“Ιδιοφυές, επίκαιρο και υπερσυμπυκνωμένο έργο τέχνης”
Λοιπόν.
Θα μοιραστώ ανοιχτά μερικές σκέψεις μου, για το κομμάτι της Marina Satti, την οποία είχα την τιμή και την τύχη να γνωρίσω, εκ του σύνεγγυς, πριν αρκετά χρόνια στο Αττικό Σχολείο Αρχαίου Δράματος /Attiko Ancient Greek Drama School στην Ελευσίνα, σε ένα life-changing μουσικό Workshop 2-3 ημερών, που παρέδωσε.
Να υπενθυμίσω ότι η Μαρίνα υπήρξε ΥΠΟΤΡΟΦΟΣ του κορυφαίου, ίσως, μουσικού κολεγίου αυτού του πλανήτη, του Berklee (οι απόφοιτοι του οποίου έχουν κερδίσει 229 Βραβεία Grammy), στα 21 της, σπουδάζοντας Contemporary Writing & Production, έχοντας ΗΔΗ πτυχίο κλασικού πιάνου και κλασικού τραγουδιού, μεταξύ άλλων.
Επίσης έχει ήδη γράψει μουσική για παραστάσεις που έχουν ανέβει στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και στη Λυρική σκηνή στο Νιάρχος (είναι διαθέσιμο το CV της στο διαδίκτυο, οπότε δεν θα επεκταθώ περαιτέρω).
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το συγκεκριμένο κομμάτι έχει περισσότερα references (τόσο εμφανή όσο και υπονοούμενα) κι από μουσικολογική διδακτορική διατριβή του κολεγίου από το οποίο αποφοίτησε.
Αποτυπώνει ανάγλυφα (και τρολάρει ανελέητα) την μεταμοντέρνα, πολυπολιτισμική, αλλά και, ελαφρώς, κιτς fusion αισθητική της εποχής μας (ethnic-trap-folk-arab-reggeaton-afro-κτλ, κτλ) και συνιστά ένα απολύτως ισορροπημένο διαπολιτισμικό αμάλγαμα, με ιδιοφυώς οριοθετημένα και τοποθετημένα σημεία Greek-cultural αναφορών (βλέπε intro με συρτάκι, λυρικού τύπου γέφυρες, ζουρνάς κτλ), που μπορεί να λειτουργήσει και ως κάτοπτρο, τόσο για τον σύγχρονο νεοέλληνα, όσο και στον σύγχρονο μέσο Ευρωπαίo (non-boomer).
Το κομμάτι πρέπει να είναι το πιο ιδιοφυές, επίκαιρο και υπερσυμπυκνωμένο έργο τέχνης που έχει σταλεί ποτέ στην ιστορία της Eurovision και θα τολμήσω και πρόβλεψη, ότι θα βγει και στην πρώτη τριάδα, αν όχι πρώτο.
Αυτή η fusion πολυπολιτισμικότητα είναι διάχυτη σε όλες τις μεγάλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (και όχι μόνο), που είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τα τελευταία 15-20 χρόνια και έχει εμποτίσει και εμπλουτίσει και τα music genres, που επιλέγει να ακούσει η Under-30 νεολαία του 2024. Για αυτό πιστεύω ότι θα τιμηθεί και μαζικά από το κοινό της Eurovision.
Υ.Γ. Η ερμηνεία που δίνω προσωπικά στον τίτλο του τραγουδιού “Ζάρι” είναι πως αποτελεί αναφορά (αλλά και λυγμό/θρήνο και πολιτική θέση απέναντι) στα Τέμπη και στο “Πάμε και όπου βγει”, οπότε, υπό αυτό το υποκειμενικό μου πρίσμα, το κομμάτι αποκτά έως και στρατευμένο layer πολιτικού σχολίου.
Πόνος μη μας έρθει μακάρι
Πέφτω και κυλιέμαι σα ζάρι
Κάνω πως ξεχνάω τ’ όνομά σου
Κι όλα αλλάζουν γύρω μου απότομα
Ο άνεμος για πού θα μας πάρει
Πέφτω και κυλιέμαι σα ζάρι
Κάνω πως ξεχνάω τ’ άρωμά σου
Κι όλα αλλάζουν γύρω μου
Και η λυρική γέφυρα/θρήνος, κρίνω (προσωπική καθαρά μου άποψη), πως είναι ο θρήνος/κομμός των μανάδων των παιδιών που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη.
Μόνη κι αν μένω
Πάντα σε περιμένω
Τρέμω σαν φλόγα
Σαν σπίρτο αναμμένο
Όταν χαράζει
με τρώει το μαράζι
μόνη πεθαίνω αν είσαι αλλού
Συγχαρητήρια σε όποιον έφτασε ως εδώ. Συγνώμη αν σας κούρασα.
