Από τον κορωνοϊό στη νέα φτωχοποίηση;

Ζήσαμε όλοι μας μετά το 2009 την ιστορία που μας άφορά εμάς, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, την γειτονιά που μεγαλώσαμε, το Χαϊδάρι, την δυτική Αθήνα, αλλά και το κέντρο της Αθήνας. Δηλαδή την Σταδίου και την Πατησίων που ερημώσανε, την Ερμού με τα άδεια μαγαζιά και τον κόσμο απλώς να κοιτάζει τις βιτρίνες, και το ίδιο διάστημα ατέλειωτες κινητοποιήσεις στο κέντρο.

Αλλά και στις γειτονιές μας, με τις κινητοποιήσεις για να μην κλείσει τα Ψυχιατρεία ο Άδωνις, για να κρατήσουμε ανοικτό το Λοιμωδών, σουλατσάραμε πια αντί στην παραλιακή και τα όμορφα μέρη τη Ελλάδας στον πεζόδρομο της Καραϊσκάκη και την Αγωνιστών Στρατοπέδου Χαϊδαρίου και ένα καφέ στην πλατεία του Δάσους. 44 μαγαζιά κλειστά κάποια στιγμή από τα 120 στο κεντρικό Χαϊδάρι, όταν πριν την κρίση πλήρωναν αέρα για να νοικιάσουν!

Στις γειτονιές ανοίξαμε τα σπίτια μας και στις καταλήψεις κάναμε ομαδική ψυχοθεραπεία, αλλά και πρωτόγνωρο πολιτιστικό έργο. Και η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη ξεχείλιζαν… Και τις Τετάρτες και τις Παρασκευές στηνόμασταν έξω από τα supermarket και γεμίζαμε τα καρότσια αλληλεγγύης. Και χορός, γλέντι και τραγούδι μες την «υπόγεια την ταβέρνα» και κινηματογραφικές προβολές και πάει λέγοντας… Και επειδή το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να λείπει, αγώνες αλληλεγγύης με εισιτήριο ένα πακέτο μακαρόνια η μία καρδιά γεμάτη ανθρωπιά γιατί το προσωπικό ταμείο ήταν άδειο.

Χάθηκαν περιουσίες και κόποι μιας ζωής. Το “λίπος”, λίγο ή πολύ, κάθε οικογένειας φαγώθηκε εύκολα και γρήγορα ώσπου να καταλάβουμε ότι η κρίση θα διαρκέσει. Άνεργοι όχι ένας και δυο, αλλά και τρεις και τέσσερις σε μια οικογένεια. Και τα μικρά παιδιά, που μέσα σε μια δεκαετία γίναν μεγάλα, και τα μεγάλα παιδιά που έκαναν τα πρώτα βήματα σε μια δουλειά -όταν είχαν τέτοια τύχη- ή φοιτητές με όνειρα χωρίς ελπίδα, να μην μπορούν όχι να φύγουν από το σπίτι, αλλά να μην μπορούν να τα φέρουν βόλτα, και τα αμάξια ακίνητα στις γειτονιές με πινακίδες ή χωρίς, χωρίς σέρβις και με φαγωμένα τα λάστιχα. Και διηγώντας  τα να κλαις για τις ακάλυπτες επιταγές, για την αναδουλειά στις μικροεπιχειρήσεις, για τα ατέλειωτα χρέη, που ούτε να κλείσεις μια επιχείρησή δεν μπορούσες, γιατί υπήρχαν μικροαφεντικά που δεν μπορούσαν να αποζημιώσουν τον ένα και μοναδικό υπάλληλο, ενώ χρώσταγαν της Μιχαλούς.

Και ήρθε ο Τσίπρας. Εμείς τον φέραμε, άλλοι γιατί πιστεύαμε ότι θα δούμε «άσπρη μέρα» και άλλοι μες στην απελπισία τους με ανοχή, να δούμε τι θα γίνει, άλλοι με πολλές προσδοκίες και με αυταπάτες.

