Δυο πόρτες έχει η ζωή
και έμβρυο τον αδερφό μου που αργότερα τον ονομάσαμε Στάθη.
Έκανα όλες τις δουλειές του κόσμου.
Πουλούσα νερό -τότε ήταν δυσεύρετο- με στάμνα στην Ομόνοια.
Πουλούσα τσιγάρα, δούλευα στη λαχαναγορά.
Δούλεψα σε οικοδομές,
αν και στενοχωριόμουν γιατί μόλις έπιανα να ξεκινήσω,
είχα μπροστά την εικόνα του οικοδόμου πατέρα μου.
Στα εργοστάσια που δούλευα, στα υφαντουργεία,
με έβαζαν να τραγουδάω.
Είχα μια γιαγιά,
που υπήρξε μία από τις καλύτερες μοιρολογίστρες της Τουρκίας.
Την καλούσαν σε κηδείες υψηλών προσώπων.
Ήταν σπαρακτική η φωνή της. Την άκουσα κι εγώ αρκετές φορές
και νομίζω πως απ’ εκεί ξεκινάει η ρίζα της δικής μου φωνής.
Μια μέρα, ένας γνωστός του Γιάννη Παππαιωάννου
με πήρε από το χέρι και με πήγε στην ”Τριάνα” του Χειλά, να με ακούσει.
Με άκουσε ο κυρ – Γιάννης, αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος,
ενέκρινε τη φωνή μου και μου ζήτησε την άλλη μέρα
να πάω σπίτι του να μου διδάξει ένα νέο τραγούδι.
50 χρόνια διαδρομή είναι αυτή,
δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιες στιγμές.
Αν πρέπει, θα αναφέρω την οκταετία 1957 – 1965:
κέντρα, δίσκοι, θέατρα, συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Συνεργασίες με τον Τσιτσάνη, τον Παπαιωάννου, τον Χιώτη.
Με τον Καλδάρα, τον Πάνου, τον Θεοδωράκη.
Με τον Χατζιδάκι, τον Λοίζο, τον Λεοντή.
Μου χάρισαν όχι μόνο θαυμάσια τραγούδια
αλλά ανήγαγαν το λαϊκό τραγούδι σε μεγάλο εθνικό μουσικό είδος.
Ρεμπέτικα δεν έχω πει, γιατί δεν μου πάνε εμένα.
Το ρεμπέτικο βγήκε μέσα από τα καταγώγια,
μπερδεμένο με χασίσια, με μαχαιρώματα, με φυλακές.
Το λαϊκό τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με το ρεμπέτικο,
είναι πάναγνο σαν το νερό το κρυστάλλινο που βγαίνει από μια πηγή.
Δεν αρνήθηκα ποτέ την εικόνα των τραγουδιών μου.
Δεν τραγουδούσα τη ”Φτωχολογιά”,
ενώ ζούσα σε παλάτια και ταξίδευα με κότερα.
Είναι πονεμένα τα τραγούδια μου, δε λέω, αλλά αυτό είναι το είδος μου.
Δε μπορώ να πω χαρούμενο τραγούδι. Είναι η δομή μου τέτοια.
Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, έχει ένα τραγούδι μου
σε στίχους της μεγάλης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου,
το: “Δυο πόρτες έχει η ζωή”.
Είναι ένα τραγούδι
που όσο περνούν τα χρόνια, αποκτά μια απίστευτη μοναδικότητα.
“Δυο πόρτες έχει η ζωή,
άνοιξα μια και μπήκα,
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να ‘ρθει το δειλινό,
από την άλλη βγήκα.
Όλα είναι ένα ψέμα,
μια ανάσα, μια πνοή,
σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή”.
Στέλιος Καζαντζίδης
Σαν σήμερα, το 2001, έφυγε από τη ζωή.
…………………………………………………………………………………………………….
Πηγές:
Εφημερίδα Realnews – συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη
Εφημερίδα TO BHMA – συνέντευξη στον Νίκο Μωραίτη
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία – συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιώνη
