γράφει ο Τρύφωνας Δάρας
Ομολογώ πως είχα καλή γνώμη για τον Γιάννη Ραγκούση και, όπως μου θύμισε ο Μενέλαος, την είχα μάλιστα εκφράσει και γραπτώς από αυτές εδώ τις στήλες. Τον θεωρούσα και -δεν έχω καμιά δυσκολία να πω- ότι εξακολουθώ να τον θεωρώ έναν γνήσια μεταρρυθμιστή πολιτικό, από αυτούς που δεν αφθονούν δυστυχώς στο πολιτικό μας σύστημα, το οποίο είναι γεμάτο με διαχειριστές και «τεχνικούς» της εξουσίας, είδος που ευδοκιμεί και με το παραπάνω και στην σημερινή κυβέρνηση.
Για το λόγο αυτό στεναχωρούμαι διπλά με το σημερινό του κατάντημα και τη θλιβερή περιοδεία του, που θα «σταθμεύσει» και στην πόλη μας, αγκαλιά με τους χθεσινούς κατήγορους και υβριστές του, για να μας πείσει να διαβούμε τη «γέφυρα» που στήνει και να μεταβούμε με το αζημίωτο, στους ασφαλείς λειμώνες της νέας κεντροαριστεράς, που ετοιμάζεται να στήσει ο μεταλλαγμένος σοσιαλδημοκράτης κ. Τσίπρας.
Όμως όπως συμβαίνει πάντα «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Κάτι περισσότερο ήξεραν οι πάνσοφοι αρχαίοι πρόγονοί μας που δεν τιμούσαν ποτέ κανέναν κατέχοντα δημόσιο αξίωμα όχι μόνο πριν το εγκαταλείψει, αλλά και πριν τελευτήσει τον βίο του, πολύ απλά διότι «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται…». Και τα «στερνά» του κ. Ραγκούση όχι μόνο δεν τιμούν, αλλά γρονθοκοπούνται και κατεδαφίζουν «τα πρώτα».
Αύριο στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου θα κάθεται δίπλα στον Δημήτρη Βίτσα και απέναντι στον Θοδωρή Σπηλιόπουλο. Φίλοι και συμμαθητές και οι δύο, τους οποίους τιμώ και σέβομαι και με τους οποίους συγκρούομαι πολιτικά και ιδεολογικά εδώ και σαράντα τόσα χρόνια, από τότε που και οι δύο ανήκαν στην άλλη «έπαλξη της σοσιαλδημοκρατίας», το ΚΚΕ.
Πριν καλέσει λοιπόν εμάς να προσχωρήσουμε στην «προοδευτική τους συμμαχία», του προτείνω να κάνει ένα μικρό «τεστ προοδευτικότητας» στους οικοδεσπότες του. Ας μην πάει μακριά. Ας ζητήσει τη γνώμη τους και την πολιτική τους θέση για τα δύο μεγάλα επιτεύγματα της δικής του υπουργικής θητείας, αυτά για τα οποία έλαβε τον μεταρρυθμιστικό έπαινο: Τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ και τη Διαύγεια. Τις δύο δηλαδή ίσως σημαντικότερες προοδευτικές τομές στο πολιτικοδιοικητικό μας σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες.
Τομές που οι σημερινοί του συνοδοιπόροι του όχι μόνο καταψήφισαν αλλά κατήγγειλαν, ειδικά τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, σε όλους τους τόνους. Και άντε να δεχτώ ότι, όταν ψηφίζονταν αυτές οι τομές, έκαναν ό,τι έκαναν από αντιπολιτευτικό οίστρο. Σήμερα; Γιατί δεν τους ρωτάει πόσο ψηλά βρίσκονται αυτά τα ζητήματα στο «προοδευτικό» πρόγραμμα που μας καλεί να υποστηρίξουμε. Γιατί δυστυχώς για τον ίδιο οι σημερινοί του «σύμμαχοι» δεν έμειναν στα καταγγελτικά λόγια. Προχώρησαν και σε πράξεις υπονόμευσης, ακύρωσης και κατάργησης των σπουδαίων αυτών θεσμικών κατακτήσεων.
Κι αν για τις απόπειρες φαλκίδευσης της Διαύγειας και τις (ν)τροπολογίες εξαίρεσης από αυτήν των δαπανών των υπουργείων Εξωτερικών και Οικονομικών, που εκδηλώθηκαν το 2015, θυμάμαι την οργίλη αντίδρασή του, αντιθέτως δεν βρίσκω ούτε μια κουβέντα, ούτε μια απλή διαμαρτυρία για την «τιμή των όπλων» βρε αδερφέ, για το νομοθετικό έκτρωμα του «Κλεισθένη», που θα δημιουργήσει τεράστια διοικητικά και διαχειριστικά προβλήματα στην Αυτοδιοίκηση, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν οι κοντόφθαλμες πολιτικές σκοπιμότητες της μειοψηφικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον θεσμό.
Και ακόμη χειρότερο ούτε κουβέντα για το «ξήλωμα» στο χωροταξικό, δηλαδή «την καρδιά» του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ που ήδη ξεκίνησε με την επαίσχυντη πρόσφατη τροπολογία, αλλά και το «κλείσιμο του ματιού» σε όλα τα αιτήματα διαφόρων δημοτικών παραγόντων ανά την Ελλάδα, που θέλουν να μας ξαναγυρίσουν στο πανάρχαιο καθεστώς των 10.000 ΟΤΑ ανά την επικράτεια, που δεν μπορούσαν όχι την τοπική ανάπτυξη να σχεδιάσουν, αλλά ούτε τα σκουπίδια να μαζέψουν!
