Άρης Πανόπουλος: Και όμως, υπάρχουν 2 εξαιρετικές αίθουσες εκδηλώσεων στο Χαϊδάρι, με δυνατότητα άμεσης χρήσης!
Στο πρόσφατο άρθρο μας Χαϊδάρι: Υποδομές πολιτισμού επαρχιακής κωμόπολης της δεκαετίας του 1970 αναδείξαμε την έλλειψη ενός δημοτικού θεάτρου στην πόλη μας, που να μπορεί να φιλοξενήσει με αξιώσεις καλλιτεχνικές παραστάσεις. Πιστεύουμε ότι η Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δημαρχείου δεν είναι κατάλληλη για θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κτλ. Ζητήσαμε λοιπόν από το πολιτικό προσωπικό της πόλης να διατυπώσει προτάσεις.
Ο επικεφαλής της παράταξης “Ώρα Χαϊδάρι”, Άρης Πανόπουλος, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, στέλνοντάς μας επικαιροποιημένο το άρθρο του Η στρατηγική μας για τον πολιτισμό στο Χαϊδάρι – Η τεράστια υστέρηση σε υποδομές, στο οποίο έθετε σε ευρύτερο πλαίσιο το ζήτημα των πολιτιστικών υποδομών του Χαϊδαρίου.
Σε αυτό περιλαμβάνεται συγκεκριμένη πρότασή του για την αξιοποίηση μίας αξιόλογης αίθουσας εκδηλώσεων που υπάρχει στην πόλη, την οποία μέχρι τώρα δεν έχει αξιοποιήσει ο Δήμος. Πρόκειται για την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δρομοκαΐτειου, 400 ατόμων με πλήρη εξοπλισμό.
Επίσης, σε τηλεφωνική επικοινωνία είπε στην εφημερίδα μας θεωρεί ότι μπορεί κάλλιστα να εξυπηρετήσει ανάγκες εκδηλώσεων διαφόρων φορέων της πόλης μας το μεγάλο Αμφιθέατρο του Νοσοκομείου Αττικόν.
Σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα προτείνει την εξέταση της περίπτωσης του κτηρίου Λολοσίδη στην οδό Δαβάκη, καθώς και του Παλιού Δημαρχείου, για τη δημιουργία δημοτικού κινηματοθέατρου.
Ολόκληρο το άρθρο του:
Το Χαϊδάρι κέντρο πολιτισμού.
Εκσυγχρονίζουμε τις υποδομές μας,
διεκδικούμε νέες εστίες δημιουργικότητας!
Είναι αλήθεια πως η γενικότερη απουσία μέριμνας στρατηγικού σχεδιασμού από όσες διοικήσεις πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον Δήμο, είχε επιπτώσεις και στον πιο ευαίσθητο τομέα της ίδιας της δημοτικής δράσης.
Τον τομέα του Πολιτισμού.
Του Άρη Πανόπουλου
επικεφαλής του συνδυασμού “Ώρα Χαϊδάρι”
Βλέπεις, η τοπική αυτοδιοίκηση, που από τη φύση της βρίσκεται σε επαφή με τη λαϊκή βάση, είναι και ο άμεσος αποδέκτης και εκφραστής των πολιτιστικών προτεραιοτήτων μιας ζωντανής κοινωνίας.
Δεν θα σταθώ αναλυτικά στις προχειρότητες με τις οποίες εκτέθηκε η προηγούμενη δημοτική αρχή, αφού στόχος του παρόντος άρθρου δεν είναι η εξαντλητική αναφορά στην καταβαράθρωση των πολιτιστικών τμημάτων, που αποτελούσαν εξαιρετικές εστίες δημιουργικότητας.
Με κλειστά Πολιτιστικά Κέντρα όμως, όπως αυτά του Δάσους και της Γρηγορούσας το “άγγιγμα” της διοίκησης Ντηνιακού, έβαλε stop σε κάθε προσπάθεια αναπτυξιακής ώθησης ακόμα και για τη σημερινή διοίκηση.
Η παρέμβασή μου στοχεύει να φέρει στο επίκεντρο των δημοτικών πραγμάτων την τεράστια υστέρηση του Χαϊδαρίου σε πολιτιστικές υποδομές, αλλά σε και υψηλού επιπέδου εκδηλώσεις – φεστιβάλ.
Σε αυτά τα δύο σημεία, που συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, εντοπίζω το βασικό πρόβλημα έλλειψης στρατηγικού προγραμματισμού, όσον αφορά τον Πολιτισμό.
Πραγματικοί χώροι μαθημάτων τέχνης δεν υπάρχουν, διότι το μοναδικό σχετικό κτήριο που διαθέτουμε, η Στέγη Πολιτισμού (πρώην ΝΕΛΕ), δεν φτιάχτηκε γι’ αυτό το σκοπό.
Πού είναι, για παράδειγμα, το Ωδείο μας; Το διαθέτουν όλοι οι γύρω Δήμοι και αρκετά παιδιά της πόλης μας αναγκάζονται να φοιτήσουν στην Αγία Βαρβάρα ή το Περιστέρι, όπου μπορούν να λάβουν πιστοποιήσεις, ακόμα και πτυχία.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις σχολές θεάτρου.
Πολιτιστικοί χώροι κατέληξαν να γίνουν γραφεία και αποθήκες του Δήμου! Μιλάω φυσικά για τις αίθουσες κάτω από το Ανοιχτό Θέατρο.
Κι αν αυτό ήταν λύση ανάγκης στην έναρξη της οικονομικής κρίσης, ποιος ο λόγος να συνεχίζεται μέχρι σήμερα;
Χρειαζόμαστε λοιπόν καινούργια, άνετα, σύγχρονα Πνευματικά Κέντρα και σωστά εξοπλισμένες αίθουσες καλλιτεχνικών μαθημάτων για δημοτικά τμήματα και συλλόγους.
