Ναυπηγεία Σκαραμαγκά: Τέλος στις λύσεις… ναυάγια

Το
υπαγορεύει η ύφεση στην οικονομία, η
βαθιά κρίση που αποσυνθέτει τον κοινωνικό
ιστό, που φτωχοποιεί τους Έλληνες και
τους εξαθλιώνει. ΄Ηρθε ο καιρός να
επαναπροσδιορίσουμε και να βάλουμε
στην ατζέντα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης
την ουσία του όρου «ισόρροπη ανάπτυξη»
και όχι όπως στο παρελθόν να αναλωθούμε
σε αερολογίες και θεωρίες χωρίς πρακτικό
περιεχόμενο.

του ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΟΖΙΚΑ

   υποψηφίου Δημάρχου Χαϊδαρίου

Στα
διοικητικά όρια του Δήμου Χαϊδαρίου
βρίσκονται εδώ και χρόνια τα Ναυπηγεία
του Σκαραμαγκά. Μια πραγματικότητα με
τα θετικά και τα αρνητικά της. Είναι
γνωστή η όχληση στην περιοχή, η
περιβαλλοντική επιβάρυνση, η στέρηση
θαλάσσιου μετώπου. Μια συνθήκη, με την
οποία μάθαμε εμείς οι Χαϊδαριώτες,
θέλοντας και μη, να ζούμε εδώ και δεκαετίες.

Επίσης,
είναι για όλους μας ξεκάθαρο ότι τα
Ναυπηγεία Σκαραμαγκά απορρόφησαν όλα
αυτά τα χρόνια πλήθος συμπολιτών μας
που εργάστηκαν και εργάζονται σ΄ αυτά, βγάζοντας το ψωμί τους υπό δύσκολες
εργασιακές συνθήκες.

Όπως
επίσης αποτελεί στρουθοκαμηλισμό δήθεν
να “αγνοούμε” ότι ο Σκαραμαγκάς είναι
ο οικονομικός αιμοδότης του Δήμου μας,
μέσα από δημοτικά τέλη που επέτρεψαν
την ανταπόδοση σε έργα και υποδομές,
απαραίτητες για την ζωή των Χαϊδαριωτών.

Αυτές
είναι οι δύο όψεις του νομίσματος, που
χωρίς περιστροφές και μισές αλήθειες,
οφείλουμε όλοι μας να γνωρίζουμε.

Στις
μέρες μας, δίδεται μάχη για τη διατήρηση
και της πιο υποβαθμισμένης θέσης
εργασίας. Ποιος είναι αυτός που θα
καταδικάσει –και με ρητορικές του
παρελθόντος- στην ανεργία πλήθος
συμπολιτών μας, που θα εξορίσει από την
πολύπαθη πατρίδα μας, προτείνοντας
λουκέτο ή απομάκρυνση (;) του Σκαραμαγκά,
μια τεχνογνωσία δεκαετιών στην ναυπηγική, που την «έχτισαν» μέρα-μέρα χιλιάδες
εργαζόμενοι του μόχθου και της επιστήμης;

Αντίστοιχα,
ποιος, με «ομήρους» τους εργαζόμενους
και την αγωνία για δουλειά και μεροκάματο, νομιμοποιείται να παριστάνει τον
οραματιστή μιας δήθεν άλλης ανάπτυξης,
με άλλες χρήσεις; Και με ποια κεφάλαια
θα χρηματοδοτηθούν, αυτή τη δεδομένη
στιγμή, «άλλες χρήσεις» και σε ποιο ορίζοντα χρονικό; Με ποιες μελέτες και
υπό ποια στρατηγική; Και με εξασφαλισμένο
αποτέλεσμα ή αερολογίες για το… καλύτερο
«μέλλον μας»;

Επιβάλλεται
να δούμε κατάματα, σε ποια κατάσταση
βρισκόμαστε και τι μπορούμε υπό αυτές
τις συνθήκες να κάνουμε:

Μπορούμε
λοιπόν να διακρατήσουμε τις θέσεις
εργασίας, να πιέσουμε για να
υπάρχουν – λειτουργούν τα Ναυπηγεία και
με «ισόρροπη ανάπτυξη» να βάλουμε
εκείνους τους περιορισμούς που δεν
δηλητηριάζουν τις ζωές και τις ανάσες
μας.

Το
πιο απλό, ας το καταλάβουμε είναι και
το πιο δύσκολο.

Συμπαράσταση
λοιπόν στους συμπολίτες μας που «γέννησαν»
με το μόχθο τους το Ναυπηγείο, στήριξη
στις προτάσεις τους, γιατί αυτοί που το
δουλεύουν ξέρουν καλύτερα, συστράτευση
της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πίεση
της Κεντρικής Διοίκησης για λύσεις
ουσιαστικές και όχι… ασπιρίνες.

Και
από την άλλη, μαζί με τους εργαζόμενους:
ευαισθησία περιβαλλοντική μέσα από
συνεχείς ελέγχους, υιοθέτηση νέων
τεχνολογιών μέσω ευρωπρογραμμάτων που
θα εγγυώνται τις λιγότερες οχλήσεις
στο Δήμο μας.