“Η εμπειρία μου σε χειρουργική κλινική στο Αττικόν”

Της Ρένας Παυλάκη

Η Γ΄ Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, υπό την διεύθυνση του Καθηγητή κ. Πικουλή, λειτουργεί με υποδειγματική οργάνωση, ακόμη και στις «τρελές» μέρες και νύχτες της εφημερίας του «Αττικόν», παρά τη μεγάλη πίεση που δέχεται, ως αποτέλεσμα και της καλής του φήμης, ως νοσοκομείο αναφοράς για την ιατρική επιστήμη

Πριν από λίγες ημέρες χειρουργήθηκα και νοσηλεύτηκα στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο “Αττικόν”, ένα Νοσοκομείο που δικαίως χαρακτηρίζεται ως ναυαρχίδα των Νοσοκομείων του ΕΚΠΑ και έχει καταξιωθεί ως το καλύτερο νοσοκομείο της χώρας.

Η εμπειρία αυτή των επτά ημερών νοσηλείας, μου προκάλεσε πολύ έντονη την ανάγκη – μάλιστα από τα πρώτα 24ωρα – να επικοινωνήσω τα όσα βίωσα αυτό το διάστημα, σε μια περίοδο που για μια ακόμη φορά το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα του δημοσίου διαλόγου.

Κατ΄ αρχάς, έχω ηθική υποχρέωση να εκφράσω και δημόσια τις πιο θερμές ευχαριστίες μου στον Διευθυντή της Γ΄ Πανεπιστημιακής Χειρουργικής Κλινικής, συμπατριώτη μας καθηγητή Χειρουργικής, Κοσμήτορα της Σχολής Επιστημών Υγείας του ΕΚΠΑ κ. Εμμανουήλ Α. Πικουλή, καθώς και στον βοηθό του, κ. Νικόλαο Παραρά, Γενικό Χειρουργό, Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Λαπαροσκοπική και Ρομποτική Χειρουργική καθώς και την Χειρουργική Ογκολογία.

Με καταγωγή από την Κάρπαθο ο πρώτος, από τη Νάξο ο δεύτερος και οι δύο από το Νότιο Αιγαίο, άνθρωποι «δικοί μας».

Ωστόσο, θα αδικούσα αυτό που συμβαίνει στο «Αττικόν», αν περιοριζόμουν σε μια συναισθηματικού, ακόμη και τοπικιστικού τύπου αναφορά και ένα απλό ευχαριστήριο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι παραβλέπω το ανθρώπινο στοιχείο που – εν τέλει – κάνει τη διαφορά. Κάθε άλλο!

Δεν είναι μόνο η αναγνωρισμένη επιστημονική κατάρτιση των δύο χειρουργών. Είναι όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν επιστήμονα, να καταλαγιάζει με τη στάση του και τη συμπεριφορά του, την αγωνία, τον φόβο, την ανησυχία, όλα εκείνα τα συναισθήματα του κάθε ασθενούς που θα περάσει την πύλη του Νοσοκομείου. Οι συχνές επισκέψεις στους θαλάμους των ασθενών, από το πρωί ως το βράδυ, το χαμόγελο, το χιούμορ και η οικειότητα που δημιουργεί, η ενθάρρυνση αλλά και η αυστηρότητα όπου απαιτείται, δημιουργούν ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, ασφάλειας, της βεβαιότητας ότι βρίσκεσαι στα καλύτερα χέρια και ότι όλα θα πάνε καλά!

Και ο κ. Πικουλής και ο κ. Παραράς έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε πλεόνασμα και είναι αυτά που μαζί με την επιστημοσύνη τους, μεταδίδουν στους νέους γιατρούς που τους πλαισιώνουν, τους ειδικευόμενους, τους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, στο σύνολο του νοσηλευτικού προσωπικού του «Αττικόν». Ειδικά για το νοσηλευτικό προσωπικό της Γ’ Χειρουργικής, αν έπρεπε με μια μόνο λέξη να περιγράψω τη συμπεριφορά του απέναντι στους ασθενείς, αυτή θα ήταν η λέξη «ευγένεια». Η ομάδα δουλεύει άψογα συντονισμένη, με αγάπη και πάθος γι αυτό που κάνει. Οι πάντες αφοσιωμένοι στο καθήκον, με αγάπη και φροντίδα για τους ασθενείς.

Κι όλα αυτά, στην Γ΄ Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, που υπό την διεύθυνση του Καθηγητή κ. Πικουλή, λειτουργεί με υποδειγματική οργάνωση, ακόμη και στις «τρελές» μέρες και νύχτες της εφημερίας του «Αττικόν», παρά τη μεγάλη πίεση που δέχεται, ως αποτέλεσμα και της καλής του φήμης, ως νοσοκομείο αναφοράς για την ιατρική επιστήμη.

