γράφει ο Θέμης Τζαβάρας
Δέκα επτά μέρες χρειάστηκαν για να ανακοινωθούν από το Πρωτοδικείο τα τελικά αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, περιλαμβανομένης και της σταυροδοσίας, χωρίς να θεωρούνται ότι είναι και τα οριστικά.
Έχουν προηγηθεί η καταμέτρηση από τους δικαστικούς αντιπροσώπους στα εκλογικά τμήματα, τα πρόχειρα αποτελέσματα που βγάζουν οι παρατάξεις, αλλά και η καταμέτρηση που κάνουν οι Δήμοι. Όλα κατατείνουν στην κάλυψη της ανάγκης για άμεση πληροφόρηση των Εκλογέων, αλλά ταυτόχρονα -όντας αταίριαστα μεταξύ τους- δημιουργούν το υπόβαθρο της αμφιβολίας, που οδηγεί σε ανακαταμετρήσεις και ενστάσεις που κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσουν.
Όλα αυτά γίνονται για να μετρηθούν οι τρεις – τέσσερις σταυροί προτίμησης που καλείται να βάλει ο Δημότης στο ψηφοδέλτιο της προτίμησης του, αλλά και για να καταδείξουν άλλη μία πτυχή της ανοργανωσιάς αλλά και της αδιαφορίας του Ελληνικού Δημοσίου.
Σε αντιδιαστολή με τις εκλογές, όταν θελήσει κάποιος να δοκιμάσει την τύχη του π.χ. στο Joker, παίρνει ένα δελτίο βάζει έξι σταυρούς προτίμησης, το περνάει από το μηχάνημα καταγραφής και αυτόματα καταχωρείται στους υπολογιστές της εταιρείας που μπορεί άμεσα μετά το τέλος της διαδικασίας να δώσει αντίστοιχα αποτελέσματα. Εδώ μπορούμε να σημειώσουμε ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει αμφισβητηθεί αυτό το σύστημα καταγραφής.
Σωστό επιχείρημα θα πουν οι βιαστικοί. Γι’ αυτό φωνάζουμε ότι το κράτος είναι ανίκανο να κάνει μια δουλειά σωστά και πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε για να πάει μπροστά η χώρα.
Επειδή όσοι βιάζονται δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, παραθέτω την αντίθεσή μου, που λέει ότι όσες υπηρεσίες και όσες διαδικασίες και αν ιδιωτικοποιήσεις, το κράτος θα εξακολουθεί να παραμένει ανοργάνωτο και στην ανοργανωσιά του προστίθεται ένα πλέγμα από πελατειακές σχέσεις και ιδιωτικά συμφέροντα, που καλύπτουν είτε ατομικές ή συντεχνιακές ή επί μέρους ομαδικές ανάγκες, αλλά ποτέ τις κοινές ανάγκες των πολιτών.
Αφού ποτέ δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την ύπαρξη του κράτους, το ζήτημα είναι πώς να βελτιώσουμε την δομή και την λειτουργία του, ώστε να υπηρετεί σωστά τους πολίτες αντί να τους καταδυναστεύει.
Η μηχανοργάνωση και στις εκλογικές διαδικασίες είναι η λύση, αλλά πρέπει να εφαρμοστεί ολοκληρωμένα και αποφασιστικά και όχι με δειλά βήματα και αποσπασματικά, όπως γίνεται μέχρι σήμερα και έχει πενιχρά αποτελέσματα. Σκεφτείτε μια εφορευτική επιτροπή, που το μόνο που θα χρειάζεται να κάνει μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας, είναι να σφραγίζει τα ψηφοδέλτια με τον αριθμό του εκλογικού τμήματος, να ξεχωρίζει τα έγκυρα από τα άκυρα και να τροφοδοτεί ένα μηχάνημα ανάγνωσης συνδεδεμένο με τους κεντρικούς κομπιούτερ.
Σε μια-δύο ώρες το πολύ μετά το κλείσιμο της κάλπης, θα ήταν έτοιμα τα πανελλαδικά τελικά και αναμφισβήτητα αποτελέσματα σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία. Οι παρατάξεις, τα κόμματα, οι περιφέρειες, η κεντρική κυβέρνηση και οι πολίτες θα είχαν άμεση πληροφόρηση και η δικαστική εξουσία θα ήταν η μόνη αρμόδια για την διεξαγωγή των εκλογών και την έκδοση των αποτελεσμάτων.
