Καταλήψεις σχολείων. Τι θετικό έχει βγει τόσα χρόνια από αυτή την ιστορία;
Δεν τις δημοσιοποίησα τότε, σκέφτηκα να το κάνω τώρα μιας και τίποτε δεν άλλαξε προς το καλύτερο, λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες αντιδράσεις, την ίδια κατάληξη.
Θεωρώ ότι αν οι μαθητές αισθάνονται ότι έχουν πράγματα που τους καταπιέζουν, που τους ενοχλούν, που τους τρομάζουν και θέλουν αυτά να τα αλλάξουν προς το καλύτερο, και για όλα αυτά νιώθουν ότι πρέπει να αντιδράσουν, τότε το καλύτερο πράμα που έχουν είναι να αντιδράσουν. Για ένα καλύτερο σχολείο, μια καλύτερη παιδεία, ένα καλύτερο μέλλον και όχι απλά για να χαβαλεδιάσουν και να χάσουν μάθημα.
Αν θες να κάνεις ένα βήμα μπροστά, να βελτιωθείς, πρέπει να αγωνιστείς. Και σε κάθε αγώνα είτε κερδίσεις είτε χάσεις στο τέλος, θα υποστείς κάποιες προσωπικές απώλειες. Όπως ο απεργός που θα χάσει το μεροκάματο και το ένσημό του. Θα το χάσει, στην ουσία θα το θυσιάσει για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, για να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας του ή τις οικονομικές απολαβές του για αυτόν και την οικογένειά του. Υπάρχει ένα προσωπικό κόστος που υπεύθυνα το αναλαμβάνει ο ίδιος.
Το δικό σου προσωπικό κόστος ποιο είναι; Γιατί δεν κάνεις αποχή να επωμιστείς το κόστος των απουσιών και μου κάνεις εκ του ασφαλούς κατάληψη για να μη κάνεις απουσίες; Κρύβεσαι στην ουσία πίσω από την αδυναμία σου να επιλέξεις τον δύσκολο δρόμο και πίσω από την δημοκρατική διαδικασία της γενικής συνέλευσης των μαθητών.
Ακόμη και εάν δεν αμφισβητηθεί το διάφανο της όλης διαδικασίας, και κρατώ για τον εαυτό μου τις επιφυλάξεις που έχω για απειλές και εκφοβισμό, γνωρίζεις ότι η επιλογή της κατάληψης σαν διεκδίκηση των αιτημάτων σου αποτελεί παράνομη πράξη;
Αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις τον έλεγχο ενός δημόσιου κτιρίου και εμποδίζεις την λειτουργία του, στη προκειμένη περίπτωση του σχολείου; Θεωρείς ότι είσαι σε θέση να περιφρουρήσεις την ασφάλεια των εγκαταστάσεων και να αποτρέψεις προβοκατόρικες ενέργειες τρίτων, που μπορεί να βλάψουν ακόμα και την δική σου σωματική ακεραιότητα; Όταν παίρνεις υπό έλεγχο ένα κτίριο, αφενός έχεις την ευθύνη να το προστατέψεις, αφετέρου πρέπει να μπορείς να μπορείς να κάνεις το ίδιο και για όσους είναι καταληψίες.
Και πώς τα αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά, και είσαι και συνειδησιακά εντάξει με τον εαυτό σου, όταν μπορείς και κοιμάσαι στην θαλπωρή του σπιτιού σου; Όταν λες ότι κάνεις κατάληψη, αγωνιζόμενος για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο και μετά πας στο φροντιστήριο για να «χτυπήσεις» το σύστημα; Γνωρίζεις ότι ως ανήλικος για αυτή την παράνομη πράξη που κάνεις υπόλογοι απέναντι στον νόμο είναι οι γονείς σου; Οι γονείς σου γνωρίζουν την πράξη σου και συναινούν σε αυτή; Γνωρίζεις ότι δυστυχώς όλο αυτό μπορεί να προκαλέσει κάποιους συμπολίτες σου, ακόμα και προβοκατόρικα να το κάνουν, και να έχει σαν αποτέλεσμα την παρέμβαση της αστυνομίας; Θα ήταν ωραία αυτή η σκληρή εικόνα για τους μαθητές και το σχολείο;
Ο αγώνας θα πρέπει να έχει μία κλιμάκωση και η κατάληψη να αποτελεί η τελευταία επιλογή ως μέσο πίεσης. Με καλή διάθεση και με διάλογο να διαχειρισθείς μια κατάσταση βήμα-βήμα. Και με το σχολείο ανοιχτό. Και αυτό που δεν έχεις σκεφτεί είναι πώς θα βγεις από την κατάληψη; Απλά με ένα «ανοίγουμε το σχολείο, τέλος η κατάληψη»; Και με σκυμμένο το κεφάλι; Και τι θα πεις στους συμμαθητές σου; Τελικά ποιο είναι το κέρδος; Και ποιες οι απώλειες, Δυστυχώς αυτή η «μόδα» της κατάληψης έχει δείξει εκ του αποτελέσματος ότι υπάρχουν μόνο απώλειες για τους μαθητές.
Χαμένες διδακτικές ώρες, χαμένοι εκπαιδευτικοί περίπατοι, χαμένες εκδρομές, εντατικοποίηση της χαμένης ύλης, επί πλέον ημέρες τις περιόδους των διακοπών των εορτών ή επιμήκυνση της σχολικής χρονιάς .
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι βολεύονται κάποιοι, αρκετοί πιστεύω από αυτή την κατάσταση, και οι χαβαλέδες που σπάνε πλάκα χωρίς απουσίες και αποβολές και οι αδιάφοροι που είτε πάνε σχολείο είτε όχι, ένα και το αυτό είναι, τουρίστες, και οι άριστοι μαθητές που πλακώνονται στο διάβασμα και αναπληρώνουν την χαμένη ύλη. Κάτι θετικό από όλη αυτή την ιστορία τα τελευταία δέκα χρόνια δε μπορώ να βρω.
Ένα είναι το σίγουρο. Ότι δεν φταίνε οι πιτσιρικάδες. Φταίμε εμείς οι γονείς που με τις επιλογές μας τους έχουμε οδηγήσει σε τέτοιες λύσεις. Εμείς που μας αρέσουν οι εύκολες και ανώδυνες λύσεις, εμείς με τα παραδείγματα που τους δείχνουμε, εμείς που έχουμε κοντή μνήμη για τα δικά μας κατορθώματα στην εφηβεία μας. Ας σταματήσουμε αυτό το περιστασιακό ενδιαφέρον μόνο όταν τα πράγματα είναι ζόρικα. Πρέπει να αισθάνονται ότι μας έχουν δίπλα τους σε κάθε στιγμή και όχι να τους θυμόμαστε σε κάθε πάρτι και σε κάθε κατάληψη που κάνουν, ώστε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας για να κάνουμε το «καθήκον» μας ως γονείς και να τους μαλώσουμε.
Ας δώσουμε αξία στα πιστεύω μας και στο δικαίωμα να ονειρεύονται τα παιδιά μας και ας εμποδίσουμε αυτούς που επιχειρούν να απαξιώσουν τα πάντα με λογικές ισοπέδωσης και ολίγον χαβαλέ. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο, αλλά αξίζει γιατί τους το χρωστάμε.
