Λευτέρης Χριστοφής: Από το Χαϊδάρι στη Διεθνή της Κιθάρας

Στην Αθήνα. Στις φτωχογειτονιές του Αιγάλεω, σε μια τσιμεντένια αυλή τα πρώτα βήματα, με ένα τσούρμο παιδιά, ξαδέλφια και μία αδελφή. Εκεί, στις σκάλες, με μια πλαστική κιθάρα-παιχνίδι έστηνα μελωδίες που τους άρεσαν.

Στο Χαϊδάρι, στο Δάσος, λόγω της δουλειάς του πατέρα στα διυλιστήρια. Εκεί βρήκα μια άλλου είδους ελευθερία. Στο βουνό έπαιρνα τον δρόμο πλάι στη μάντρα των στρατοπέδων, περνούσα την πάνω πύλη και αφού έφτανα στο Νταμάρι αντικρίζοντας δεξιά μου τα πυροβολεία, ανέβαινα τρέχοντας στην κορυφή. Από εκεί έβλεπα το Θριάσιο Πεδίο, τα στενά της Σαλαμίνας, τις κορυφές του Αιγάλεω, το Φάληρο και τον αεροδιάδρομο του Ελληνικού και θάλασσα όσο έφτανε το μάτι σου. Η Ακρόπολη στον θρόνο της, να αναφαίνεται μέσα από το τσιμέντο της πόλης. Το σκηνικό αυτό είχε τον δικό του ήχο. Ενα καράβι που έρχεται από μακρινό ταξίδι, ένα αεροπλάνο που φεύγει και χάνεται. Η βουή της πόλης σε έναν ασταμάτητο ρυθμό και το φύσημα του αέρα να δένει όλα αυτά μαζί. Σαν τον συνθέτη. Σαν να σου φέρνει τον κόσμο!

Δεν πιστεύω…

Στους ήρωες, αν και μου άρεσαν τα κόμικς και τα περιοδικά. Ίσως γιατί είχα την αίσθηση ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι στη ζωή μου ήταν να κάνω μια απλή σκέψη. Να διαλέξω μια κατεύθυνση και να προχωρήσω.

Με τους ανθρώπους που επαναλαμβάνουν μέρα με τη μέρα αυτό που μισούν και καταριούνται, αυτό που θεωρούν ότι ευθύνεται για την κατάντια της ζωής τους. Με εκείνους που αναπολούν αυτά που θα ήθελαν να έχουν κάνει και δεν προσπάθησαν ποτέ. Με εκείνους που διαμαρτύρονται για τα πάντα, χωρίς να σκέφτονται τους άλλους, χωρίς να σέβονται κανέναν, προκειμένου να κάνουν αυτό που θα τους βολέψει. Την αταξία και την προχειρότητα. Τις ατελείωτες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον, ενώ στα πεζοδρόμια κείτονται τα κουφάρια ανθρώπων που χάνουν την υπόστασή τους και εμείς την ανθρωπιά μας, παρατηρώντας τους απομακρυνόμενοι, σαν να πρόκειται για μια εστία μόλυνσης. Θυμώνω με την ιδέα της κάθαρσης, με τις μεγαλοστομίες στο όνομα της πατρίδας, με τους φράχτες και τα στρατόπεδα. Ολα στα γρήγορα, με βία, στο όνομα άλλων σωτήρων που έχουν μπουχτίσει από τη χλιδή «παλεύοντας» για το μέλλον του κόσμου. Θυμώνω ίσως γιατί αγαπώ τον ίδιο τον Ανθρωπο. Αυτό που πρεσβεύει, αυτό που αποτελεί την ψυχή του, τον κόσμο που μας περιβάλλει. Την ιδιότητα που μας δίνει την ευθύνη, τη δυνατότητα της παρέμβασης και της φροντίδας. Τη σκέψη και την επιλογή. Την Ιδέα!

Διαμαρτύρομαι…

Για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, που έπρεπε να είναι υποδείγματα αρχιτεκτονικής και ακουστικής τέτοιας, ώστε να καθηλώνουν τους σπουδαστές. Να τους κάνουν να σέβονται και να αγαπούν τους χώρους της γνώσης σαν δικά τους δημιουργήματα. Να είναι υπερήφανα μέλη μιας κοινότητας που καινοτομεί σε όλα τα επίπεδα. Σε όλα αυτά θέτω την ανάγκη της πραγματικής ευθύνης των καθηγητών, φωτισμένων ανθρώπων και οραματιστών, που θα έχουν τη δυνατότητα να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν.

Η δημιουργία…

Είναι αυτή που στήνει τους πολιτισμούς, η υποδομή αυτή που τους στηρίζει, η έμπνευση αυτή που τους κάνει αιώνιους και παντοτινούς.

Η κιθάρα…

Είναι το μέσον με το οποίο πορεύομαι, δημιουργώ και αισθάνομαι, δίνω και μοιράζομαι. Νότες και σκέψεις, εικόνες και πράξεις λογικής, ανακάλυψη και εξέλιξη. Οι φίλοι που παίζουν μουσική μαζί μου, αν και μεγαλύτερα παιδιά από μένα, το νιώθουν ο καθένας με τον τρόπο του. Το σέβονται και το εκτιμούν.

Δεν ονειρεύομαι…

Μόνο ένα καλύτερο αύριο. Το βάζω στα χέρια μου και το επεξεργάζομαι, το πλάθω, το κάνω τέχνη και προσπαθώ. Το χτίζω με αυτό που μπορώ και επιμένω.

Αρνούμαι…

Να πιστέψω ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει χώρος για νέους ανθρώπους με προτάσεις και οράματα. Αναγνωρίζω την αύρα τους. Πιστέψτε με, είναι πολύ λαμπερή!