“Δώδεκα λεπτά” Κατάθεση ψυχής μαθήτριας του 1ου ΓΕΛ Χαϊδαρίου
Η μαθήτρια του 1ου ΓΕΛ Χαϊδαρίου, Αλεξάνδρα Λάτο, γράφει για το δυστύχημα που σημάδεψε την ψυχή της νεολαίας. Το κείμενο μας έστειλε ο διευθυντής κ. Ζήκος Γ. Νάστος, με τη σημείωση ότι “αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα”.
Δώδεκα λεπτά∙ επτακόσια είκοσι δευτερόλεπτα . Αυτός είναι ο εκτιμώμενος χρόνος που χρειάστηκε για να χάσουν βίαια και ακαριαία τη ζωή τους 57 άνθρωποι, καθώς και αρκετοί να τραυματιστούν και να καταλήξουν με νοσηλεία σε νοσοκομείο, ύστερα από το τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα έξω από την περιοχή των Τεμπών.
Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, δύο τρένα -ένα επιβατηγό και ένα εμπορικό- συγκρούστηκαν μετωπικά. Το αποτέλεσμα, άνθρωποι να γίνονται ένα με τα εμπορεύματα, να συνθλίβονται κάτω από τα σίδερα και να καίγονται ζωντανοί. Δεν πρόλαβαν καλά καλά να ενημερώσουν τους συγγενείς τους ότι πλησιάζουν στα σπίτια τους και η ζωή κλάπηκε μέσα από τα χέρια τους. Άλλωστε, πώς να ήξεραν πως τα εισιτήρια που κρατούσαν στα χέρια τους θα ήταν τα εισιτήρια της καταδίκης τους. Κρατούσαν αιματοβαμμένα εισιτήρια, αιματοβαμμένα… Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τον φόβο που ένιωσαν, στην προσπάθειά τους να σπάσουν τα τζάμια των βαγονιών και να γλυτώσουν τον σίγουρο θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να αναλογιστεί τι αντίκρισαν τα μάτια τους εκείνη την μέρα. Μόνο οι ίδιοι ξέρουν και δεν θα μάθουμε ποτέ, διότι όσα είδαν θα θαφτούν αιώνια μαζί τους.
Μόνο οι ίδιοι ξέρουν και όσοι έμειναν πίσω και παλεύουν στα κρεβάτια των νοσοκομείων να κρατηθούν στην ζωή. Εκείνοι και όσοι κατά τύχη γλύτωσαν από το χέρι του θανάτου. Ο ένας καθόταν στο βαγόνι πέντε και δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Ο άλλος κατόρθωσε να βγει έξω έγκαιρα και βοήθησε και άλλους δέκα συνανθρώπους του να βγουν από το εφιαλτικό αυτό τρένο. Ήρωας… Ένας ξέχασε το πορτοφόλι του και τυχαία δεν επιβιβάστηκε στο τρένο. Κάποια άλλη έχασε το τρένο και επέστρεψε σπίτι της με ΚΤΕΛ. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους που τους ενώνει ένα μόνο πράγμα. Τυχαία κατόρθωσαν να ζήσουν και τυχαία δεν υπέγραψαν την καταδίκη τους.
Είναι όμως πράγματι τόσο θέμα τύχης; Διότι μια λάθος κίνηση, μια λάθος απόφαση, την λάθος χρονική στιγμή και του καθενός το όνομα θα μπορούσε να αναγραφεί στη λίστα των νεκρών. Και οι ευθύνες; Ποιος θα αναλάβει τις ευθύνες; Διότι μια συγγνώμη δεν αρκεί να απαλύνει τον πόνο των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Σε εκείνους τι να πει κανείς; Μας συγχωρείτε, φταίει το σύστημα; Μας συγχωρείτε, δεν είχαμε τους οικονομικούς πόρους να εκσυγχρονιστούμε σαν χώρα; Μας συγχωρείτε, δεν ήταν αρκετά έμπειροι ή αρκετά υπεύθυνοι ορισμένοι άνθρωποι; Είτε ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας είτε ο κρατικός που έφταιγε για αυτό το οδυνηρό δυστύχημα, οι αθώοι αυτοί άνθρωποι έχασαν το δικαίωμά τους στη ζωή, τα όνειρά τους, τα σχέδια και τις φιλοδοξίες τους. Οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί τους, έχασαν τους αγαπημένους τους. Όσο για τους γονείς… εκείνοι έχασαν τον κόσμο όλο.
