“Παιδιά που δεν άκουσαν το όχι…”
Βαγγελης Τζουγκουλογλου
Ή στραβός ειν΄ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε.
Τον τελευταίο καιρό δεν λείπει από τα δελτία ειδήσεων, και μάλιστα σε καθημερινή βάση, η είδηση για μία πράξη βίας που συμβαίνει σε σχολείο και μάλιστα σε Γυμνάσιο. Για τα ΕΠΑΛ η κατάσταση έχει φτάσει σε σημείο να κυκλοφορούν διαφημιστικά φυλλάδια με νομική ασφάλιση για τους καθηγητές. Κυριολεκτικά δεν ξέρουμε αν το μεσημέρι θα γυρίσουμε σπίτι μας ή θα βρεθούμε σε κάποιο Αστυνομικό Τμήμα ή ακόμα και σε κάποιο Νοσοκομείο. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να πούμε κάποιες επώδυνες αλήθειες, πάνω σε κάποιες παρανοήσεις και κάποιες υπερβολές. Να καταλάβουμε επιτέλους ότι στο δίλημμα της επικεφαλίδας δεν φταίει πάντα ο «γιαλός».
Πρώτα – πρώτα, την ευθύνη του κράτους ας την ξεχάσουμε. Γι’ αυτό ο κανόνας είναι ένας: «Ο πελάτης – ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο». Οπότε κάνουμε το οτιδήποτε ώστε να είμαστε αρεστοί στον κόσμο (ψηφοφόρο) με καθαρά ταξική στόχευση, αυτήν του ελάχιστου κόστους για το κράτος. Και αυτό σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Μαθαίνουμε στις γυναίκες πώς να προφυλάσσονται από το βιασμό, αντί να διδάξει στους άντρες να μην επιτίθενται στις γυναίκες. Ζητάμε από τους πολίτες να κάνουν ανακύκλωση, αντί να απαγορεύει την παραγωγή άχρηστων συσκευασιών. Μας έχουν πείσει ότι τα χάρτινα καλαμάκια θα σώσουν τον πλανήτη. Ζούμε σε μία κοινωνία που σου ζητάει να στερηθείς για να μπορέσεις να πληρώσεις τα χρέη σου, αντί να βρει τρόπο να μη δημιουργεί χρέη. Και όλα αυτά συμβαίνουν επειδή φτιάξαμε μία κοινωνία που θεωρεί την μόρφωση άσκοπα έξοδα και όχι επένδυση. Κακά τα ψέματα: Εάν θεωρούμε ότι η εκπαίδευση είναι ακριβή, ας περιμένουμε να δούμε το κόστος της αμάθειας. Είναι απλά θέμα χρόνου. Τα αποτελέσματα είναι έξω από την πόρτα μας.
Μεγάλη ευθύνη, ίσως την μεγαλύτερη, έχει και η οικογένεια. Έχει μπερδέψει την Αγωγή με την Εκπαίδευση. Όχι κύριοι. Εσείς θα μάθετε στο παιδί σας να σέβεται τους ανθρώπους, να μη δέρνει τους συμμαθητές του, να μην αρπάζει το παιχνίδι του φίλου του, να είναι καθαρός, να μην βρίζει κλπ. Το σχολείο θα ενισχύσει τα παραπάνω, αλλά πρωτίστως θα του μάθει Μαθηματικά, Φυσική, Ιστορία, Γεωγραφία….. Αυτός είναι ο ρόλος του σχολείου. Πριν πυροβολήσετε τον Πιανίστα (εκπαιδευτικό), ας κοιτάξετε την μούρη σας στον καθρέφτη.
Δεν δείχνετε την αγάπη σας με το να κάνετε όλα τα χατίρια του παιδιού σας. Αδυναμία και ανευθυνότητα δείχνετε. Οι υπεύθυνοι γονείς βάζουν όρια. Τα “όχι” είναι απαραίτητα, θέτουν όρια και φραγμούς, προφυλάσσουν, διδάσκουν. Αν το παιδί συνηθίσει να παίρνει ότι ζητά γιατί “μικρό είναι ακόμη”, θα δυσκολευτείτε πολύ να αλλάξετε συμπεριφορά αργότερα. Άστε που θα του δώσετε την εντύπωση ότι μπορούμε να ικανοποιούμε πάντοτε όλες μας τις επιθυμίες. Ίσως εδώ να κρύβεται και η άρνηση των ανδρών να δεχθούν το “όχι” που θα τους πει μία γυναίκα. Σεβαστείτε λοιπόν τις επιθυμίες του παιδιού σας αλλά μην υποχωρείτε πάντα σε αυτές.
