Νίκος Ξανθόπουλος, τα ταξίδια της αγωνίας
Το “παιδί του λαού” δεν είναι πια εδώ. Καλό ταξίδι Νίκο Ξανθόπουλε
Τα ταξίδια της αγωνίας
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ όπως γύριζα την Αμερική, την Ευρώπη, την Αυστραλία, τύχαινε να συναντήσω στ’ αεροδρόμια ανθρώπους άυπνους, με κόκκινα μάτια, αξύριστους, που περίμεναν να πάρουν την πτήση για την πατρίδα. Καταλάβαινα. Γνωστή ιστορία, κάποιος δικός τους πεθαίνει, η μάνα, ο πατέρας, και φεύγουν βιαστικά, πολλές φορές αλλάζοντας δυο-τρία αεροπλάνα μέχρι να πάρουν το τελευταίο για την Ελλάδα..
Σκηνικό που το ‘βλέπα συχνά στα ταξίδια μου. Δεν φανταζόμουνα ότι θα μου τύχαινε και μένα.
Δούλευα στο Μόντρεαλ , όταν με πήρε στο τηλέφωνο η Εριφύλη. Έλα, ο πατέρας σου πεθαίνει.
Ο πατέρας μου μέχρι τα ογδόντα του έπαιζε μπάλα με τα παιδιά μου, δέν μπορούσα να τον φανταστώ άρρωστο, και μάλιστα στα τελευταία του.
Ρώτησα αν μπορώ να βγάλω το Σαββατοκύριακο. Μου είπανε προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις. Ξεκίνησα τη Δευτέρα κι όλο στο μυαλό μου στριφογύριζε το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού..
Του πατέρα σου όταν έρθεις δέ θα δείς παρά τον τάφο / είμαι μπρός του και σου γράφω μέρα πρώτη του Μαγιού..
Πρόλαβα ευτυχώς . Αξύριστος και άυπνος κι εγώ όπως εκείνοι, οι μετανάστες που συναντούσα στα διάφορα αεροδρόμια του κόσμου…
