Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς υπάρχει (αν τελικά “υπάρχει”) αυτή η χώρα. Θυμάμαι τη σκωπτική ρήση κάποιου φίλου μου που έλεγε πως “η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι ο Θεός είναι ….. Έλληνας!” (φυσικά δεν πρόκειται περί ορθολογικής επιχειρηματολογίας). Η δε ευθύνη ημών των ιδίων, δηλ. των πολιτών, είναι τρομακτική και ας λένε “χαϊδεύοντας τα αυτιά” κάποιοι υποκριτές πολιτικοί το αντίθετο, προς άγρα ψήφων.




γράφει ο Σωκράτης Σωτηρόπουλος

Αναμφίβολα η γενικότερη εικόνα του κράτους δεν είναι παρά ο καθρέπτης ημών των ιδίων. Το κατακρίνουμε αλλά και το αποδεχόμαστε επειδή μας βολεύει και αυτό απεικονίζεται παντού και κυρίως στη ψήφο μας.

Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς! Η συνείδηση του κάθε πολίτη, ως ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, ζυμώνεται μέσα από τη γενικότερη μάθηση (παιδεία) και την εμπειρία και γίνεται κτήμα της καθημερινότητας εξελισσόμενη διά μέσου των γενεών. Πόση συνείδηση μπορεί να έχει ωστόσο ο πολίτης ενός κράτους που διακρίνεται από αναξιοκρατία (που και ο ίδιος ο πολίτης την επιθυμεί) και από έλλειψη δικαίου με την ευρεία, αλλά και τη στενή έννοια (αναφέρομαι σε βασικούς πυλώνες της Δημοκρατίας, ως πολίτευμα); Είναι προφανές ότι η συμπεριφορά του θα είναι αντίστοιχη. Η όλη συμπεριφορά του μιας και ο πολίτης επιλέγει τους ταγούς του.

Αλλά και η ψήφος; Αυτή ήταν σχεδόν καταστροφική! Έφερε εθνικές καταστροφές (Μικρασιατική), αλαζονικές κυβερνήσεις, ανθρώπους στην εξουσία κατά πολύ κατώτερους των περιστάσεων, μη ικανούς και ιδιοτελείς, πολλούς από αυτούς στα ανώτερα (και ανώτατα!) αξιώματα και πολλά άλλα (με εξαίρεση φυσικά περιπτώσεις όπως οι εκλογές του 1974, που ήταν απαραίτητη η συγκεκριμένη ψήφος προς αποκατάσταση της Δημοκρατίας). Όσο για την υποκριτική ρήση “μα ποιον να ψηφίσουμε” η απάντηση δίνεται την τελευταία 7/ετία, κατ’ αρχήν με το συνεχές “ανακάτεμα της τράπουλας” στις εκλογές, δηλαδή “κλεφτοπόλεμο” (μόνο έτσι πιθανόν να προκύψει κάτι θετικό, αφού δεν θα υπάρχει η αλαζονική μονοκομματική κυβέρνηση), αλλά και από τη μελέτη της ιστορίας του Νεοελληνικού κράτους (180 χρόνια ύπαρξης περίπου, δηλ. μόλις 7-8 γενιές) όπου ό,τι θετικό υπήρξε, έγινε κυρίως από Κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας, που πάντα στα δύσκολα κράταγαν τη χώρα όρθια (εξαίρεση το 1989, που μόνο Εθνικής Ενότητας δεν ήσαν) και ΔΥΣΤΥΧΩΣ (μέγα πλήγμα και ντροπή για τη Δημοκρατία) ενίοτε και από Δικτατορικές (εργατικά δικαιώματα, έργα, σχεδόν μηδενική διαφθορά, κλπ.).

Με συνειδητοποιημένο και υπεύθυνο πολίτη λοιπόν αποκλείεται να υπάρξει ασυνείδητο κράτος και ας σταματήσουμε να είμαστε υποκριτές. Όλοι εμείς ως πολίτες φέρουμε τη μέγιστη των ευθυνών. Αυτή η ασυνειδησία βέβαια παρουσιάζεται (δεν γράφω “υπάρχει” γιατί ευτυχώς δεν είναι πάντα και δεν είναι παντού) σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, από ένα απλό Σύλλογο ή Σωματείο έως τα κόμματα (και κατ επέκταση στη Βουλή και στη διακυβέρνηση του Κράτους).

Στα τέλη του Γενάρη του 2017 έτυχε να παρακολουθήσω μία από αυτές και μάλιστα στα γραφεία του μεγαλύτερου ίσως Συλλόγου της περιοχής (Χαϊδαρίου) σε επίπεδο ατόμων, την οποία θεωρώ και πολύ χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική των όσων προανέφερα. Όταν λοιπόν αυτά τα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα (και έκταση) σε έναν απλό Σύλλογο που ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου του, χωρίς να υπάρχει κανένα άλλο ουσιαστικό όφελος, πέραν ίσως – ίσως μίας ενδόμυχης ελπίδας κάποιων για ουσιαστικότερη συμμετοχή στο Δημοτικά ή Πολιτικά δρώμενα του τόπου ή μίας ευκαιρίας αυτοπροβολής, χωρίς να υπάρχει καμία επιχορήγηση (το πολύ – πολύ να υπάρχει και ένα επαγγελματικό ενδιαφέρον κάποιου προς χορήγηση για διαφημιστικούς λόγους, απολύτως θεμιτό) ή οτιδήποτε άλλο, ας φαντασθούμε τι θα μπορούσε να συμβεί σε επίπεδο κορυφής, όπου υπάρχουν και άλλου είδους συμφέροντα, πιέσεις και ίντριγκες.

