Ο παράδεισος που έφτιαξε αθόρυβα ο κ. Χρήστος στο Χαϊδάρι
Μεράκι; Εργατικότητα; Καλαισθησία; Αγάπη για τη χαμένη φύση, που κρύβεται σε παιδικές μνήμες; Σε τι να πρωτοαποδώσει κανείς τον καθημερινό μόχθο του ανθρώπου που έφτιαξε μόνος του αυτό το καταπληκτικό αλσάκι σε μια γωνία της πόλης μας; Μάλλον όλα μαζί τα παραπάνω “έχουν βάλει το χεράκι” τους για να μεταμορφωθεί ένας -δημόσιος- ξερός τόπος σε παράδεισο πρασίνου.
Πρόκειται για το τρίγωνο στη συμβολή των οδών Ακροπόλεως και Μαρίκας Κοτοπούλη, στο Άνω Δάσος, κάπου μισό στρέμμα γης γύρω από τις δίδυμες σκάλες που έχει κατασκευάσει στο σημείο αυτό ο Δήμος (δείτε και τις άλλες αντίστοιχες σκάλες στην περιοχή, για να κάνετε σύγκριση…). Πρωταγωνιστής του θαύματος είναι ο κ. Χρήστος Γουσδόβας, που κατοικεί εκεί δίπλα (δημοσιεύουμε το όνομά του χωρίς να ζητήσουμε την άδειά του, αλλά το μπράβο πρέπει να έχει και παραλήπτη).
Μη φανταστεί κανένας ότι ο κ. Χρήστος είναι συνταξιούχος που περνάει την ώρα του. Αντίθετα είναι σκληρά εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος λογιστής -πολλοί που μας διαβάζουν τώρα υποψιάζονται τα ωράριά του… Και όμως βρίσκει χρόνο να φυτεύει, να ποτίζει, να κλαδεύει, να καθαρίζει, να κουρεύει και να δίνει σχήμα σε θάμνους κοκ. Το νερό είναι από γεώτρηση του Δήμου πιο πάνω στο βουνό, αλλά όταν αυτό κόβεται, ποτίζει όλη την έκταση με το δικό του λάστιχο, επί μέρες.
Έχει φυτέψει πλήθος δέντρων και θάμνων. Μα είναι ιδιαίτερα περήφανος για τις αγριοκαστανιές του, που έχει φέρει από την Πίνδο, ορεινά των Τρικάλων, την πατρίδα του δηλαδή. Αλλά και για τις σπάνιες βελανιδιές από το Ξηρόμερο, που ξεκίνησαν τη ζωή τους από μικρά βελανίδια σε γλαστράκια και τώρα παίρνουν μπόι.
Οι πιο πολλοί από εμάς αισθάνονται ότι η υποχρέωσή τους να φροντίζουν τον χώρο τελειώνει στον φράχτη της αυλής τους. Όπως βλέπετε όμως, ευτυχώς, όχι όλοι. Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα και το ήθος να αφήνουν τη σφραγίδα τους στον τόπο και την κοινωνία αθόρυβα και θαυματουργικά, πχ μεταμορφώνοντας άχαρα τοπία σε νησίδες ζωής στο αστικό περιβάλλον.
Κάθε φορά που περνώ από αυτή τη σκάλα ευχαριστώ τον κ. Χρήστο, κι ας μην είναι μπροστά μου, γιατί η μέρα μου έγινε καλύτερη. Και κλείνοντας το παρόν του ζητώ συγγνώμη που μίλησα για το μυστικό του, μα η δουλειά του είναι πρότυπο και αυτά πρέπει να γίνονται γνωστά, ως παραδείγματα “προς μίμησιν”. Η γειτονιά, η πόλη, η χώρα, ο κόσμος, έχουν ανάγκη το ενδιαφέρον μας και τη δουλειά μας.
Μενέλαος Χρόνης
