ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ

Αστικό και περιαστικό πράσινο στο Χαϊδάρι. Κίνδυνοι και προοπτικές

Μεγάλη τύχη για όσους ζούμε στο Χαϊδάρι το πλούσιο περιαστικό και αστικό πράσινο της περιοχής. Απαιτείται όμως διαρκής φροντίδα του, με προγραμματισμό και γνώση.

Τουριστικό περίπτερο Δαφνίου. Λυγίζουν ολοφάνερα, σπάνε απροειδοποίητα.

Γράφει ο Κίμωνας Φουντούλης

Τα πεύκα – σφραγίδες
μέσα στην πόλη του Χαϊδαρίου μεγαλώνουν,
γέρνουν και γερνάνε, ξεραίνονται,
λυγίζουν και σπάνε και αργά ή γρήγορα
θα τελειώσουν. Πολλά ταλαιπωρήθηκαν
και ταλαιπωρούνται από τον ανταγωνισμό
ψηλότερων από αυτά κτιρίων που τους
κρύβουν το φως. Έτσι ψηλώνουν ψάχνοντας
ήλιο και αδυνατίζουν με αποτέλεσμα την
θραύση, τον πρόωρο θάνατο.

Ανταγωνισμός για φως
καταγράφεται και μεταξύ των δέντρων,
π.χ. στο Άλσος Δαφνίου – Αφαίας αλλά και
γύρω από το τουριστικό περίπτερο και
τη Μονή Δαφνίου, στον Άγιο Χριστόφορο, αλλά και στο Διομήδειο. Η τεχνητή φύτευση
προ 100 ή και 50 ετών
οδήγησε στο όμορφο, αλλά επικίνδυνο για
τον περιπατητή / επισκέπτη φαινόμενο
ψηλόλιγνων πεύκων που -υπό συνθήκες- σπάνε σαν ξυλάκια.

Τι μπορούμε να κάνουμε:

Αστικό και περιαστικό πράσινο στο Χαϊδάρι. Κίνδυνοι και προοπτικές 1
Οδός Αγίας Παρασκευής. Ασταθής ισορροπία.

α) Μέσα στην πόλη,
σε κάθε πλατεία και φαρδύ πεζοδρόμιο
(όσα υπάρχουν!) φυτεύουμε πεύκα υπό την
προϋπόθεση επαρκούς φωτισμού (ανοιχτά
από ανατολικά – νότια – δυτικά). Έτσι
π.χ. σε δρόμο διεύθυνσης Ανατολή – Δύση
φυτεύουμε στο βόρειο πεζοδρόμιο.
Αντιστοίχως, σε κήπους με επαρκή έκταση
και νότια έκθεση, φυτεύουμε πεύκα και
προσπαθούμε να κρατήσουμε τη φυσιογνωμία
της περιοχής μας.

Εκεί όμως που κλαδιά ή
κορμοί γέρνουν και δεν υπάρχει δυνατότητα
υποστήριξης, τότε κλαδεύουμε γενναία,
τους χειμερινούς μήνες -όχι το καλοκαίρι.
β) Γύρω από την πόλη,
στα βουνά μας όπου ορισμένοι –
διευκολυνόμενοι από αυτόκλητους
«οικολόγους» προετοιμάζουν απελευθέρωση
της χρήσης «αναψυχή», εκεί λοιπόν
απαιτείται επειγόντως λήψη μέτρων γύρω
από κοινόχρηστους χώρους (Άγ. Χριστόφορος,
Τουριστικό, είσοδος Άλσους κ.ά.) και όχι
μόνο, μετά από μελέτη και έγκριση της Δασικής Υπηρεσίας. 
Με προγραμματισμό
σταδιακής κοπής και αραίωσης στο τεχνητό
δάσος και εν συνεχεία συμπλήρωση με
νέες φυτεύσεις.
Αυτό μπορεί να είναι
έργο συγχρηματοδοτούμενο, έργο έντασης
εργασίας, που απαιτεί κυρίως εργατικά
χέρια και όχι μηχανήματα. Αλλά ποιος
νοιάζεται για παραγωγική απασχόληση
των ανέργων… Ένα έργο από τις γενιές
μας για τις επόμενες. Τώρα, μέσα στην
κρίση.

Παρόμοια Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button