“Κόντεψε να με πατήσει με το εγγονάκι μου… και μου ζήτησε και το λόγο!”

Με λυγμούς μάς μιλούσε στο τηλέφωνο ο ηλικιωμένος Χαϊδαριώτης για την περιπέτεια κίνδυνο που διέτρεξε με το εγγονάκι του σε δρόμο της πόλης μας. Είναι φορές που η κατάσταση στην καθημερινότητά μας, αλλά και η συμπεριφορές κάποιων μπορούν να οδηγήσουν ανθρώπους στην απελπισία.

Ο κ. Γ είχε πάει το εγγονάκι του με το καροτσάκι σε μικροβιολογικό εργαστήριο σε παράδρομο της οδού Γ. Παπανδρέου, κοντά στην πλατεία. Όταν τελείωσε επιχείρησε να κατεβεί τον πολυσύχναστο δρόμο, αλλά συνάντησε μπροστά του ένα τείχος από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ήταν αδύνατο, όπως μάς είπε, να διασχίσει το πεζοδρόμιο και με φόβο ψυχής κατέβηκε στον δρόμο.

Την ώρα αυτή ένα αυτοκίνητο ξεκίνησε με την όπισθεν να βγει από το υπαίθριο πάρκινγκ, προς την Γ. Παπανδρέου, χωρίς να ελέγξει τον χώρο πίσω του, και χτύπησε τον παππού, που έπεσε πάνω στο καροτσάκι. Ευτυχώς δεν έγινε το χειρότερο και δεν τραυματίστηκε ούτε ο ίδιος ούτε το παιδί.

Το σοκ του ανθρώπου αυτού δεν είχε τελειώσει εδώ. Ενώ ήταν φοβερά ταραγμένος και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσε το παιδάκι να πάθει κάτι στα χέρια του, ο οδηγός βγήκε οργισμένος και με έντονο τρόπο είπε στον παππού ότι ο χώρος εκεί είναι ιδιωτικός και δεν μπορεί να περνάει από εκεί!

Μάς ανήκουν άραγε οι δρόμοι; Ο συνομιλητής μας, μόλις ανέκτησε την ψυχραιμία του, διατύπωσε την άποψη που πολλές φορές έχει ακουστεί από συμπολίτες μας: η πόλη είναι αδιάβατη, ειδικά για ηλικιωμένους και παιδιά.

Περιμένουμε να υπάρξουν θύματα για να κάνουμε κάτι;