Και αυτή η εικόνα που περιέγραψα, σιγά σιγά γλύκανε. Ο κόσμος κουρασμένος από την φτώχεια, τάθελε -και με το δίκιο του- όλα εδώ και τώρα,. Παρότι βγήκαμε από τα Μνημόνια, πολύς κόσμος είχε αλλιώς φανταστεί την περίοδο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν την περίοδο των παχιών αγελάδων και ξέχασε ότι για να πας στα νοσοκομεία, όπου δεν είχαν όλοι πρόσβαση, έπρεπε να δώσεις ή 5 ευρώ η 25 ευρώ, οι δημόσιοι ξέχασαν τις απολύσεις και την αξιολόγηση. Τέλος πάντων πολύς κόσμος δεν έμεινε ικανοποιημένος και η ψήφος των πολλών μας έριξε στην αγκαλιά του Μητσοτάκη.

Πριν προλάβει και εξαντληθεί η υπομονή των μικρομεσαίων, που είχαν πιστέψει όχι απλά ότι θα γεμίσει η καρδάρα, αλλά θα ζήσουμε μέρες αφθονίας και καταναλωτισμού, πριν καταλάβουν στον ιδιωτικό τομέα ότι τέρμα οι συλλογικές συμβάσεις και πριν οι δημόσιοι και ιδιωτικοί συνειδητοποιήσουν ότι δεν θα πάρουν αυξήσεις 7,5 + 7,5 ,δηλαδή 15% το το 2020-2021, που τους είχε φανεί λίγο, όπως και το δώρο Πάσχα, που είχε κρατήσεις, απλά δεν ήταν δώρο, ήρθε ο κορωνοϊός.

Γρίπη είναι θα περάσει, είπαμε στη αρχή όλοι. Και φτάσαμε στην καραντίνα, κανένας δεν ξέρει ποιος θα πληρώσει την νύφη. Οι επιζήσαντες θάμαστε σοβαρά τραυματισμένοι, αν το Κράτος συνεχίσει να σφυράει αδιάφορα και να νίπτει τας χείρας του, όπως στην «δωρεάν» διαφήμιση που τελικά κόστισε 11.000.000 €, μαζί με κάτι άλλα σλάιτς και βίντεο! Και τα κανάλια, που “κουράστηκαν” να τα προβάλλουν, πήραν μια εκπτωσούλα σχεδόν 21.000.000 €.

Και να μην ξεχνάμε το δωράκι 30.000.000 € στα ιδιωτικά θεραπευτήρια για τεστ κορωνοϊού, όταν στα δημόσια νοσοκομεία οι υγειονομικοί πρέπει να κάνουν αίτηση (!) για τη χρήση του.

Και διάφοροι ημέτεροι τακτοποιούνται με παχυλούς μισθούς, γιατί ακόμα διστάζουν να γίνει του “ΚΕΕΛΠΝΟ”!

Η καραντίνα του δημόσιου τομέα απ’ ότι έχουν στο μυαλό τους θα κρατήσει. Θα μας γεμίσουν χειροκρότημα για τους ήρωες και δάκρυα για τους αποδημήσαντες. Πέραν τούτου ουδέν.

Τουλάχιστον έτσι τόχουν στο μυαλό τους. Δεν ξέρω αν λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί ξαφνικά οι θεωρίες της αγέλης “τσάκισαν κόκαλα” στις κοινωνίες όπου εκφωνήθηκαν. Έντρομη η Αμερική υιοθέτησε μόλις τώρα πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ και ανακοίνωσε περίθαλψη για όλους!

Και δώστου “κύριε ελέησον” για τον δημόσιο τομέα. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι. Αλλα ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία, προσωρινά βέβαια, γιατί το χούι πεθαίνει τελευταίο.

Αλλά από λεφτά; Προσλήψεις; Εξοπλισμό; Όλο στο θα και στο περίμενε μας έχουν.