Το Χαϊδάρι στερείται σχεδόν ολοκληρωτικά μεγάλων, κλειστών χώρων εκδηλώσεων.
Τέτοιος φυσικά δεν είναι η Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δημαρχείου, που αναγκαστικά φιλοξενεί τα πάντα.
Πώς να την συγκρίνεις με την επάρκεια και την αισθητική του “Γιάννης Ρίτσος” στην Αγία Βαρβάρα, ή το “Αλέξης Μινωτής” στο Αιγάλεω;
Το Ανοιχτό Θέατρο στο Στρατόπεδο δεν είχε ποτέ, ούτε το μέγεθος, ούτε τον εξοπλισμό για να φιλοξενήσει μεγάλες συναυλίες και παραστάσεις, με αποτέλεσμα αυτές να διοργανώνονται στην Πλατεία Δημαρχείου.
Αρκετοί καλλιτέχνες και πολιτιστικά σχήματα, δύσκολα αποδέχονται αυτή τη λύση.
Κάτω από αυτές τις κακές συνθήκες είναι αναγκασμένη να λειτουργεί η τοπική πολιτιστική μας παραγωγή.
Δεν έχουν πού να δώσουν τις παραστάσεις τους με σωστό τρόπο δημοτικά τμήματα, σύλλογοι, σχολεία.
Χρειαζόμαστε σε βάθος χρόνου ένα επαρκές δημοτικό κινηματοθέατρο, όπως όλοι οι γύρω δήμοι, και έναν μεγάλο χώρο συναυλιών.
Η χωροθέτηση είναι ένα ανοιχτό θέμα και είμαι σίγουρος ότι θα ακουστούν καλές προτάσεις όταν το θέσουμε ανοικτά στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης.
Το χρηματοδοτικό μπορεί να αντιμετωπιστεί, όταν εκπονηθούν μελέτες.
Ας πληροφορηθούν οι αμφιβάλλοντες, ότι ο Δήμος Περιστερίου, που ήδη διαθέτει εξαιρετικά κινηματοθέατρα και αίθουσες τέχνης, διεκδίκησε και πέτυχε χρηματοδότηση 14.000.000 ευρώ (Περιφέρεια Αττικής), για το νέο του μεγάλο Δημοτικό Θέατρο – Κέντρο Πολιτισμού “Ξυλοτεχνία”.
Εμείς που διαθέτουμε ένα πλούσιο «πολιτιστικό πακέτο», που συνδέει την αρχαιότητα με τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία μας μέσα από μία πόλη, γιατί δεν έχουμε διεκδικήσει τίποτα;
Γιατί παραμένουμε ο φτωχός συγγενής της Δυτικής Αθήνας;
«Διαμάντια» όπως το ιερό της Αφροδίτης στην Αφαία Σκαραμαγκά, η Μονή Δαφνίου (προστατευμένο μνημείο από την Unesco), η ιστορική μάχη που συνέβη στην πόλη με κορυφαία μορφή του αγώνα τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, αλλά και το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης (Μπλοκ 15), γιατί παραμένουν «σκονισμένα»;
Αν τα παραπάνω αξιοποιηθούν σωστά θα δώσουν στην πόλη ένα δυναμικό brand name όπου και η διεκδίκηση μεγάλων χώρων προς αξιοποίηση για το γενικό όφελος δεν θα καθίσταται δύσκολη.
Ένα κέντρο πολιτισμού για όλη τη Δυτική Αθήνα δεν θα μπορούσε να φιλοξενηθεί κάπου άλλου!
Έτσι θα ενισχύονταν και ο τομέας της επιχειρηματικότητας του δήμου, μέσω της εξωστρέφειας του, θα ωφελούνταν και οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις του τόπου.
Στο Χαϊδάρι όμως αυτά είναι άγνωστες έννοιες.
Στη δική μας στρατηγική, η προοπτική δημιουργίας ενός ιστορικού φεστιβάλ συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία υποδομών, όπως προανέφερα.
Κτίρια αλλά και περιμετρικοί χώροι όπως το Παλαιό Δημαρχείο, το πρώην εργοστάσιο Λολοσίδη μπορούν να αξιοποιηθούν.
Θα ανοίξουμε τη συζήτηση ως προς το περιεχόμενο και τη μορφή ενός σταθερού κύκλου διεκδικήσεων και εκδηλώσεων στην πόλη μας.
Επιθυμούμε οπωσδήποτε τη σταδιακή μετάβαση σε ποιοτικές πολιτιστικές και ψυχαγωγικές δράσεις, που κάποια στιγμή θα υψωθούν σε ένα αληθινό φεστιβάλ.
Αυτό είναι το περίγραμμα των ενεργειών μας, αν υπάρξουν ευήκοα ώτα, εντός του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης, όσον αφορά τον Πολιτισμό, σε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Το Χαϊδάρι χαρακτηρίζεται από τις σπουδαίες πολιτιστικές επιδόσεις ατόμων – συλλόγων – δημοτικών τμημάτων και ο Δήμος θα πρέπει να σταθεί αντάξιός τους με μια μελετημένη και δυναμική αναπτυξιακή προοπτική!
ΥΓ. Θυμίζω και αυτό. Κατά την προεκλογική περίοδο ήρθα σε επαφή με τη διοίκηση του Δρομοκαΐτειου Νοσοκομείου, ζητώντας μεταξύ άλλων τη συνδρομή τους στον τομέα του Πολιτισμού, με τη δυνατότητα να διοργανώνονται εκδηλώσεις του Δήμου στην Αίθουσα Εκδηλώσεων 400 ατόμων του Ιδρύματος, που διαθέτει πλήρη εξοπλισμό.