Παρακολούθησα λοιπόν να σύρεται ο Σύλλογος σε επαναληπτικές εκλογές με το έτσι θέλω, αντικαταστατικά και πέρα από κάθε έννοια (Αστικού) Δικαίου, μόνο και μόνο γιατί σε κάποιους δεν άρεσε το αποτέλεσμα των νόμιμων (των πρώτων) εκλογών, όσους αντέδρασαν σε αυτή τη διαδικασία να στοχοποιούνται ως επιδιώκοντες  (άκουσον – άκουσον) να “διαλύσουν το Σύλλογο”,  χωρίς κανένα από τα υπόλοιπα μέλη να αντιδρά και να σκέπτεται [το προφανές: γιατί ο Σύλλογος σύρεται (και εκτίθεται) σε νέες εκλογές], ένα κλίμα εμφανούς απαξίωσης των αντιδρώντων στην παράτυπη (αν όχι παράνομη) αυτή διαδικασία, ανθρώπους πανέτοιμους (;) με τις ομιλίες τους να απαξιώσουν τους αντιδρώντες, όπως κάποιον που καταχειροκροτήθηκε (!!) αναφέροντας στην ομιλία του ότι στη Δημοκρατία τον πρώτο λόγο έχει ο λαός και όχι οι τύποι και τα καταστατικά (σε αυτόν κάποιος θα πρέπει να μιλήσει για την Ισονομία, την Ισοπολιτεία και την Κοινωνική  Δικαιοσύνη, ως βασικούς πυλώνες της Δημοκρατίας και όχι την οχλοκρατία, που οδηγεί στην ασυδοσία), κάποιους Νομικούς που ανέφεραν σαφώς ότι τυπικά υπάρχει πράγματι θέμα (Καταστατικού και Αστικού Δικαίου: περί Σωματείων), αλλά παρά τούτο όταν υπάρχει κοινή απόφαση περί του αντιθέτου μπορεί να ξεπερασθεί (αλήθεια πόσο κοινή ήταν αυτή η απόφαση) και κάποιον δάσκαλο στο προεδρείο να αναφέρει ότι το σημαντικότερο από όλα είναι ο Σύλλογος “να παραμείνει ενωμένος” (αν είναι δυνατόν) και οτιδήποτε άλλο δεν έχει σημασία (αλήθεια ο δάσκαλος τι θα πει αύριο στους μαθητές του περί Δικαιοσύνης;).

Το σημαντικότερο από όλα βεβαίως (και ποιο τραγικό) είναι να περιθωριοποιούνται άνθρωποι που έχουν στην καρδιά τους τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες και τις παραδόσεις (μολονότι  όλα αυτά ευτελίζονται αδιακόπως και αδιακρίτως σήμερα) τόσο του τόπου καταγωγής τους, όσο και της χώρας γενικότερα, άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν (και ίσως και γι αυτό στοχοποιούνται).

Ασφαλώς ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να μπει σε δικαστική διαμάχη (που εύκολα θα κέρδιζε, αφού είχε δίκιο), να ζητήσει ηθικές αποζημιώσεις, κλπ. Κάτι όμως που ποτέ δεν θα κάνει, αναλογιζόμενος ότι θα τον απαξιώσουν και θα του προσάψουν τη “ρετσινιά” του “διαλύσαντος ή επιχειρούντος να διαλύσει το Σύλλογο”. Αυτό και μόνο που “τεχνηέντως” έχει περασθεί (συνεπικουρούμενο άβουλων, ετερόφωτων και μη ορθολογικώς σκεπτόμενων μελών) είναι αποτρεπτικό για κάθε δεύτερη σκέψη.

Βεβαίως είναι περιττό να προσθέσουμε ότι διεξήχθησαν οι επαναληπτικές εκλογές και εξελέγησαν αυτοί που “έπρεπε” (και με τη σειρά που “έπρεπε”) να εκλεγούν.

Αναφέρω το ανωτέρω περιστατικό, γιατί είναι το πιο χαρακτηριστικό που γνωρίζω το τελευταίο διάστημα και αφορά τα όσα προανέφερα στην εισαγωγή μου. Η ευθύνη του πολίτη, σε όλα τα επίπεδα, είναι τεράστια. Όλα ξεκινούν από αυτόν και όλα τελειώνουν σε αυτόν. Πρόκειται περί παιδείας με την πραγματική έννοια της λέξης (Πλατωνικής παιδείας) και όχι με την έννοια που τη “σύρουνε – διασύρουνε” σήμερα.

Δεν μου αρέσει να πλατειάζω, όπως δεν μου αρέσουν και αυτοί που πλατειάζουν υιοθετώντας πρακτικές αντι-δημιουργικής ασάφειας με απώτερο σκοπό τη σύγχυση και των εκνευρισμό των αναγνωστών/ακροατών.  Όμως το χαρτί για μένα, το γράψιμο, είναι ο απόλυτος τρόπος έκφρασης και αυτή τη φορά αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφρασθώ, όπως έχω κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν, παρά την πίεση του χρόνου μου και αυτή τη φορά επώνυμα.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας.