Αμφιταλαντεύτηκα εάν αξίζει να το εξιστορήσω. Άλλωστε τα ΜΜΕ και στα social media είναι γεμάτα από εικόνες συμπεριφορών που δείχνουν αδιαφορία για την αρρώστια που μας περιτριγυρίζει ή -σε αρκετές περιπτώσεις- ακόμη και επίδειξη μαχητικής διάθεσης κατά των περιορισμών που επιβάλλονται, κάτι σαν το “ελευθερία ή θάνατος”. Είχε φύγει το περιστατικό από το μυαλό μου, μέχρι που, κάπως μεταχρονολογημένα, διάβασα τη δήλωση του υφ. Πολιτικής Προστασίας την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, ότι ”η ίδια η Εκκλησία μας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εθνικής προσπάθειας, τηρώντας όλες τις οδηγίες και υποδείξεις των υγειονομικών αρχών”.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εκκλησιάστηκα σε ναό της Ελευσίνας. Πιστοί μέσα αρκετοί, οι πιο πολλοί με μάσκες, όχι οι ιερείς. Κοινώνησαν μερικοί. Πριν βγει ο κόσμος έξω, ο νεωκόρος έφερε το πανέρι με το πρόσφορο και το ακούμπησε σε ορθοστάτη ακριβώς μπροστά στην πόρτα. Ένας νεαρός αρχιμανδρίτης ήρθε, πριν αρχίσει να βγαίνει το εκκλησίασμα, και στάθηκε δίπλα στα αντίδωρα. Γελαστός, με διακριτικό γενάκι, χωρίς μάσκα, φαινόταν ότι γνώριζε τους περισσότερους.
Οι άνθρωποι μπήκαν σε σειρά κατά την έξοδό τους, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο ιερέας έπιανε το πρόσφορο με το χέρι του και το άπλωνε σε κάθε έναν/μία, που το έπαιρνε, του φιλούσε το χέρι και προχωρούσε. Μερικοί στέκονταν και για να πουν δυο λόγια. Είδα ότι ελάχιστοι ήταν αυτοί που τον πλησίασαν με μάσκα. Κάποιες κυρίες μόνο έφτασαν μπροστά του χωρίς να τη βγάλουν και πλησίασαν το κεφάλι τους το χέρι του χωρίς να το ασπαστούν. Οι πιο πολλοί, μόλις έφταναν κοντά του, τραβούσαν τη μάσκα στο πηγούνι και χειροφιλούσαν.
Ένα παιδάκι πήγε να πάρει το πρόσφορο και να φύγει. Ο ιερέας το σταμάτησε, του μίλησε γλυκά, του είπε ότι μπορεί να πάρει και περισσότερα, του έδωσε μια χούφτα και του άπλωσε το χέρι για να ολοκληρωθεί σωστά η διαδικασία.
Ο -με θρησκευτικούς όρους- σκανδαλισμός μου και η οργή μου δεν μου επέτρεψε να πάρω και εγώ πρόσφορο. Το αν πιστεύω ότι μεταδίδεται ο ιός από ένα χέρι που το φίλησε την ίδια στιγμή η “μισή Ελευσίνα” είναι δικός μου λογαριασμός. Επίσης, το εάν ιερείς ή και πιστοί πιστεύουν ότι υπάρχει κορωνοϊός ή πιστεύουν ότι στην εκκλησία δεν κολλάει επίσης δεν αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Ας μην πειστούν ποτέ. Αν και θα έλεγα ότι οι άνθρωποι του Θεού οφείλουν να σέβονται πιο πολύ από τον καθένα το δώρο της ζωής. Αναρωτιέμαι πάντως: Αντιβαίνει τον νόμο του Θεού η ασφάλεια των πιστών; Σίγουρα υπάρχει κι άλλος τρόπος να μοιραστεί το πρόσφορο.
ΥΓ. Το να ασχοληθεί κάποιος με τις ευθύνες του “χειροφιλητή” Χαρδαλιά, είναι μάταιος κόπος. Πιστεύω όμως ακράδαντα στη μεγάλη δύναμη του παραδείγματος. Και αυτό δεν το έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τους ούτε η κοσμική ούτε η πνευματική εξουσία.
Μενέλαος Χρόνης
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: Εκκλησίες και πανδημία: Τα παιδιά του Θεού που περιφρονούν το δώρο της ζωής