Μες τη μαύρη θάλασσα
Vasilis Papadopoulos
Αυτή η εικόνα μας στοιχειώνει από το 2014. Ένας άντρας που κλαίει, γιατί ξεκληρίστηκε όλη η οικογένειά του, ενώ ο ίδιος έμεινε ζωντανός. Βγήκε εκείνο το πρωί από το καράβι στον Πειραιά, χαμένος στο διάστημα. Έμεινε έτσι για όσο παρέμεινε Ελλάδα και τώρα μάλλον σκοτώνει τη χαμένη ζωή του, αναπολώντας στιγμές και κυρίως σκεφτόμενος εκείνο το βράδυ, και γιατί η οικογένειά του έμεινε στο αμπάρι και αυτός πάνω και έζησε. Ένα σκοινί τραβούσε το καρυδότσουφλο, στο οποίο είχαν μπει με την ελπίδα να φθάσουν στην Ευρώπη. Το σκοινί κόπηκε, έσπασε ένα μέρος από την πλώρη, ξαναδέθηκε και πάλι από την αρχή, και τους τραβούσαν μέσα στη νύχτα στη θάλασσα, το λιμενικό λέει προς Ελλάδα, οι ίδιοι όλοι με μια φωνή λέγανε προς τα φώτα από τα οποία είχαν ξεκινήσει, αφού είχαν φθάσει κοντά στην απέναντι ακτή (το Φαρμακονήσι). Δεν έχει σημασία. Μες τη μαύρη θάλασσα που πήρε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Δεν ξέρω αν η απόφαση του ΕΔΔΑ θα απαλύνει τον πόνο του. Μπορεί να κοιτάζει πιο ήσυχος τ΄ άστρα. Τουλάχιστον για εμάς ήταν μια ανακούφιση, γιατί κάποιοι λένε ότι όλα αυτά ήταν ψέματα. Πολλούς βέβαια δεν τους απασχολεί διόλου, να ‘ναι καλά οι ίδιοι, τα παιδιά και οι δικοί τους που αγαπάνε. Ας είναι πράγματι καλά. Για εμάς όμως που έχουμε έρθει σε επαφή με αυτό το βουβό κλάμα, θέλουμε τουλάχιστον να μην το ακούμε, γιατί δεν μπορούμε να μην το βλέπουμε. (Δικαίωση για τους ναυαγούς στο Φαρμακονήσι)
