ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

Τρέχουμε και εμείς στον Μαραθώνιο, με τον Χάρη Πλοκαμάκη

Ο Χάρης Πλοκαμάκης είναι ερασιτέχνης δρομέας, ένας από τους πολλούς Χαϊδαριώτες που καταπίνουν χιλιόμετρα σε προπονήσεις και αγώνες, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Την Κυριακή θα τρέξει τα δύσκολα 42.195 της κλασικής διαδρομής του Μαραθωνίου και το περιμένει πώς και πώς. Με αφορμή τον αυθεντικό 35ο Διεθνή Μαραθώνιο είχαμε μια μικρή συνομιλία με τον συμπολίτη και αναγνώστη του “Χαϊδάρι Σήμερα”. Διαβάστε τη!

Γεια σου Χάρη, είσαι έτοιμος για την Κυριακή;

Εντάξει είμαι, έχω προετοιμαστεί προσεκτικά φέτος γιατί η περσινή μου απόδοση, λόγω γρίπης μου, δεν ήταν αυτή που ήθελα.

Βλέποντας όλους αυτούς που τρέχουν στο Μαραθώνιο, οι οποίοι είναι όλο και περισσότεροι τα τελευταία χρόνια, μου είχαν δημιουργηθεί πολλά ερωτηματικά, πιστεύω ότι πολλοί θα ήθελαν να μάθουν κάποια πράγματα. Λοιπόν, το πρώτο είναι τι σχέση είχες με τον αθλητισμό πριν ξεκινήσεις τον Μαραθώνιο;

Η σχέση που είχα ήταν όπως ενός μέσου αθλούμενου: ποδήλατο στο βουνό, το καλοκαίρι σερφ, κολύμπι, ψάρεμα. Μετά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, άρχισα να κάνω περισσότερο τρέξιμο, αυτό που λένε Fun Run, δηλαδή να γυρίζω σπίτι ανανεωμένος, σωματικά και ψυχικά. Αισθανόμουν όλο και καλύτερα κάθε φορά, κάνοντας μια μορφή διαλογισμού, μια εσωτερική συνομιλία με όλο το σώμα. Και βέβαια ήξερα κάθε φορά ότι είχα αποφύγει την επιλογή της τεμπελιάς στον καναπέ, του ποτού και τσιγάρου, της σαβουροφαγίας. Από τις εκατό φορές και τις εκατό ανεξαρτήτως καιρού, συνθηκών, περιβάλλοντος γύρναγα σπίτι με καλύτερη διάθεση από ό,τι ξεκίνησα.
Αυτό που αναρωτιούνται οι περισσότεροι είναι πού βρίσκει χρόνο κάποιος που έχει θέσει τόσο ψηλό στόχο, όπως ένας μαραθώνιος.

Όπως ξέρεις εργάζομαι στο εμπορικό τμήμα μια εταιρίας και χρειάζεται να μετακινούμαι σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Οπουδήποτε και να έχω πάει, βρήκα και χρόνο και τόπο για να τρέξω, μια με δυο ώρες, Κω, Ρόδο, Σάμο, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Σέρρες Θεσσαλονίκη, Κρήτη κλπ. Εντάξει, στην επαρχία μας βλέπουν λίγο περίεργα, ειδικά εκτός τουριστικής σαιζόν. Αν και τα τελευταία χρόνια που υπάρχουν πολλοί περισσότεροι δρομείς η επαρχία έχει εξοικειωθεί, θα λέγαμε, με το τρέξιμο. Εννοώ την εικόνα του δρομέα με το σύγχρονο στυλ, παπούτσια, κολάν, Gps κλπ., γιατί στην επαρχία το περπάτημα και το τρέξιμο είναι μέσα στην καθημερινότητά τους.

Εδώ όμως στην Αθήνα, με σύζυγο και δυο παιδιά βρίσκεις εύκολα χρόνο;

Χρόνος υπάρχει, πολλές φορές έχω σηκωθεί πριν τις 5 το πρωί για να τρέξω και μετά να ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο.