Κάποιοι γονείς πιστεύουν ότι το πιο σημαντικό είναι η σχολική εκπαίδευση του παιδιού τους, γι’ αυτό και του παρέχουν απεριόριστη ελευθερία αρκεί να παίρνει καλούς βαθμούς. Βάζουν δηλαδή «το κάρο μπροστά από το άλογο. Όμως όπως υποστηρίζει η Maria Montessori: «Πρώτα διαμορφώνεις έναν καλό χαρακτήρα και έπειτα προσθέτεις τη γνώση». Πρώτα του δίνεις αγωγή και μετά το μαθαίνεις γράμματα. Πρώτα τον κάνεις καλό άνθρωπο και μετά επιστήμονα. Ο Josef Mengele, ο επονομαζόμενος και “Άγγελος του Θανάτου” (Todesengel von Auschwitz) που έδρασε στο Auschwitz ήταν άριστος επιστήμονας, αλλά πολύ κακός άνθρωπος!
Γέμισε ο τόπος ανάγωγα παιδιά. Παιδιά που δεν άκουσαν το “όχι” γιατί ήταν πολύ χαριτωμένα, ήταν πολύ ταλαιπωρημένα από ψευτοχωρισμούς ή απλά οι γονείς του ήταν πολύ απασχολημένοι. Παιδιά που ζούνε στο “τίποτα“ γιατί όποιος γονιός δεν έμαθε το “όχι” στο παιδί του, το έχει καταδικάσει να μην μπορέσει ποτέ να εκτιμήσει το “ναι“. Παιδιά ενός (φαινομενικά) “Ανώτερου Θεού” που τελικά καταλήγει σε μία κατώτερη προσωπικότητα γιατί ό,τι δεν παιδεύεται, δεν παλεύει, δεν “σπάει τα μούτρα του”, μένει κούτσουρο, ατροφεί και τελικά πεθαίνει στο “εγώ” του. Παιδιά που φοβηθήκαμε μην πληγώσουμε το “ εγώ“ τους τα αφήσαμε στην «καρακοσμάρα» τους και τα καταντήσαμε κακομαθημένους Νάρκισσους. Παιδιά που τα θυσιάσαμε γιατί δεν μπορέσαμε να γίνουμε καλοί γονείς. Ποιος είπε πως για να είσαι καλός γονέας θα λες πάντα “ναι”; Μεγαλώνουμε παιδιά που ζουν χωρίς κανένα κίνητρο, χωρίς κανένα συναίσθημα, γιατί έχασαν το κίνητρο να προσπαθούν αφού όλα είναι έτοιμα εμπρός τους; Παιδιά που τα λυπηθήκαμε μην κλάψουν και τα σακατέψαμε με ψευτογελάκια δικά μας; Παιδιά που την δική μας απουσία την καλύψαμε με δώρα και υπερπροστασία. Βαυκαλιστήκαμε με την ιδέα ότι το παιδί μας είναι τουλάχιστον ένας νέος Einstein, είναι ένας νέος Πελέ, ένας νέος Mozart. Διαλαλούμε δεξιά και αριστερά την μεγαλύτερη “μπούρδα”: «Το παιδί μου εμένα δεν μου λέει ποτέ ψέματα» λες και εμείς, όταν είμαστε παιδιά λέγαμε στους γονείς μας πάντα την αλήθεια.
Παιδέψτε τα παιδιά σας, αφήστε τα να κλάψουν, να πονέσουν, να τυραννηθούν, να μαλώσουν μέσα τους. Καμία ειρήνη δεν ήρθε χωρίς πόλεμο! Παιδέψτε τα παιδιά σας, να μάθουν να αναμετριούνται με τα θέλω τους, τα όνειρά τους, τα όσα δεν έχουν κατακτήσει ακόμα. Κόψτε τον «ομφάλιο λώρο» για να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν «μέχρι που μπορεί να φτάσει η δική τους η σκούφια» Τελικά ο Ναρκισσισμός αυτής της εποχής δεν είναι στα “όχι” των παιδιών αλλά στα “ναι” των γονιών! Τώρα στην ερώτηση, αν είναι στραβός ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε την απάντηση δώστε την μόνοι σας. Εσείς είστε οι γονείς του.
By VagT.
