Πεύκα μνημεία της φύσης μέσα στην πόλη

Επιλεγμένα άτομα χαλεπίου πεύκης, που αποτελούν το κύριο δασοπονικό είδος της περιοχής του Αιγάλεω – Ποικίλου όρους, χρονολογήθηκαν σχετικά πρόσφατα στα πλαίσια ερευνητικού προγράμματος, στο οποίο συμμετείχαν το Τ.Ε.Ι. Δασοπονίας και Φυσικού Περιβάλλοντος Στερεάς Ελλάδας και ο Βοτανικός Κήπος Διομήδους. Οι ηλικίες που διαπιστώθηκαν στην κυρίαρχη συστάδα σε δείγματα από μεγάλο εύρος περιοχής (Βοτανικός Κήπος, Δάσος Χαϊδαρίου, Προφήτης Ηλίας, Βόρειες και Δυτικές εκθέσεις του όρους Αιγάλεω) αποκαλύπτουν δάσος ηλικίας άνω των 130 ετών, όχι ομήλικο. Η ηλικία των επιλεγμένων δένδρων αλλά και η μεγάλη έκταση στην οποία βρέθηκε το αναφερόμενο ηλικιακό εύρος υποδηλώνει φυσικό δάσος.

Τμήματα της περιοχής έχουν κατά καιρούς αναδασωθεί κυρίως με χαλέπιο, αλλά και τραχεία πεύκη, καθώς και με αειθαλές κυπαρίσσι.Οι ηλικίες αυτών των δασών είναι σαφώς μικρότερες, γύρω στα 60 – 70 έτη.

Η ψηλόλιγνη  μορφή των πεύκων δεν είναι αποτέλεσμα της τεχνητής αναδάσωσης αλλά πολλών άλλων παραγόντων, που έχουν σχέση με τη φυσική ή τεχνητή αποκλάδωσή τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους καθώς και τη διαδικασία φυσικής επιλογής, που οδηγεί σε μία τελική μορφή την κυρίαρχη συστάδα (αυτή που έχει το μεγαλύτερο ύψος). Σε κάθε περίπτωση, η εμφανιζόμενη εικόνα από το τουριστικό περίπτερο στο Δαφνί θεωρείται φυσιολογική στη διάρκεια της ζωής ενός πευκοδάσους, είτε αυτό είναι φυσικό είτε έχει προέλθει από τεχνητή αναδάσωση.

Όμως όπως πολύ σωστά επισημαίνεται ο χειρισμός ατόμων ή δενδροστοιχιών χαλεπίου πεύκης, ιδίως μεγάλης ηλικίας, μέσα στον αστικό ιστό είναι μια άλλη υπόθεση.

Αν υπήρχε πραγματική περιβαλλοντική ευαισθησία, τα δένδρα μεγάλης ηλικίας που απέμειναν στο αστικό περιβάλλον του Χαϊδαρίου (είναι αρκετά ακόμα) θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν σαν μνημεία της φύσης, απομεινάρια ενός φυσικού δάσους που υπήρξε κάποτε στην περιοχή, για περιβαλλοντικούς, εκπαιδευτικούς ακόμα και εμβληματικούς λόγους.

Οι τεχνικές στήριξης τέτοιων δένδρων είναι άφθονες και θα συνέβαλαν επίσης στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Επίσης άφθονες είναι οι τεχνικές ασφαλούς απομάκρυνσής τους, όταν φθάσουν στο τέλος της ζωής τους.

Προσθέτω ότι εδώ και κάποια χρόνια ο περιβαλλοντικά αποδεκτός τρόπος άσκησης δασοκομίας πόλεων είναι αυτός που θεωρεί ότι το λεγόμενο αστικό πράσινο πρέπει να είναι μία προέκταση της φύσης γύρω από την πόλη.