Εντάξει, δεν είναι και πολύ συνηθισμένο αυτό. Γενικά πριν ασχοληθείς σοβαρά, πώς έβλεπες τους μαραθωνοδρόμους;

Κάπως περίεργα, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πώς αισθάνονται. Αυτό που ξέρω είναι πως η τεχνολογία, με όλη αυτή την εξέλιξη, έχει καταλήξει να μας οδηγήσει σε ένα λήθαργο. Μπορούμε να έχουμε τα πάντα δίπλα μας πατώντας ένα κουμπί. Και παραφράζοντας το παλιό τραγούδι “πατάμε ένα κουμπί – γινόμαστε χοντροί”. Πατάμε το κουμπί του ασανσέρ, το τηλεκοντρόλ, το τηλέφωνο. Δηλαδή όλες αυτές τις ευκολίες που μας κάνουν τεμπέληδες, ενώ το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο για καθημερινή κίνηση και όχι για ξάπλα.

Προφανώς, αφού αφοσιώθηκες στο τρέξιμο, τα άλλα αθλήματα μπήκαν  σε δεύτερη μοίρα.

Ναι, γιατί λένε ότι το τρέξιμο είναι ο ευκολότερος, γρηγορότερος και φτηνότερος τρόπος για να κάνει κάποιος φυσική κατάσταση. Μπορείς να τρέξεις οπουδήποτε όλες τις ώρες και με όλες τις καιρικές συνθήκες. Ακριβώς όπως στο λέω το έχω κάνει, έχω βγει στις 11 με 12 το βράδυ, χειμώνα και με καταιγίδα.

Αισθάνεσαι ότι έκανες κάτι ηρωικό όταν τερμάτισες τον πρώτο σου μαραθώνιο;

Όχι ιδιαίτερα, ήταν προσωπικός μου στόχος, ξεκίναγε από μέσα μου. Οι περισσότεροι τρέχουμε για να βελτιώσουμε τη φυσική μας κατάσταση και γιατί όχι και την εμφάνιση. Να σου πω εδώ ότι ξέρω κόσμο που έτρεξε τον πρώτο του μαραθώνιο από ένα εξωτερικό λόγο, ξέρω φίλους που το αποφάσισαν τηρώντας μια θρησκευτική υπόσχεση για διάφορους λόγους είτε υγείας είτε βιωματικούς. Ακόμα κάποιοι άλλοι το έκαναν για να ξεπεράσουν κάποιο θλιβερό περιστατικό, είτε απώλεια δικού τους προσώπου είτε χωρισμό, και βέβαια αρκετοί τρέχουν για να ξεπεράσουν την πίεση από τα οικονομικά προβλήματα.

Υποτίθεται ότι ο ιδανικός άνδρας πρέπει να έχει κοιλίτσα, έτσι τουλάχιστον διαβάζουμε στις στήλες Lifestyle.

Χαζομάρες, τόσο το ανδρικό όσο και το γυναικείο σώμα στην ιδανική του διάσταση είναι το γυμνασμένο σώμα, αυτό ακριβώς θαυμάζει ο κόσμος στον αθλητισμό. Τον ερωτισμό και τη χάρη που εκπέμπει ο μέσος αθλητής είτε σε τοπικούς είτε σε διεθνείς αγώνες.

Τι θα πρότεινες σε κάποιον που σκέφτεται να συμμετάσχει στο μέλλον σε ένα μαραθώνιο, να βρει κάποιο προπονητή;

Δεν το θεωρώ απαραίτητο, αλλά το βλέπω ως μια κίνηση από την οποία μακροχρόνια θα βγει ωφελημένος. Γιατί αν και σήμερα υπάρχει τεράστιος όγκος πληροφορίας και μάλιστα πολύ έγκυρης, ένας σωστός προπονητής θα μας εντάξει σε πρόγραμμα ποιοτικής προπόνησης, θα μας προφυλάξει κατ’ αρχήν από τραυματισμούς και από τα πιθανά πισωγυρίσματα της ψυχολογίας μας.