Το πόσο μεγάλο ή μικρό θα πρέπει να είναι το κράτος είναι ένα πολιτικό ζήτημα, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι το πόσο ευέλικτο, αποδοτικό και αποτελεσματικό είναι το κράτος. Με άλλα λόγια πόσο καλά εκτελεί την αποστολή του, που δεν είναι άλλη από την όσο δυνατόν καλύτερη κάλυψη των κοινών αναγκών των πολιτών του.
Αν και η δομή και η λειτουργία του προσομοιάζουν με αυτήν μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας, δεν σημαίνει ότι οι σκοποί και οι στόχοι είναι ίδιοι. Ούτε ότι για κάθε πρόβλημα πρέπει να καλούνται οι ιδιωτικές εταιρίες να δίνουν λύσεις. Από την επαγγελματική μου εμπειρία και την ενασχόληση με τα κοινά έχω εντοπίσει ότι το δημόσιο έχει στα σπλάχνα του το δυναμικό -τους επιστήμονες με γνώσεις και εμπειρίες που μπορούν ως ομάδες εργασίας να καλύψουν κάθε ανάγκη που ανακύπτει- αλλά δεν το χρησιμοποιεί.
Έχω δει και πολύ καλές μηχανογραφικές εφαρμογές που έχουν αναπτυχθεί σε επίπεδο μονάδος βάσης, που αναγκάζονται να τις εγκαταλείψουν για κάτι υποδεέστερο που τους επιβάλλεται, γιατί έχει «εγκριθεί» σε ανώτερο επίπεδο.
Το ζήτημα λοιπόν δεν λύνεται με την ιδιωτικοποίηση, άλλωστε χιλιάδες τα παραδείγματα όπου το κράτος αναθέτει σε ιδιώτες λειτουργίες του και ο κάθε ιδιώτης εφαρμόζει την λύση του και καταλήγουμε σε μεγαλύτερο πρόβλημα, όπου η μία εφαρμογή δεν ταιριάζει με την άλλη και πρέπει να δαπανηθεί κόπος και χρήμα για κάτι πού είναι αυτονόητο από την αρχή. Γιατί;;;
Γιατί κανείς δεν σκέφτεται από την αρχή όλες τις παραμέτρους, ώστε όταν μπαίνουν οι προδιαγραφές στις προκηρύξεις να τις περιλαμβάνουν.
Αυτή η πολυγλωσσία οδηγεί πάντα σε ασυνεννοησία, κάτι σαν να κτίζεται ένας πύργος της Βαβέλ, όπου κανείς δεν συνεννοείται και κανείς δεν καταλαβαίνει τι κάνει ο άλλος.
Πώς στέκεται ένα τέτοιο σύστημα όρθιο;;; Από την ευσυνειδησία ολίγων ηρωικών υπαλλήλων, που αναγκάζονται να τροφοδοτούν και να υπηρετούν ταυτόχρονα πολλαπλά συστήματα.
Το θέμα δεν είναι λοιπόν η ιδιωτικοποίηση ή όχι. Είναι οι αδυναμίες του Δημοσίου που οφείλονται στην έλλειψη οργάνωσης και που πρέπει να εκλείψουν. Είναι δομικό/συστατικό το πρόβλημα του δημοσίου και αφορά τον τρόπο οργάνωσής του. Αν δεν είναι οργανωμένο σωστά, δυσκολεύεται να εκπληρώσει τον προορισμό του, που είναι η κάλυψη των κοινών αναγκών των πολιτών τους οποίους έχει ταχθεί να υπηρετεί.
Η τεχνολογική πρόοδος επιτρέπει την βελτίωση του τρόπου κάλυψης των αναγκών του ανθρώπου και πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο. Ο πολιτισμός εξ άλλου δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό, δηλαδή η βελτίωση του τρόπου κάλυψης των αναγκών του ανθρώπου, που σημαίνει ότι κάθε σύστημα, μέθοδος ή διαδικασία που χρησιμοποιείται, πρέπει να ελέγχεται διαρκώς και να βελτιώνεται.
Ας φτάσουμε κάποτε σε δημόσιες λειτουργίες που ελαχιστοποιούν τον χρόνο απασχόλησης των πολιτών, κάτι που αντίστοιχα αυξάνει τον χρόνο που μπορεί να διατεθεί σε παραγωγικές και αναπτυξιακές δραστηριότητες.
18/6/2019
