O πεζόδρομος του Δάσους και τα “απόνερά” του
γράφει ο Κώστας Ασπρογέρακας
Έλαβα στο email μου απ΄ τον συνδημότη μας και πρώην δημoτικό σύμβουλο κο Κίμωνα Φουντούλη, φαντάζομαι με την ιδιότητά μου ως δημοτικού συμβούλου στον Δήμο μας και όχι του στρατιώτη, μια και καλούμαι (πιο ορθά εντέλλομαι) να λάβω υπόψη «όλα τα πραγματικά στοιχεία και να ενεργήσω ως πολιτικό και κύρια ως διοικητικό όργανο της πόλης αναλογιζόμενος κλπ», σε σχέση με «την παρανομία που επί δεκαετίες καταγράφεται στον πεζόδρομο» του Δάσους Χαϊδαρίου, που δεν είναι πεζόδρομος (?!) και για τον οποίο προβλέπεται και προγραμματίζεται απ΄ την δημοτική αρχή «Βιοκλιματικός σχεδιασμός, που περιλαμβάνει και τους πεζοδρόμους Ηρώων Πολυτεχνείου και Αφροδίτης».
Σκεφτόμουν λοιπόν, πως καλό είναι να ονειρεύεσαι και να γυρίζεις σ΄ ένα παρελθόν που σου δίνει ζεστασιά και σιγουριά, μια και δεν φαινόταν ότι τίποτε δεν θ΄ αλλάξει.
Όμως, κατά την τετραετία (2010-2014) ο κος Φουντούλης, όσο και εγώ, είχε την ιδιότητα του δημοτικού συμβούλου, κι απ΄ όσο θυμάμαι καμιά αναφορά η παρέμβαση δεν έγινε από μέρους του, «ν’ αναδείξει την παρανομία που είχε διαπραχθεί το προηγούμενο διάστημα» και να ζητηθεί η επαναφορά του πεζοδρόμου στην προηγούμενη κατάσταση.
Όπως γίνεται αντιληπτό, «οι συζητήσεις επί συζητήσεων, για τις άθλιες συνθήκες κάτω απ΄ τις οποίες δολοφονήθηκε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα», δεν τον επαναφέρουν στην ζωή ποτέ. Η «νομολατρεία» που τον διακατέχει, δεν φέρνει πάντοτε τα καλύτερα αποτελέσματα. Και τούτο γιατί όσο εύκολα σήμερα με την νομοθεσία που επικαλείται «η οδός Ηρώων Πολυτεχνείου είναι εγκεκριμένη οδός», στην πράξη έγινε «πεζόδρομος». Και αυτό μπορεί να επικυρωθεί αύριο, πολύ απλά, με μια άλλη νομοθετική ρύθμιση, που θα δεχτεί την πραγματική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, δίχως «ν΄ ανοίξει μύτη».
Το κραυγαλέο παράδειγμα των «ιδιωτικών δρόμων» που περιήλθαν στους Δήμους, με τον νόμο Τρίτση, (1337/83), δεν έλυσε το πρόβλημα, αφού αυτοί κατά την «πάγια νομολογία του Α.Π.» όταν δεν προβλέπονται στο σχέδιο του κάθε Δήμου, και δεν προβλέπονται, προσκυρώνονται στους παρόδιους ιδιοκτήτες. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ο καθένας τι θα συμβεί όταν ο δήμος υποχρεωθεί να βγάλει τους σωλήνες αποχέτευσης που έχει «περάσει» σ’ αυτούς, τις ασφαλτοστρώσεις που έχει κάνει, τον ηλεκτροφωτισμό κλπ. για την εξυπηρέτηση των ιδιοκτητών που έχουν πρόσβαση και μόνον σ΄ αυτούς.
Οι γενικόλογες αναφορές του αποστολέα περί μεγάλου δημόσιου χρέους, που «γονατίζει» και τους δήμους, πανδημίας κλπ., είναι ολοφάνερα ετεροχρονισμένες, και δεν θυμάμαι κάποια θέση του θετική ή αρνητική απέναντι στην Ευρωζώνη το ευρώ κλπ., όταν μαινόταν η διαπάλη περί «παραμονής ή όχι» της χώρας στον «λάκκο στων λεόντων», κατά την προσφιλή έκφραση του αείμνηστου Ηλία Ηλιού.
Αυτονόητο είναι, ότι εφόσον θα τεθεί υπόψη του Δημοτικού Συμβουλιου το έργο που πρόκειται να υλοποιηθεί θα υπάρξει η κριτική για την μορφή του, την δαπάνη που θ΄ απαιτηθεί, και να γίνουν εναλλακτικές προτάσεις για την σκοπιμότητα και ωφελιμότητα ή μη του συγκεκριμένου έργου.
Η κριτική απαιτεί και την αναγκαία αντιπρόταση, η οποία όμως δεν είναι ορατή με την δήθεν «αντιπρόταση» του κου Φουντούλη, δηλ. «την φύτευση πεύκων επί του πεζοδρόμου, με δυνατότητα επιβίωσής τους».
Και αυτό μια και μιλάει για ανυπαρξία, σύμφωνα με την νομοθεσία που επικαλείται, «πεζόδρομου», συνεπής με την θέση του, θα ήταν αν ζητούσε την «επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση, η οποία δεν είναι άλλη, παρά μόνον η λειτουργία της Ηρώων Πολυτεχνείου, στο τμήμα του πεζοδρόμου, ως εγκεκριμένης οδού, που θα λειτουργεί και ως λεωφορειακή γραμμή, όπως και προηγούμενα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα εγκατεστημένα και λειτουργούντα επί του σημερινού πεζοδρόμου καταστήματα, των οποίων φυσικά μια και καμιά ευθύνη δεν τα βαρύνει, θα πρέπει να ζητηθεί η γνώμη τους, κάτι που επιτάσσει η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία του οποιουδήποτε, και μάλιστα όταν διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα και η ύπαρξη των επιχειρήσεων και των εργαζόμενων σ΄ αυτές.
Υ.Γ. Εάν είναι σωστή η πληροφόρησή μου, ο πιο πάνω με δεδομένη την «οικολογική συνείδησή» του από χρόνια συμμετείχε στην «εκστρατεία» που διοργάνωσε ο Δήμαρχος της πόλης για τον καθαρισμό του Hot Spot (ύστερα απ΄ την αποχώρηση των προσφύγων), χώρου που από θάλασσα «βαφτίστηκε» σε οικόπεδο και πουλήθηκε μαζί με τον προβλήτα (4) των ναυπηγείων στον κο Προκοπίου. Στην πιο πάνω συνείδησή του, δεν είναι ευδιάκριτη η πολιτική θέση του που τον οδήγησε στην ενέργειά του, και που είναι αναπόσπαστη με τον πυρήνα της όποιας «οικολογικής» συνείδησης. Εγώ, οφείλω, να δηλώσω ότι «εδώ, ως ποιητής σηκώνω τα χέρια και μένω με μεγάλη απορία».