Έχοντας πλέον ιδίαν άποψη για την λειτουργία της «ναυαρχίδας του ΕΣΥ», θα έλεγα πως αισθάνομαι απέραντα ευγνώμων που γιατροί αυτού του διαμετρήματος παραμένουν στο εθνικό σύστημα υγείας, αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο, όχι μόνο από τις πολιτικές που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα, με κυρίαρχο αυτό της υποστελέχωσης και των μαζικών αποχωρήσεων γιατρών, για λόγους που εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί. Ταλαιπωρημένο και από την αρνητική δημοσιότητα, την δυσφήμιση που συνοδεύει μονίμως το ΕΣΥ, όπου, μονόπλευρα και εμμονικά, καθημερινή είδηση αποτελούν οι ελλείψεις, τα προβλήματα, οι παθογένειες, ενώ καμία αναφορά δεν γίνεται στα επιτεύγματά του – πολύ περισσότερο μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, όπως αυτές που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Αυτά δεν περιλαμβάνονται στον δημόσιο διάλογο. Τα γνωρίζουν μόνο η επιστημονική κοινότητα και οι ασθενείς που εμπιστεύθηκαν την υγεία και τη ζωή τους την ίδια, στα χέρια αυτών των ανθρώπων.

Το έργο και ο καθημερινός, εξαντλητικός αγώνας των γιατρών για τους ασθενείς τους (εν προκειμένω, όσον αφορά το «Αττικόν», και για να εκπαιδεύσουν την επόμενη γενιά σπουδαίων επιστημόνων), δεν είναι αντικείμενο που ενδιαφέρει τα ΜΜΕ, τολμώ να πω ούτε το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπου η υγεία, ως ο πλέον κρίσιμος τομέας, προσφέρεται περισσότερο από κάθε άλλον για λαϊκισμό, πολιτικαντισμό, που φτάνει στα όρια της υποκρισίας, όσων διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ΕΣΥ, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο που το δυσφημούν, με έναν τρόπο που αγνοεί την εξαιρετική δουλειά που γίνεται από τους εναπομείναντες γιατρούς. Όχι μόνο στα μεγάλα νοσοκομεία του κέντρου, αλλά και τα περιφερειακά, αν κρίνω από το Γενικό Νοσοκομείο της Ρόδου, για το οποίο έχω επίσης ιδίαν άποψη. Απόρροια όλου αυτού, είναι να τείνει να διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη η εντύπωση της απαξίωσης και της ανεπάρκειας του ΕΣΥ, πέρα για πέρα άδικο, μακράν της πραγματικότητας και εν τέλει επικίνδυνο.

Είμαι από εκείνους που έχουν απέραντη εμπιστοσύνη στο δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας και υπέρμαχος κάθε ειλικρινούς προσπάθειας υποστήριξης και ενδυνάμωσης του. Δεν θα είχα επιχειρήματα να κάνω χρήση των όρων «λαϊκισμός» και , «υποκρισία», αν όλοι εκείνοι που έχουν επιλέξει τον διασυρμό του ΕΣΥ ως μέσο τάχα για την ενίσχυσή του, αφιέρωναν έστω τη μισή ενέργεια για να αναδείξουν την προσφορά του, αλλά και για να παραδεχθούν το προφανές: Το Εθνικό Σύστημα Υγείας έχει προβλήματα διότι, ευτυχώς, παραμένει ακόμη ένα ΑΝΟΙΧΤΟ δημόσιο σύστημα υγείας, όπου οι πάντες έχουν πρόσβαση. Θα μπορούσε κάλλιστα να αφήνει τους ανθρώπους να πεθαίνουν αβοήθητοι, όπως συμβαίνει σε άλλες, προηγμένες χώρες και τότε είναι βέβαιο ότι θα λειτουργούσε υποδειγματικά! Αν έχουμε προβλήματα, είναι διότι δεν είμαστε Αμερική.

ΥΓ : Δεν θα αποφύγω την «τοπικιστική» αναφορά, αφού και οι δύο γιατροί, κκ Πικουλής και Παραράς κατάγονται από νησιά του Νοτίου Αιγαίου. Μάλιστα, μπαίνοντας στην Γ΄ Χειρουργική Κλινική του «Αττικόν», νομίζεις ότι μπαίνεις σε έκθεση φωτογραφίας των νησιών της Δωδεκανήσου, Ρόδου, Καρπάθου, Νισύρου και άλλων, απόδειξή της αγάπης του Διευθυντή της Κλινικής στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την οποία οι συμπατριώτες του, του την επιστρέφουν και με το παραπάνω, σίγουρα με πολλές δόσεις υπερηφάνειας, αφού είναι ο άνθρωπος που σε εκείνον θα αποτανθούν στα δύσκολα, εκείνος θα κάνει το καλύτερο για εκείνους.

ΥΓ 2 Είχα μόνο λίγα λεπτά στον θάλαμό μου, όταν «ορμάει» μέσα ένας κύριος με ένα τεράστιο χαμόγελο. «Ακουσα ότι είναι εδώ η δημοσιογράφος από τη Ρόδο» μου λέει. «Είμαι από τη Σύμη, σε έβλεπα στην τηλεόραση και τώρα σε ακούω στο ραδιόφωνο» διευκρινίζει. Σου εύχομαι καλή ανάρρωση. Εμείς σήμερα βγαίνουμε. Τελειώσαμε. Μας έστειλε εδώ ο «άγιος Νικήτας», αποκαλώντας έτσι τον Νικήτα Παπαντωνίου, Γαστρεντερολόγο – Ηπατολόγο, Διδάκτωρα της Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Ιατρείο του οποίου στη Ρόδο, όπως μου έλεγε προ ημερών φίλος που μένει απέναντί του, γίνεται καθημερινά «λαϊκό προσκύνημα» !

Πηγή www.realvoice gr