Σε σένα, που πέταξες το σκυλάκι σου στο πάρκο
Αφιερωμένο στον ιδιοκτήτη του σκύλου που τον έβαλε σε μια σακούλα και τον ξεφορτώθηκε στο Πάρκο Εθελοντισμού, στο Χαϊδάρι.
Ναι φίλε, είναι ο μαύρος ο σκυλάκος σου. Έτσι όπως τον πέταξες, τι περίμενες. Τον τραβολογάνε οι αλεπούδες. Τον κοιτάνε και αποστρέφουν το βλέμμα οι περαστικοί. Κρατάνε τη μύτη τους και τρέχουν να γλιτώσουν από τη γλυκερή αποφορά του θανάτου. Είναι το σκυλάκι σου, που είχε την ατυχία να είσαι το αφεντικό του.
Ποιος ξέρει πόσες σέλφι έχεις “ανεβάσει” μαζί του, γεμάτος χαμόγελα και αγάπη. Πόσο καμάρι είχες όταν τον περπατούσες με το λουράκι του. Πόσες στιγμές τρυφερότητας σου χάρισε. Όμως, όταν πέθανε, βρέθηκες σε αμηχανία. “Τι να τον κάνω;”. Το μόνο που σε απασχόλησε πραγματικά ήταν πώς να ξεφορτωθείς το ζωάκι γρήγορα και εύκολα. Τα πριν τα ξέχασες όλα. Μόνο να το ξεφορτωθείς… έστω και μέσα στη σακούλα, έστω κι αν η μυρωδιά από το κορμάκι του ταξιδέψει μακριά, έστω κι αν τον κομματιάσουν οι αλεπούδες. Το πέταξες και γύρισες ήσυχος στο σπιτάκι σου. Κατά τα άλλα, σίγουρα ήσουν συντρίμμια για την απώλεια του φίλου σου…
Κι άλλοι το κάνουν αυτό, πολλοί. Όλοι ξέρουμε ότι η φιλοζωία περισσεύει, αλλά η υπευθυνότητα είναι στα αζήτητα. Ένας μικροεγωισμός είναι για κάμποσους το ζωάκι τους. Τίποτε άλλο. Κι αν, όπως λένε, ο άνθρωπος ξεχωρίζει γιατί είναι το μόνο ον που επιφυλάσσει μεταθανάτια φροντίδα στους δικούς του, τότε ή υπάρχει πρόβλημα με την ανθρωπιά σου ή το σκυλάκι δεν σήμαινε τίποτε ειλικρινές για σένα. Ήταν τελικά μόνο ένα ρηχό life style και τίποτε άλλο.
Είναι μερικοί άλλοι που τα σαβανώνουν σ΄ ένα σεντόνι κι έρχονται να τα θάψουν στο Πάρκο, αν και ξέρουν ότι αυτό απαγορεύεται. Τα βάζουν 10-15 πόντους κάτω από το χώμα, μια πέτρα από πάνω για να πάρει πιο επίσημο χαρακτήρα το πράγμα και… οκ, το κάναμε το καθήκον μας. Το άλλο βράδυ κιόλας, τα σαρκοφάγα το έχουν ξεθάψει και το “πάρτι” αρχίζει. Κάνε μια βόλτα να δεις πόσα ξασπρισμένα κόκαλα “ζώων συντροφιάς” από “καλά σπίτια” είναι πεταμένα παντού εκεί γύρω.
Μοιάζεις με τους τύπους (άνδρες και γυναίκες) που έρχονται στο πάρκο με μια σακουλίτσα δεμένη στην αλυσίδα, δήθεν για να μαζέψουν τα κακάκια. Κι όταν το ζώο τα κάνει, κοιτάνε δεξιά αριστερά για να δουν αν τους βλέπει κανείς και απομακρύνονται με πλήρη αναισθησία. Φιλοζωία μεν, αλλά τη “ζαχαρένια” μας δεν την χαλάμε με τίποτα.
Άκου λοιπόν φίλε, εσύ που πέταξες τον σκύλο σου στο πάρκο. Είσαι ένα άκαρδο, ανεύθυνο, εγωιστικό ον. Είμαι σίγουρος ότι σε όλη σου τη ζωή μόνο την “πάρτη σου” κοιτάς.
Μενέλαος Χρόνης
