Μία συναρπαστική ιστορία του Αλβανικού Μετώπου – Όταν το Όσκαρ σεναρίου το παίρνει η ίδια η ζωή…
Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία του Αλβανικού Μετώπου, προϊόν απίστευτου παιχνιδιού της μοίρας, φιλοξενούμε σήμερα, χάρη στην ευγενική πρωτοβουλία του κ. Μιχάλη Ασημιανάκη, φίλου της εφημερίδας από την Κρήτη. Ο κ. Μιχάλης αφιερώνει το σημερινό άρθρο στην Εστία Κρητών Χαϊδαρίου, καθώς και στην κόρη του και τα εγγόνια του, που ζουν “στο υπέροχο Χαϊδάρι”.
Ο κ. Μιχάλης Ασημιανάκης, λοιπόν, γιος του πρωταγωνιστή της συγκινητικής ιστορίας, Εμμανουήλ Ασημιανάκη, βρήκε τα ντοκουμέντα στο πατρικό του σπίτι. Για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε τη δεκαετία του 1990 σε ολοσέλιδο άρθρο στο “Έθνος”. Εμείς θα την παρακολουθήσουμε ολόκληρη πιο κάτω σε ένα ωραίο podcast της Ελίνας Φράσαρη από το cretalive.gr, όπου ξετυλίγεται το κουβάρι τριών μοναδικών συμπτώσεων.
Η ιστορία του Εμμανουήλ Ασημιανάκη από τους Κουνάβους Ηρακλείου, είναι μία από αυτές που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν κινηματογραφικό σενάριο. Μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σεναριογράφος είναι η ίδια η ζωή.
Ο δεκανέας Εμμανουήλ Ασημιανάκης έλαβε στο μέτωπο το εμψυχωτικό γράμμα μιας κοπέλας, όπως συνήθιζε να γίνεται στον πόλεμο εκείνο. Κορίτσια από όλη την Ελλάδα ταχυδρομούσαν τυχαία επιστολές σε στρατιώτες. Ποια ήταν όμως η επιστολογράφος της οποίας το γράμμα έφτασε στα χέρια του Ασημιανάκη; Η μοίρα “έκλωσε” μια υπόθεση με απίστευτη πλοκή.
έφτασε από την ενδοχώρα του Ηρακλείου στην Κορυτσά, για να το πάρει ένας στρατιώτης.
του άγνωστου σε αυτήν στρατιώτη που θα το λάμβανε
Πριν ακούσουμε το podcast, ας διαβάσουμε το τέλος της ιστορίας, όπως την διηγείται στο “Χαϊδάρι Σήμερα” ο κ. Μιχάλης Ασημιανάκης:
“Όταν ο πατέρας μου (αχ βρε πατέρα!!!) πήρε στα χέρια του την επιστολή από την… άγνωστη κοπελιά, έπρεπε να της γράψει την επιστολή ευχαριστηρίων, συγκινημένος από την ταυτότητα τής αποστολέα. Το μέρος όπου κάθισε να γράψει το γράμμα ήταν κάπως μακριά από τους υπόλοιπους στρατιώτες. Ακριβώς εκείνη την στιγμή, πέφτει ένας όλμος και σκοτώνονται 8 στρατιώτες, εκ των οποίων 3 ήταν κοντοχωριανοί μας, από δύο χωριά δίπλα από το δικό μας, τους Κουνάβους Ηρακλείου Κρήτης. Τα χωριά αυτά είναι το Σγουροκεφάλι και η Επισκοπή. Ο πατέρας μου λοιπόν συγκλονίζεται. Δεν χάνει όμως την ψυχραιμία του. Πλησιάζει τους τρεις ήρωες, αφαιρεί από τα δάχτυλά τους τις βέρες τους. Τις βάζει στο πορτοφόλι του μαζί με μια εικονίτσα, τον Άγιο Δημήτριο (αντιλαμβάνεστε συμπτώσεις…).
Όταν επιτέλους τελειώνει ο πόλεμος, επιστρέφει στο χωριό μας. Μετά από ημέρες επισκέπτεται τα χωριά των σκοτωμένων. Συναντιέται με τις τρεις χαροκαμένες ηρωίδες και δίνει το μαντάτο και τις βέρες. Αυτό που επακολούθησε το αντιλαμβάνεστε… Αυτά είχα να γράψω και να τα μοιραστώ μαζί σας.“
Ο Εμμανουήλ Ασημιανάκης πέθανε το 1897, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου!
Ακούστε τη συγκλονιστική ιστορία του Αλβανικού Μετώπου
στο podcast της Ελίνας Φράσαρη:
