H Δραπετσώνα έχει πια ζωή
Danae Pikoula
Κυριακή πρωί, διπλός ελληνικός, ο ίσκιος της μουριάς, η δροσιά από την αύρα του Σαρωνικού. Ο χώρος προσεγμενος, φροντισμένος, πεντακάθαρος υποδέχεται όλες τις ηλικίες: άλλοι απολαμβάνουν καφέ και κουβεντούλα, άλλοι επιλέγουν να περπατήσουν δίπλα στη θάλασσα, παρέες έχουν στρώσει τα τραπεζομάντηλα του πικ νικ, τα πιτσιρίκια κάνουν ποδήλατο, δυο κύριοι παίζουν τένις. Γήπεδα, συναυλιακοί χώροι, ποδηλατόδρομος, καντίνες self service με λογικές τιμές. Ένας πολυχωρος άθλησης και ψυχαγωγίας.
“Σε λίγο καιρό θα ανοίξει και μια ακόμη καντίνα, στην κάτω πλευρά, που θα έχει hot dogs και άλλες νοστιμιές. Θα τα φτιάχνουμε σύμφωνα με όλα τα covid πρωτόκολλα”, μας εξηγεί η υπάλληλος που φροντίζει τον χώρο κάθε φορά που μια παρέα αδειάζει ένα τραπέζι.
– Όλα αυτά τα έφτιαξε ο Δήμος σας;, τη ρωτάω.
– Ναι.
– Οι καντίνες; Ιδιώτες τις λειτουργούν;
– Όχι! Όλα είναι του Δήμου και όλοι είμαστε δημοτικοί υπάλληλοι, συμβασιούχοι βέβαια. Τις μουριές τις χτύπησε σκουλήκι, σαν αυτό στους φοίνικες. Έκατσε ο συνάδελφος μας και με τη σύριγγα έβαζε σε μια μια τρυπίτσα φάρμακο. Ελπίζουμε ότι τις σώσαμε! Εκείνη εκεί πίσω… Τη βλέπεις; Σχεδόν κούτσουρο ήταν…!
Μου δίνει την εντύπωση μιας γυναίκας που είναι χαρούμενη με τη δουλειά που κάνει.
“Το Σάββατο το πρωί συνήθως δεν έχουμε πολύ κόσμο. Χθες λόγω βροχής ήμασταν… μόνοι μας. Δεν ξέρετε πόσο μου κακοφανηκε”, λέει με σχεδόν παράπονο. “Εάν έρθετε απόγευμα – βραδάκι πάρτε και ζακέτες μαζί σας”, μας συμβουλεύει.
– Έχετε καλό Δήμαρχο να υποθέσω;
– Ναι! Είναι δάσκαλος. Έχει όραμα!
– Άρα δεν είναι πια εκείνη η παλιά η Δραπετσώνα του Μπιθικώτση;
– Όχι, η ίδια είναι. Μόνο που τώρα έχει ζωή!
* Το εργοστάσιο Λιπασμάτων ήταν χτισμένο σε παραθαλάσσια περιοχή, μεταξύ ενός λιμενοβραχίονα («Κράκαρη») και του όρμου των “Σφαγείων”, στη βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας. Λειτούργησε από το 1909 έως το 1999.
