ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Μια ιδανική πόλη χωρίς σκαλοπάτια

23 Σεπτεμβρίου 2018Τελευταία ενημέρωση: 24 Φεβρουαρίου 2023

Ένα κείμενο από έναν Έλληνα του εξωτερικού μας θύμισε ακόμα μια φορά την απόσταση που έχουμε με μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη.

Γράφει ο Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

με αφορμή ένα πρόσφατο τραυματισμό του, κατέγραψε πολύ παραστατικά την εξαιρετική υποδομή για όλους του πεζούς ανεξαιρέτως αλλά και τους ηλικιωμένους, όσο και τα ΑμεΑ στη Βαρκελώνη, στην οποία ζει και εργάζεται. Στο τέλος του κειμένου έχουμε περισσότερο υλικό το οποίο και μας έστειλε, όπου αναφέρονται οι εξαιρετικές πρόνοιες για τα ΑμεΑ, δείχνοντας την τεράστια απόσταση με τη μίζερη Ελληνική πραγματικότητα.

Πριν 3 βδομάδες έπαθα ένα διάστρεμμα στον αστράγαλο. Ευτυχώς αποδείχθηκε όχι κάτι σοβαρό, αλλά ενοχλητικό για λίγο καιρό. Δεν έπρεπε να το ζορίζω πολύ ή να ανεβοκατεβαίνω πολλά σκαλιά.

Επί 3 εβδομάδες βγήκα από το σπίτι, πήγα στις δουλειές μου, βγήκα για φαγητό, για καφέ, για σινεμά, πήρα το μετρό, το λεωφορείο. Δεν συνάντησα σχεδόν ούτε ένα σημείο που θα ήμουν υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσω σκαλιά. Κανένα λεωφορείο, ή βαγόνι, που να μην μπορώ να καθίσω στις ειδικές θέσεις. Κανένα μέρος που δεν υπήρχε τρόπος να πάω.

Παρατηρώντας γύρω μου, στην Βαρκελώνη, διαπίστωσα βιωματικά κάτι που ήξερα. Πόσοι πολλοί ηλικιωμένοι και πολύ αδύναμοι άνθρωποι βγαίνουν για τα ψώνια ή την βόλτα τους με υποστήριξη ή με ένα μπαστούνι. Πόσοι πολλοί άνθρωποι σε αναπηρικές καρέκλες, νέοι ή μεγαλύτεροι, με πατερίτσες, κυκλοφορούν έξω. Στο μετρό, στα καφέ, στα πεζοδρόμια, στα μπαρ, στα σινεμά, στα θέατρα, στις παραλίες, στα club ακόμη. Πόσοι πολλοί είναι οι άνθρωποι που κάποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν, μόνιμο ή παροδικό.

Σε όποιον έχει συνηθίσει την εικόνα της Αθήνας, στους δημόσιους χώρους, που πολύ λίγους ανθρώπους αυτής της κατηγορίας βλέπεις, θα’λεγε κανείς ότι εάν δεν έχει τον υγιέστερο και πιο καρδαμωμένο πληθυσμό του πλανήτη, πράγμα μάλλον απίθανο (με δεδομένο και τον δείκτη ατυχημάτων και τις υπηρεσίες υγείας -σε άλλο post θα μιλήσουμε γι αυτό – μάλλον έχει πολύ παραπάνω ανθρώπους με προβλήματα) , τότε κάτι άλλο συμβαίνει. Πιο άσχημο. Πιο θλιβερό.

Ζουν φυλακισμένοι στα ίδια τους τα σπίτια, στερούνται την κοινωνικότητα, την ελευθερία τους, ακόμη και την δυνατότητα βιοπορισμού, χιλιάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Αυτό λοιπόν είναι η βία, η πραγματική βία, μιας κοινωνίας που αρνείται πεισματικά να αναλάβει το κόστος και την προσπάθεια, να οργανωθεί κατάλληλα για να παρέχει πρόσβαση στη ζωή και τις ευκαιρίες της σε όλα τα μέλη της.

Μια πόλη που παρότι οι φυλακές της άδειασαν από ενόχους με τον γνωστό νόμο, διατηρεί τον μεγαλύτερο αριθμό φυλακισμένων αθώων στα σπίτια τους.