Σπύρος Τζόκας: “Τιμή και δόξα στους αγωνιστές που εκτελέστηκαν στο Χαϊδάρι”
Δεν θα παραβρεθεί ο αντιπεφεφειρειάρχης Σπύρος Τζόκας στο αυριανό μνημόσυνο των ηρώων που εκτελέστηκαν στον Διομήδειο Κήπο στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, λόγω ανειλημμένης υποχρέωσης. Όπως δήλωσε στην εφημερίδα μας, είναι προσκεκλημένος ως ομιλητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου σε ανάλογη εκδήλωση, με θέμα τον ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη και τους έγκλειστους στις φυλακές της Ακροναυπλίας.
Ο κ. Τζόκας θα στείλει αντιπρόσωπό του στην επιμνημόσυνη τελετή του Διομήδειου. Ακολουθεί ο χαιρετισμός του.
Κυρίες και κύριοι,
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Λέγεται ότι όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Ο λαός μας στην συντριπτική του πλειονότητα διάλεξε τα όπλα και πλήρωσε φόρο αίματος.
Συναντιόμαστε εδώ, για να αντισταθούμε σ’ όλους εκείνους που θέλουν να ξεχαστεί η ιστορία αγώνων και θυσιών και να την αντιμετωπίζουν οι νέες γενιές σαν ένα παραμύθι χωρίς αντίκρισμα στην σημερινή πραγματικότητα.
Τιμάμε σήμερα την Τρισένδοξη Εθνική μας Αντίσταση και αντλούμε πλούσια διδάγματα πατριωτισμού και διαπαιδαγώγησης.
Μεταξύ των τοπόσημων του ηρωικού και ένδοξου αγώνα του ελληνικού λαού είναι και το Χαϊδάρι που υπήρξε τόπος μαρτυρίου για χιλιάδες πατριώτες στη διάρκεια της Κατοχής. Στις φυλακές τού Στρατοπέδου και στο διαβόητο κολαστήριο του Μπλοκ 15, κρατήθηκαν και βασανίστηκαν αγωνιστές που έδωσαν τα πάντα για την Ελλάδα. Πολλοί οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Κορυφαία πράξη αντίστασης η εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο Καισαριανής.
Μια ακόμα ένδοξη πράξη αντίστασης διαδραματίστηκε και εδώ στο Διομήδειο Κήπο. 59 ήρωες (μεταξύ τους και 9 γυναίκες), θανατώθηκαν από τους Γερμανούς σε μια μικρή χαράδρα του Διομήδειου Κήπου στις 8 Σεπτέμβρη του 1944, μόλις ένα μήνα πριν την απελευθέρωση. Μεταξύ τους και η Λέλα Καραγιάννη, η “Μπουμπουλίνα τής Κατοχής”.
Ξημερώματα της 8ης Σεπτέμβρη 1944, 59 ήρωες φορτώνονται στη γερμανική κλούβα από τις φυλακές της οδού Μέρλιν, πίσω για το Χαϊδάρι.
Οι μελλοθάνατοι ρίχνουν μηνύματα στον δρόμο.
Στην Πανεπιστημίου βρίσκεται από τους πρωινούς διαβάτες μια εικόνα της Παναγίας τυλιγμένη σε χαρτί που μεταφέρει το μήνυμα του 18χρονου Γιαννάκη Χούπη στους γονείς του:
«Να με συγχωρήσετε για την πίκρα που θα σας ποτίσω. Θέλω να ζήσετε για να εκδικηθήτε. Θάρρος, συγγνώμη. Σας φιλώ…».
Σε μικρή απόσταση οι περαστικοί μαζεύουν ένα κομμάτι ύφασμα:
«Εκτελούμε για την πατρίδα. Ειδοποιήσατε σπίτι μου, Άγγελος Βλασόπουλος εξ Αγίου Πέτρου Λευκάδος, 8.9.44».
Στον ίδιο δρόμο ανευρίσκεται και το τελευταίο μήνυμα του Μανώλη Λίτινα, δικηγόρου και ηγετικού στελέχους του πολιτικού ΕΔΕΣ της Αθήνας: «Σήμερα το πρωί τουφεκιζόμεθα, πέφτομε για την πατρίδα με γέλιο στα χείλη για τη λευτεριά».
Τα ξημερώματα της 8ης Σεπτέμβρη 1944, ο ναζισμός έδειξε, για μια ακόμη φορά, το αληθινό του, απάνθρωπο πρόσωπο. Οι ήρωες αυτοί έπεσαν τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο και ζητωκραυγάζοντας.
Ελάχιστη υποχρέωσή μας να αποδώσουμε στο χώρο της θυσίας τους όλα εκείνα που τους θυμίζουν.
Λυπάμαι που μια άλλη παρόμοια εκδήλωση την ίδια μέρα με αναγκάζει να μην είμαι κοντά σας σε αυτή την σημαντική εκδήλωση μνήμης. Την ίδια μέρα γίνεται η εκδήλωση για τις φυλακές της Ακροναυπλίας και για τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη και είμαι καλεσμένος από το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου να μιλήσω.
Μόνο, όμως, η φυσική μου παρουσία είναι απούσα.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ
