Ο δημοκρατικός τρόπος σκέψης για την αναπηρία
Ο αληθώς δημοκρατικός τρόπος σκέψης για τα θέματα αναπηρίας: 5+1 θεμελιώδεις προϋποθέσεις που τον ορίζουν
*Τα θέματα αναπηρίας έχουν ως βασικό σημείο αναφοράς τους την παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Η παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων συνιστά μείζον πολιτικό θέμα. Υπό αυτή την θεμελιώδη έννοια τα θέματα αναπηρίας είναι θέματα μείζονος πολιτικής σημασίας, ή αλλιώς είναι μείζονος σημασίας θέματα πολιτικής. Θέματα δημοκρατίας.
*Ο δημοκρατικός τρόπος σκέψης αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους με αναπηρία ως ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ υποκείμενα δικαιωμάτων. Κατανοείστε πλήρως τι σημαίνει “αποκλειστικά και μόνο”. Σημαίνει ότι ο τρόπος σκέψης που επιβάλλει στους ανθρώπους με αναπηρία ρόλο αντικειμένου φιλανθρωπίας είναι ευθέως αντί-δημοκρατικός.
*Η κατανόηση της σημασίας του αντί-δημοκρατικού τρόπου σκέψης όπως παραπάνω κωδικοποιείται, είναι ο μοναδικός τρόπος/δρόμος μέσω του οποίου πρέπει να συνδέονται τα θέματα αναπηρίας με την έννοια του ρατσισμού. Ο ρατσισμός είναι αντί-δημοκρατικός, σημαίνει/προϋποθέτει παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων, διαρκής βάση της οποίας είναι η επιβολή στους ανθρώπους με αναπηρία ρόλου αντικειμένου φιλανθρωπίας και ο εξαναγκασμός τους σε υποτελή διαβίωση.
*Δε νοείται ολίγον από δημοκρατική, ολίγον από φιλανθρωπική προσέγγιση των θεμάτων αναπηρίας. Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι και (ολίγον από) υποκείμενα δικαιωμάτων και (ολίγον από) αντικείμενα φιλανθρωπίας. Ανάλογα με την στιγμή και/ή την περίπτωση. Ο ισότιμος κοινωνικός ρόλος δεν απονέμεται άνωθεν, δεν παραχωρείται ως “ανθρωπιστική πράξη” από τους όποιους φερόμενους ως ταγούς της δημοκρατίας, αντίθετα, διεκδικείται γενναία και απελευθερωτικά στο όνομα της αληθινής δημοκρατίας που “θέλει” by the book την ισότητα δικαιωμάτων.
*Οι όποιες διευθετήσεις, προσαρμογές, πλαίσια και υποδομές, διεκδικούν οι άνθρωποι με αναπηρία στο όνομα της ισότιμης πρόσβασης σε θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά (εκπαίδευση, εργασία, υγεία, μετακίνηση, πολιτισμό κ.α.), στο ελάχιστο δεν μπορούν να είναι αντιληπτές και να παρουσιάζονται ως “παραχωρήσεις” από πλευράς της όποιας εξουσίας και/ή “απόδοση προνομίων”. Συνακόλουθα, η επ’ αυτών δημόσια κρίση δεν υπόκειται στο σχήμα “κόστος – ωφέλεια”, παρά μόνο στο ένα και μοναδικό θεμελιώδες της δημοκρατικής κοινωνικής συνύπαρξης: δημοκρατία σημαίνει ισότητα δικαιωμάτων.
*Σε κοινωνίες με εμφανή στοιχεία πολιτικής και κοινωνικής καθυστέρησης, η εδραίωση της σκέψης που αντιλαμβάνεται τα θέματα αναπηρίας ως θέματα μείζονος πολιτικής σημασίας – θέματα δημοκρατίας – είναι μια πολύ δύσκολη και συνάμα συγκρουσιακή υπόθεση. Ενάντια στις συνήθεις κενολογίες που αρέσκονται (σκόπιμα) να βαπτίζουν το δημοκρατικό έλλειμμα “πολιτιστικό” κατανοώντας τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία και τους βαθμούς ισχύος τους ως κοινωνικό “δείκτη πολιτισμού” και όχι ως βαθιά πολιτικά “θέματα δημοκρατίας”, μπορούν να σταθούν και αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά ΜΟΝΟ οι αληθείς κοινωνικές και πολιτικές πρωτοπορίες με πλήρη συνείδηση του εαυτού και του ρόλου τους.