Προφανώς έχει γνωρίσει αρκετό κόσμο πλέον, τι διαφορά βλέπεις σε σχέση με τους παλιότερους δρομείς;

Αυτό που βλέπω είναι ότι η μόδα κάποιες φορές μπορεί να λειτουργήσει θετικά για τον πολύ κόσμο. Μακάρι να ασχοληθεί και άλλος κόσμος με το τρέξιμο, μόνο οφέλη θα έχει. Να σου πω τώρα κάτι που διάβασα πρόσφατα, ότι η επίδραση του αθλητισμού στο ανθρώπινο σώμα είναι μεγαλύτερη και από τα ισχυρότερα αντικαταθλιπτικά. Κάτι το οποίο το καταλαβαίνει και ο νέος αθλούμενος πολύ νωρίς. Τώρα όλη αυτή η νέα γενιά, στην οποία κατά κάποιο τρόπο ανήκω και εγώ, με τα Gps στο χέρι, τα καρδιοσυχνόμετρα, το μοίρασμα των κατορθωμάτων μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σίγουρα βρίσκει ένα λόγο παραπάνω να αθληθεί. Πάντα όμως στο πυρήνα του ο αθλητισμός έχει μια υπερβατική διάσταση, όταν ξεπερνάμε ένα στόχο που τον θεωρούσαμε απίθανο πριν.

Τώρα φαίνεται ότι είμαι υποχρεωμένος να σε ρωτήσω γι’ αυτούς τους υπερμαραθωνοδρόμους, τους κατά μια έννοια υπεράνθρωπους. Όλους αυτούς που ξεπερνάνε τα ανθρώπινα όρια.

Σου είπα πριν λίγο για την υπερβατική διάσταση που υπάρχει σε όλα τα αθλήματα, όμως κάποια φτάνουν στο όριο του μεταφυσικού, πχ οι καταδύσεις που είναι πάνω από 120 μέτρα σήμερα. Όταν όμως ακούς, διαβάζεις ή βλέπεις ένα πραγματικό γίγαντα από κοντά -και μιλάω για τον Γιάννη Κούρο- αρχίζεις και αναρωτιέσαι για τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. Είναι κατά τη γνώμη μου ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών, με  πάνω από 150 παγκόσμια ρεκόρ. Λένε ότι στο Σπάρταθλο, την πρώτη φορά που έτρεξε και τερμάτισε πρώτος, οι Άγγλοι διοργανωτές δεν του έδωσαν το κύπελλο, γιατί δεν πίστευαν ότι είχε κάνει αυτό το χρόνο. Την επόμενη χρονιά έκανε ακόμα καλύτερο χρόνο κατά δύο ώρες περίπου. Και το λυπηρό είναι ότι, ενώ είναι διάσημος σε όλο τον πλανήτη, εδώ όχι μόνο ακούμε αραιά και πού το όνομά του, αλλά αδυνατούμε να καταλάβουμε το μέγεθός του. Ούτε σε διακόσια χρόνια δεν θα καταρριφθούν τα ρεκόρ που έχει κάνει.

Αφού είσαι φίλος και αναγνώστης του Χαϊδάρι Σήμερα, θα σου προσφέρουμε μια ετήσια συνδρομή  και τo βιβλίο “Αθήνα – Ολυμπιακοί Αγώνες”, Εκδόσεις Φηγός, αρκεί να βάλεις το όνομά μας στη συμμετοχή σου, τι λες;

Έγινε, μόνο που με 13.000 συμμετοχές στην κλασική διαδρομή  δεν με βλέπω πριν από τους πρώτους τρεις χιλιάδες..!

Κανένα πρόβλημα, καλή επιτυχία Χάρη!

Παρόμοια Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button