Κι αν από αστική ευγένεια δεν θέλει να αναφερθεί στα δικά του επιτεύγματα, που τόσο βάναυσα ξηλώνονται, ας τους ρωτήσει να του πουν, για να μάθουμε και μεις πριν προστρέξουμε στην «προοδευτική συμμαχία», πόσα και ποια πραγματικά προοδευτικά μέτρα έχουν λάβει τα τέσσερα γεμάτα αυτά χρόνια που κυβερνούν. Αν εξαιρέσει κανείς μερικές αληθινά προοδευτικές αλλαγές στον τομέα των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που κι αυτές πέρασαν χάρις στην στήριξη της κεντροαριστεράς, ο απολογισμός είναι ισχνότατος και θα έπρεπε αντί για προσκλητήριο στήριξης να είναι αφορμή σκληρής αυτοκριτικής.
Ο κ. Ραγκούσης είναι ο πρώτος που θα έπρεπε να γνωρίζει ότι «η προοδευτική συμμαχία» δεν χτίζεται με εξανδραποδισμούς στελεχών και γενίτσαρους ούτε με «πρόθυμους ηλίθιους». Και φυσικά δεν είναι ιδεολογικό και πολιτικό «ραντεβού στα τυφλά» ούτε προσδιορίζεται αρνητικά στη βάση της αντίθεσης με τη δεξιά. Για να είναι στέρεη και να παράγει σε βάθος χρόνου πολιτικά αποτελέσματα πρέπει απαραίτητα να είναι προγραμματική, να έχει δηλαδή ως βάση ένα καλά μελετημένο πολιτικό πρόγραμμα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς που συνθέτουν την πολιτική, κοινωνική, οικονομική, παραγωγική και θεσμική μας πραγματικότητα. Επ’ αυτού πρέπει και οφείλει να διεξαχθεί η συζήτηση αν θέλουν όλοι να είναι ειλικρινείς.
Αυτό το πρόγραμμα περιμένουμε να καταθέσει στο δημόσιο διάλογο ο κ. Τσίπρας και αυτό είναι το πρώτο που θα έπρεπε να απαιτήσει και ο ίδιος ο κ. Ραγκούσης και οι λοιποί «γεφυροποιοί», αν θέλουν να τους πάρουμε στα σοβαρά. Εδώ για να προχωρήσουμε σε μια δημοτική συνεργασία σε προοδευτική βάση στις δημοτικές εκλογές του 1990 μεταξύ των αυτοδιοικητικών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και του ενιαίου τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ χρειάστηκαν επίπονες συζητήσεις επί συζητήσεων (στις οποίες συμμετείχε δημιουργικά και ο Θοδωρής, έστω κι αν διαμαρτύρεται και μου το «κοπανάει» έκτοτε συνέχεια για το χρώμα του εξωφύλλου), για να καταλήξουμε σε ένα πολυσέλιδο και αναλυτικό Πρόγραμμα συνεργασίας που απετέλεσε μάλιστα εξ όσων γνωρίζω και πρότυπο για ανάλογες προσπάθειες προγραμματικών συγκλίσεων ανά την επικράτεια.
Γιατί αυτό που κάναμε τότε εμείς δεν μπορεί να γίνει σήμερα σε εθνική βάση; Γιατί να μην είναι αυτός ο ευθύς δρόμος για μια πραγματικά και όχι κατ’ επίφαση προοδευτική συμμαχία, που θα κλείσει το δρόμο στη δεξιά και στις νεοφιλελεύθερες συνταγές που θα φέρουν περισσότερα δεινά στα λαϊκά στρώματα; Και το λέω αυτό γιατί βλέπω και από την άλλη μεριά «πρόθυμους και χρήσιμους ηλίθιους», έτοιμους να ράψουν υπουργικά κοστούμια και φορέματα, για να σταθούν στο κάδρο δίπλα στο Άδωνι και τον Βορίδη!
Ο δρόμος για την μεγάλη προοδευτική, δημοκρατική παράταξη της χώρας (αυτό το ΚΙΝ.ΑΛ. μου κάθεται στο στομάχι..) είναι ένας και είναι ευκαιρία να το διακηρύξουμε πανηγυρικά και κατηγορηματικά στο Συνέδριο του Σαββατοκύριακου. Πλήρης αυτονομία, πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική. Καμιά συνεργασία ούτε προεκλογική ούτε, κυρίως μετεκλογική, ούτε με το ΣΥΡΙΖΑ ούτε με τη ΝΔ. Καμιά συμμετοχή σε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Το ψευτοδίλημμα της κυβερνησιμότητας και της «σωτηρίας της χώρας» ας το απαντήσουν και μια φορά οι άλλοι. Κι ας κόψουν το λαιμό τους να βρουν λύση. Ας συνεργαστούν μεταξύ τους σε «μεγάλο συνασπισμό» σαν κι αυτό που υπάρχει στη χώρα του κ. Μπούλμαν, που μας τον έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να μας υποδείξει «προοδευτικές συμμαχίες» την ώρα που το κόμμα του ιδίου κυβερνάει μαζί με την Μέρκελ και τους σκληρούς δεξιούς Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας! Ας ξαναπάνε σε εκλογές. Στην ανάγκη ας αναζητήσουν «πρόθυμους και χρήσιμους ηλίθιους», που από την εποχή του Λένιν υπάρχουν πάντα στην εφεδρεία. Έτσι δεν είναι κε Ραγκούση;
