ΟΤ 388, Πάρκο Πολιτισμού, μπαζωμένο νταμάρι στο Άνω Δάσος Χαϊδαρίου. Μια δημοτική έκταση χωρίς… Δήμο.

του Κίμωνα Ε. Φουντούλη

Μας δηλώνει, μεταξύ άλλων, πως χάρη
στις προσπάθειες της παράταξης την οποία υπηρέτησε, το “ΟΤ388” παλιό μπαζωμένο
νταμάρι -αλλά και κατολισθαίνον έδαφος τα
τελευταία χρόνια- ξεκαθαρίστηκε ως δημοτική περιουσία. Πρόκειται για το γνωστό και αναδασούμενο με πρωτοβουλία δημοτών Πάρκο Πολιτισμού, στο Άνω Δάσος. Όμως ας είμαστε πιο ακριβείς: Ο τότε δήμαρχος κ.
Μαραβέλιας, κατά την πρώτη δενδροφύτευση που οργανώθηκε από τον Σύλλογο του Δάσους και δημότες στις 5 Ιουνίου 2011, αρνήθηκε να εισέλθει
στην έκταση αυτή, ενώ ήταν παρόντες κάποιοι φερόμενοι σαν ιδιοκτήτες και διεκδικούντες αποζημίωση από τον Δήμο, οι οποίοι, αντιδρώντας στη δενδροφύτευση, είχαν καλέσει την
αστυνομία για να εμποδίσει τη δημόσια χρήση.

Στιγμότυπο από παλιότερη δενδροφύτευση στο νταμάρι.

Γιατί λοιπόν αρνιόταν ο τότε
δήμαρχος να εισέλθει στον χώρο αυτό, γιατί δεν έκανε το αυτονόητο, ήτοι να ενημερώσει την αστυνομία για τον ποιος είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης , δηλαδή ο Δήμος; Γνωρίζετε, κ. Λυμπέρη, ποιοι το έκαναν αυτό; Ο δικηγόρος Κώστας Ασπρογέρακας και ο
γεωλόγος γράφων, τότε δημοτικοί σύμβουλοι, μετά από συνεργασία με τον πολιτικό μηχανικό Γιώργο Τερζάκη. Εμείς προσκομίσαμε στην επικεφαλής αστυνομικό, την ώρα της έντασης μεταξύ κατοίκων – φερόμενων σαν ιδιοκτητών, τα σχετικά έγγραφα που απέδειξαν στις αστυνομικές αρχές την κυριότητα του Δήμου (ΦΕΚ και σχέδια) και όχι η δημοτική αρχή! Αμέσως η αστυνομική δύναμη “απελευθέρωσε” τη δενδροφύτευση και αυτή έγινε απρόσκοπτα.

Από τότε, λοιπόν, η έκταση αποδόθηκε σε δημόσια χρήση και καθημερινά αποκτά
περισσότερο πράσινο, με πρωτοβουλία των κατοίκων της περιοχής. Δυστυχώς μόνο εμείς παρουσιαστήκαμε στην κρίσιμη αυτή παρέμβαση των δημοτών τότε και κανείς άλλος από την τότε
αντιπολίτευση. Ούτε η παράταξη Σελέκου, αλλά ούτε και οι “μνηστήρες” (Ντηνιακός, Δρούλιας), δεν υποστήριξαν εμπράκτως με
στοιχεία και φυσική παρουσία τη δυναμική είσοδο των δημοτών στον δημοτικό αυτό χώρο, που ήρθε να δώσει τέλος στην ανεξήγητη επί 25ετία απουσία του Δήμου από την ιδιοκτησία του.

Πάντως προσφάτως ο νυν δήμαρχος
εμφανίστηκε άριστα ενημερωμένος για το θέμα (συνέλευση στο ΚΑΠΗ Δάσους). Προφανώς είχε
μελετήσει όλα τα στοιχεία που με μεγάλο κόπο έχουμε προσκομίσει στο Δήμο μας
και μέσω του Τύπου στους πολίτες του Χαϊδαρίου. Εκτός κι αν είχε
στοιχεία και από επεξεργασίες της δημοτικής κίνησης στην οποία ηγείται. Σ΄ αυτή
την περίπτωση όμως οφείλει εξηγήσεις γιατί δεν είχαν παρουσιαστεί αυτά έως τώρα δημόσια, ώστε να δυναμώσει η φωνή των αγωνιζόμενων κατοίκων.

Το γεγονός που ξεχνά ο κ. Λυμπέρης είναι ότι κάποιος μάρτυρας – στέλεχος του Δήμου Χαϊδαρίου, σε σχετική με την έκταση αυτή δίκη προ πενταετίας, κατέθεσε στοιχεία που άφηναν την εντύπωση στον δικαστή ότι
η έκταση μπορεί να δομηθεί, ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς ακατάλληλη για δόμηση (σύμφωνα και με
έκθεση ΙΓΜΕΜ). Κάπως έτσι φτάσαμε σε πρωτόδικη τιμή μονάδος 600 ευρώ/τμ, δηλαδή περίπου 5 εκατ. ευρώ για αποζημίωση, που βαρύνουν το ταμείο του Δήμου!!! Αυτό το γεγονός πρέπει να προβληματίσει την σημερινή διοίκηση,
αλλά και το πολιτικό προσωπικό τής πόλης. Εδώ όμως να δώσουμε και τα εύσημα στον κ.
Λυμπέρη, διότι ήταν αυτός που ως αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών κάλεσε το ΙΓΜΕΜ. Και για να είμαστε πιο πλήρεις, είχε
προηγηθεί η μηνυτήρια αναφορά του γράφοντος προς το Αστυνομικό Τμήμα
Χαϊδαρίου… . Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Παρατήρηση: Όταν υπάρχουν νομικοί αγώνες για
την δημοτική περιουσία ή άλλα ζητήματα του Δήμου, πρέπει να παρίστανται στα δικαστήρια ως μάρτυρες οι
καταλληλότεροι και σαφέστεροι εμπειρογνώμονες, αλλά οπωσδήποτε και η διοίκηση. Να συμφωνήσουμε, λοιπόν, πως η σχετική απουσία πολιτικών προσώπων (Δήμαρχος, Αντιδήμαρχοι, Πρόεδρος Δ.Σ., αλλά και
Δημοτικοί Σύμβουλοι, αντιπολίτευση) είναι απαράδεκτη και ότι  πρέπει πάντα να παρίστανται, βεβαιώνοντας το
ενδιαφέρον – συμφέρον του Δήμου Χαϊδαρίου. Αυτό δεν συνέβη επί Μαραβέλια στην
προαναφερθείσα δίκη. Έχει ξανασυμβεί και ποτέ;