Στην Ευρώπη ξαναεμφανίσανε τον Σόιμπλε. Γιατί όλοι σχεδόν -πλην Ολλανδίας- αμφισβητούν το γερμανικό δόγμα, που στην ουσία είναι η εφαρμογή της οικονομικής θεωρίας της αγέλης, απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Μπόρα είναι, θα περάσει; Και αν έχουμε εκατόμβες θυμάτων τι πειράζει, η οικονομία νάναι καλά. Αν και έχουν αγωνία μήπως ο “μικρός” Τσίπρας, που όλο ανακατεύεται στα πόδια τους και τον τιμώρησαν την προηγούμενη φορά, τους πάρει την ρεβάνς.

Και εμείς στην Ελλάδα, παρατηρητές της καταστροφής που έρχεται, σαν το μικρό παιδί που βάζει ξανά το χέρι στη φωτιά γιατί δεν θυμάται ότι κάηκε. Προσηλυτισμένοι στην αδράνεια  με τα σύγχρονα μέσα ύπνωσης, δηλαδή τη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση, είμαστε εν υπνώσει από τους ιεροκήρυκες που υπόσχονται το “νερό του Καματερού” και το “μάννα εξ ουρανού”, αλλά όχι τώρα, αλλά αφού μειώσουμε άλλη μια φορά τον μισθό των δημόσιων υπαλλήλων, όπως λένε οι “γραφές του νεοφιλελευθερισμού” και υποστούμε τις “δέκα πληγές του Φαραώ” για τις αμαρτίες μας.

Οι δημοσκοπήσεις. Μπράβο μας από μάσκες έχουμε έλλειμμα, αλλά από δημοσκοπήσεις καθόλου. Για να μην πάμε μακριά, ότι εν τέλει αποδείχθηκε ότι η γη είναι στρογγυλή, θυμίζω ότι με την Συμφωνία των Πρεσπών οι δημοσκοπήσεις λέγαν πόσο λάθος ήτανε και τώρα χειροκροτάνε την Βόρεια Μακεδονία. Εμείς καυγά δεν κάνουμε με τους χειροκροτητές, τους παλαμάκηδες. Γιατί όταν γίνεται καυγάς κανένας δεν ακούει επιχειρήματα. Άσε, κανένας δεν θυμάται στο τέλος “τις άρξασθαι χειρών αδίκων”. Με μουλαρίσιο πείσμα θα εξηγήσουμε τα επιχειρήματά μας, θα ετοιμαστούμε για τις πορείες, αλλά δεν θα αφήσουμε χαμένη αυτή την ευκαιρία που όλοι μας, θέλαμε δεν θέλαμε, μάθαμε να κολυμπάνε στο διαδίκτυο.

Γιατί όπως έδειξε η μέχρι τώρα πορεία, όταν η Κυβέρνηση διαπιστώνει ότι πείθουμε κόσμο, τότε εύκολα κάνει μπρος πίσω, για να ξεγελάσει, να φέρει τον κόσμο στα νερά της. Όταν πριν μερικούς μήνες είχα γράψει την “Ωδή στους μικρομεσαίους φίλους μου“,

για να τους πω ότι θα απογοητευθούν από τον Μητσοτάκη που στήριξαν, γιατί άλλα περίμεναν και άλλα θα μας έρθουν, δυστυχώς επιβεβαιώθηκα επί το χείριστον, καθώς βέβαια ούτε η πιο νοσηρή φαντασία δεν μπορούσε να προβλέψει πανδημία στην υγεία, αλλά και “Πανδημία στην Οικονομία”.

Αν κάτι λοιπόν έχουμε να ευχηθούμε είναι: Την Υγεία μας νάχουμε, αλλά για να αποφύγουμε το μενού της φτωχοποιησης δεν αρκούν τα ξόρκια και οι ευχές ούτε οι επικλήσεις, αλλά νέοι πολυσύνθετο κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη που θα διεκδικήσουν, για πρώτη φορά σοβαρά, άμβλυνση των ανισοτήτων