Γιατί στην Ελλάδα όλα είναι ακριβότερα; Μια απάντηση out of the box
Του Άγη Βερούτη
Τα ελληνικά σουπερμάρκετ έχουν από τα μεγαλύτερα ταμειακά διαθέσιμα ελληνικών επιχειρήσεων. Αυτό συμβαίνει διότι πουλάνε μετρητοίς και αγοράζουν με πληρωμή των εμπορευμάτων που φημολογείται να φτάνει ως και ένα χρόνο μετά την παράδοση των εμπορευμάτων στις αποθήκες τους, για κάποια από αυτά.
Όταν φαλίρισε η εταιρεία σουπερμάρκετ Μαρινόπουλος πριν χρόνια, εν μέσω capital controls, εισέπραττε μετρητοίς τις πωλήσεις της από τους πελάτες λιανικής ενώ υπήρχαν προμηθευτές που δεν είχαν πληρωθεί για περισσότερο από ένα χρόνο. Επειδή η εν λόγω εταιρεία ΔΕΝ είχε δημοσιεύσει οικονομικές καταστάσεις για περισσότερο από 2 χρόνια, κανείς δεν ξέρει τί έγιναν τα ταμειακά διαθέσιμα, αν υπήρχαν, ούτε ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτά. Το ΦΠΑ που εισέπραττε δεν είναι γνωστό αν πληρώθηκε ποτέ στην εφορία, ούτε πόσοι προμηθευτές έκλεισαν γιατί δεν άντεξαν το κούρεμα 50% που προσφέρθηκε από τον διασώστη σε όσους εκ των προμηθευτών της πρώτης ήθελαν άμεσα τα χρήματά τους και δεν είχαν διάθεση να περιμένουν δυο και τρία χρόνια ακόμη για να εισπράξουν το σύνολο των απαιτήσεών τους άτοκα.
Όσοι εξ αυτών δεν είχαν προβλέψει γενναία περιθώρια κέρδους για να χρηματοδοτήσουν το κόστος πωληθέντων και τον ΦΠΑ μετά από λίγους μήνες, κατέληξαν να παρασυρθούν σε χρεοκοπία από την κατάρρευση της Μαρινόπουλος και τη διάσωσή της που προξένεψε η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Οι προμηθευτές των σουπερμάρκετ, πλην αν έχουν ένα μονοπωλιακό προϊόν που να μπορούν να απαιτήσουν έγκαιρη πληρωμή, είναι έρμαιο των συντονισμένων πρακτικών του κλάδου.
Ο κλάδος από την άλλη χρησιμοποιεί τη διαθεσιμότητα κεφαλαίων που δημιουργείται όταν εισπράττεις μετρητοίς και πληρώνεις σε 6 μήνες με ένα χρόνο, αντί τραπεζικού δανεισμού, για τις τεράστιες επενδύσεις που χρειάζονται στο άνοιγμα κάθε νέου καταστήματος ή στην εξαγορά μιας μικρότερης αλυσίδας και ενσωμάτωσή της για επέκταση.
Έτσι λοιπόν, λόγω της απουσίας τραπεζικού δανεισμού στη χώρα τα τελευταία χρόνια, οι επιχειρήσεις του κλάδου που έχουν επιβιώσει το έχουν καταφέρει εν πολλοίς λόγω της μετατροπής των προμηθευτών τους σε δανειστές.
Στις τιμές χονδρικής πώλησης των προϊόντων από τους προμηθευτές συμπεριλαμβάνεται και το κόστος του χρήματος από την παράδοση ως την εξόφληση, και τα kick-back αν η αλυσίδα καταφέρει να πιάσει ένα συμφωνημένο στόχο πωλήσεων, και η χρηματοδότηση του ΦΠΑ για ένα χρόνο, και ο κίνδυνος μη-είσπραξης που πολλαπλασιάζεται με κάθε μήνα που τα λεφτά των προμηθευτών παραμένουν στην τσέπη της αλυσίδας λιανεμπορίου. Δηλαδή ο προμηθευτής τιμολογεί το ρίσκο μη είσπραξης στην αρχική τιμή.
Έτσι απαντάται εύκολα η ερώτηση:
“Πώς γίνεται να αγοράζεις ελληνικό γιαούρτι φθηνότερα σε σουπερμάρκετ της Γερμανίας από ό,τι στην Ελλάδα που παράγεται;”
Αντίστοιχα απαντάται και η ερώτηση: “Γιατί τα αντιδραστήρια για μια διαγνωστική εξέταση στην Ελλάδα πωλούνται στη διπλάσια τιμή από εκείνη της Γερμανίας;”
Επειδή στη Γερμανία το κρατικό νοσοκομείο πληρώνει στις 23 ημέρες από την τιμολόγηση για να επιτύχει μια έκπτωση 5% (που προβλέπει η νομοθεσία τους για έγκαιρη πληρωμή) ενώ στην Ελλάδα φτάνουν οι οφειλές των νοσοκομείων προς προμηθευτές να είναι ως και 2-3 χρόνια.
Αντίστοιχα απαντάται και η ερώτηση γιατί ένα χιλιόμετρο αυτοκινητόδρομος στην Ελλάδα κοστίζει παραπάνω από ένα χιλιόμετρο Autobahn στη Γερμανία. Γιατί πληρώνεται μετά από 3 χρόνια, ή και παραπάνω!
Αν υπολογίσουμε ότι κάποιος προμηθευτής του κράτους στα 3 χρόνια που θα πληρωθεί έχει χρηματοδοτήσει με το 24% ΦΠΑ ή 72% ενός ετήσιου τζίρου, με τα λειτουργικά 3 ετών, με τους φόρους εισοδήματος 3 ετών, αντιλαμβανόμαστε ότι θα πρέπει να είσαι τράπεζα για να πουλάς στο κράτος στην Ελλάδα! Και να χρεώνεις σαν τράπεζα.
Και τα κόστη αυτά τιμολογούνται στην αρχική τιμή!
Πάντα!