Τοπογραφικό σχέδιο του 1964, που δείχνει το ρέμα που διέρχεται πέριξ της οδού Μπουμπουλίνας.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον κ.
Λυμπέρη κι ας ξαναθέσουμε  ερωτήματα και
κάποιες θέσεις:

1.    Γιατί
η διοίκηση Μαραβέλια, που από το 2008 είχε καταλήξει περί ρεμάτων, δεν κάλεσε
τους εμπλεκόμενους πολίτες – ιδιοκτήτες να προσκομίσουν στοιχεία (συμβόλαια
κ.ά.) προς έρευνα των αρχικών καταπατητών, ώστε να είχαμε φτάσει στους
πραγματικούς υπαίτιους; Δεν θα ήταν αρκούντως “φιλελεύθερη” μια τέτοια
πρωτοβουλία; Σίγουρα δεν θα ήταν απορροφητική επί κοινοτικών ή/και εθνικών
πόρων, θα είμαστε όμως σοφότεροι! (Εδώ να σημειώσουμε πως η προσπάθεια να χρεωθούν
τα ρέματα στους τελικούς ιδιοκτήτες μετά την πράξη εφαρμογής δεν στέκει, διότι
καταστρέφει την εμπιστοσύνη προς την απόφαση και υπογραφή Δημοσίου και Δήμου
για την ένταξη στο σχέδιο, πράξη που στόχο είχε την αποτροπή της αυθαίρετης
δόμησης. Κι αυτό δεν είναι νομικό ή περιβαλλοντικό θέμα. Είναι βαθιά πολιτικό,
θα απειλούσε με γκρέμισμα ό,τι έχει απομείνει στην χωροταξιακή και πολεοδομική
προσπάθεια του ελληνικού κράτους. Η ισχύς των πράξεων εφαρμογής είναι το
επιχείρημά μας και όταν απειλούνται ανύποπτοι συμπολίτες μας στην Αφαία κι αυτό
πρέπει να το αναδείξει η δημοτική αρχή.)

2.    Γιατί
η διοίκηση Μαραβέλια, και ίσως όχι μόνο αυτή, πουλούσε τμήματα ρεμάτων αντί να
τα διαφυλάξει ως ρέματα ή/και εξωραΐζοντάς τα;

Μετά τα δικά μας δημοσιεύματα,
εγγύτατος φίλος και συνεργάτης, θυμήθηκε ότι στο αρχείο του υπήρχε απόσπασμα
από το περίφημο, απωλεσθέν, Βιβλίο «Περιουσίας» του Δήμου μας. Είναι το πιο πάνω τοπογραφικό που απεικονίζει ρέμα
στη γειτονιά του γράφοντος. Έχει ο Δήμος αποκαταστήσει το σύνολο των αξόνων απορροής;
Αυτό το ερώτημα παραμένει μετέωρο και είναι κρίσιμο για την ασφάλεια της πόλης από πλημμυρικά φαινόμενα.

Ο γράφων κατέθεσε στο Δήμο
Χαϊδαρίου συμβόλαιο της ιδιοκτησίας του, ώστε να διευκολυνθεί η έρευνα του
ιστορικού των καταπατήσεων ρεμάτων στην πόλη μας. Όποιος θίχτηκε από τις
πρόσφατες επιστολές σε φερόμενους ως καταπατητές των ρεμάτων ή απλώς επιθυμεί
να συμβάλει στη προσπάθεια, μπορεί να τροφοδοτήσει με περαιτέρω στοιχεία τον Δήμο Χαϊδαρίου (συμβόλαια αγοράς οικοπέδων, σχέδια), ώστε αν  υπάρχει πολιτική βούληση να αναζητηθούν οι
αρχικοί φταίχτες.

Ας θέσουμε και ένα τελευταίο
ερώτημα: Γιατί η διοίκηση Μαραβέλια δεν προχώρησε στην διόρθωση της πράξης
εφαρμογής ΠΕ 2/87 για το Άνω Δάσος σύμφωνα με τα πραγματικά στοιχεία, μετά την
πολύ καθυστερημένη απόφαση του Δ.Σ. το Δεκέμβριο 2013; Είχε δέκα (10) μήνες για να το κάνει, τι προτεραιότητες
υπερίσχυσαν; Έχει ευθύνες και η διοίκηση Σελέκου, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει
προχωρήσει, παρά την παραπομπή στο διαχειριστικό έλεγχο, διότι ο έλεγχος δεν
μπορεί να κάνει την δουλειά της διόρθωσης για ΠΕ 2/87!

Ίσως αναληφθούν πρωτοβουλίες μετά
την ενημέρωση της Εισαγγελίας, κάτι που επίκειται τις επόμενες ημέρες.