Στο καμένο Ποικίλο… Για πόσο θα υπάρχει ακόμη;
Αιγάλεως – Ποικίλο. Εξερευνώντας την φύση και την ιστορία / Αποστόλης Βενέτης
Ανάκατες, μπερδεμένες σκέψεις και προβληματισμοί μετά την διέλευση στην Περιφερειακή του Ποικίλου και των τελευταίων πυρκαγιών…
Πολλοί από εμάς αγαπούν το βουνό, το Ποικίλο, περιπατητές, δρομείς, ποδηλάτες, φυσιολάτρες, φωτογράφοι της άγριας ζωής και των αγριολούλουδων της άνοιξης, αφηρημένοι και στοχαστές… Όμως για πόσο ακόμη θα υπάρχει το Ποικίλο; Κάηκε πριν δύο – τρεις χρονιές, πέρυσι, φέτος…. για πόσο θα υπάρχει ακόμη;
Κάποιοι αναρτούν δημοσιεύσεις στην ομάδα “να περισυλλέξαμε κάποια μπουκάλια, σκουπίδια, κυψέλες παρατημένες, λάστιχα, μια βάρκα κ.ά.”. Στο νου μου έρχεται η αποψίλωση στα στρατιωτικά νιάτα, ιδρώτας, να απομακρυνθεί η αχρείαστη καύσιμη ύλη.
Νομοθέτησε λέει η Πολιτεία, όποιος δεν καθαρίζει την γη του πρόστιμο. Πολιτική Προστασία παίζει στο “γυαλί” με σηματάκια στα μπλουζάκια (οργάνωση σκέφτομαι) για κατασβέσεις, εμπρησμούς, για επάρκεια σε ιπτάμενα πυροσβεστικά μέσα, για φανταράκια με φτυάρια και πετσέτες, για απομάκρυνση πολιτών από πολισμάνους, για το ντριν ντριν alert 112… φωτιά φύγετε!
Αντικρίζω λοιπόν τελευταία αυτές τις εικόνες στην Περιφερειακή του Ποικίλου μια ανάσα από το ΖΑΣΤΑΝΙ καθημερινά και προβληματίζομαι. “Αλήθεια, αγαπάμε το βουνό, το προστατεύουμε , είμαστε οργανωμένοι απέναντι στην απειλή καταστροφικής πύρινης λαίλαπας”. Έχουμε Πολιτική Προστασία, σκέφτομαι, που «έχει ως γενική αποστολή τη μελέτη, το σχεδιασμό, την οργάνωση και το συντονισμό της δράσης για την πρόληψη και αντιμετώπιση των φυσικών, τεχνολογικών και λοιπών καταστροφών ή καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, καθώς και την ενημέρωση του κοινού για τα ζητήματα αυτά. Την προετοιμασία, κινητοποίηση και συντονισμό δράσης του δυναμικού και των μέσων πολιτικής προστασίας της χώρας για την αντιμετώπιση πιθανών κάθε μορφής καταστροφών στο πλαίσιο του υφιστάμενου σχετικού σχεδιασμού ανά κατηγορία κινδύνου», λέει το διαδίκτυο…
Δεν πειράζει, λοιπόν, σκέφτομαι ας έχουμε λοιπόν περικυκλωμένο το βουνό μας με αχρείαστη πρώτη καύσιμη ύλη, λάστιχα, χαρτιά, καναπέδες, πλήθος από γυάλινα και πλαστικά μπουκάλια, αφρολέξ κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Βλέπω και τα τελευταία καμμένα… θα σωθούμε σκέφτομαι, έτσι είναι ο Έλληνας, εκεί που πάει να καεί σώνεται, σαν τον Φοίνικα της μυθολογίας που αναγεννάται από τις στάχτες του…
Ανάκατες μπερδεμένες σκέψεις και προβληματισμοί…
