θερινός κινηματογράφος Σινέ Κατερίνα.
Ολόκληρη η παρουσίαση της ιστορίας του Εργοστασίου Λολοσίδη, σε πιο προσωπικό ύφος, στο chaidarion.blogspot.
