Περί ζωοφιλίας, δικαιωμάτων των ζώων και δημόσιας υγείας

Σημειώνει ο Λευτεριάς Φιλόζωος

Πρώτα-πρώτα, οι “ζωόφιλοι” και οι σύλλογοί τους πρέπει να μάθουν ότι η αγάπη για τα ζώα εκφράζεται με τον όρο ζωοφιλία και όχι με τη φιλοζωία, που σημαίνει φίλος της ζωής γενικά και της ανθρώπινης ζωής ιδιαίτερα, που προφανώς δεν ταυτίζονται και εκφράζουν διαφορετικές φιλοσοφίες.

Οι συνήθεις ζωόφιλοι λένε ότι όποιος δεν αγαπάει τα ζώα δεν αγαπάει ούτε τους ανθρώπους. Τι σημαίνει όμως αγαπάω τα ζώα, και ιδιαίτερα τα σκυλιά;

Μήπως ότι τα κλείνω μέσα σ’ ένα διαμέρισμα, μικρό ή μεγάλο δεν έχει και μεγάλη σημασία, αλλά συνήθως μικρό, και τους στερώ την δυνατότητα να ζουν ελεύθερα στη Φύση; Μήπως να τα αναγκάζω να ξεπαγιάζουν το καταχείμωνο ή να ψήνονται το κατακαλόκαιρο σε μια μικρή βεράντα; Ή μήπως να το αναγκάζω να ζει με μια ολόκληρη οικογένεια ανθρώπων όπου ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα και τις δικές του ιδιοτροπίες, με τις καλές και τις κακές της στιγμές, με αντάλλαγμα γι’ αυτήν την τιμωρία του μια δυό σύντομες βόλτες γύρω από το τετράγωνο της πολυκατοικίας και κατά προτίμηση στην διπλανή  πλατεία;

Το επιχείρημα ότι «ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου» μάλλον παραπέμπει στο ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που καταφεύγει στη φιλία του σκύλου, φαίνεται ότι είναι ανίκανος να γευτεί την ανθρώπινη φιλία. Μπορεί και να παραπέμπει στο γεγονός ότι είναι τόσο καταπιεσμένος από τα λογής – λογής αφεντικά του, που έχει χάσει τον αυτοσεβασμό του και για να αισθανθεί κι’ αυτός αφεντικό παίρνει ένα σκύλο στο σπίτι, τον οποίο συνήθως όταν πάει διακοπές το καλοκαίρι τον εγκαταλείπει, κι έτσι σχηματίζονται σμήνη αδέσποτων σκύλων, συχνά πρωταγωνιστές σκυλοκαβγάδων στις γειτονιές, κάποτε και με θύματα παιδιά ή ηλικιωμένους. “Αφεντιλίκι” που συχνά και σε πολλές περιπτώσεις φτάνει μέχρι τον βίαιο βασανισμό  των ζώων που τάχα τα αγαπούν.

Αυτό το φαινόμενο κάποιοι Δήμοι το αντιμετώπισαν με “στοργή”, όχι γιατί αγαπούν τα ζώα, αλλά γιατί η σχετική υποκρισία φέρνει ψήφους. Κάποιοι άλλοι “καπάτσοι” έστησαν “Συλλόγους ζωόφιλω”, ακόμα και ΜΚΟ, και πιέζοντας πολιτικούς και λοιπούς “διαχειριστές δημόσιου χρήματος”, μέχρι και “ευαίσθητους πλούσιους”, τους μετέτρεψαν σε χορηγούς, οικονομικούς ενισχυτές και “ευεργέτες” και κάνουν χρυσές δουλειές, πουλώντας τοις μετρητοίς ζωοφιλία, αγνοώντας τις συνέπειες.

Κάποιοι υποτίθεται παιδοψυχολόγοι “γνωματεύουν” ότι ένα “κατοικίδιο ζώο”, κατά προτίμηση σκύλος, βοηθάει τα παιδιά να μεγαλώνουν καλύτερα. Πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για παραμύθι, που εξυπηρετεί γονείς που στην ουσία αδιαφορούν για τα παιδιά τους και γι’ αυτό τα παρκάρουν μπροστά στους υπολογιστές για ηλεκτρονικά παιχνίδια ή και τα απασχολούν με το “κατοικίδιο”. Όσοι γονείς πιστεύουν τέτοια παραμύθια, ας ρωτήσουν γιατρούς άλλων ειδικοτήτων, ας πούμε πνευμονόλογους, ογκολόγους κλ.π,  για τους κινδύνους που εγκυμονεί για τα παιδιά τους, αλλά και για τους ίδιους, η συγκατοίκησή τους με ζώα.

Και μην μας πουν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος επειδή τάχα τα εμβολιάζουν, όσοι τα εμβολιάζουν, γιατί τα εμβόλια καλύπτουν μια ή μερικές μολυσματικές περιπτώσεις και τα ζώα είναι φορείς και αρρωσταίνουν από πολλές αρρώστιες, όπως και κάθε ζωντανό ον.

Επειδή όμως το κακό παράγινε και πρωί-βράδυ τα σκυλιά βγάζουν τα αφεντικά τους βόλτα και οι σκυλοκαβγάδες δίνουν και παίρνουν και η ηχορύπανση πάει καπνός, χωρίς να λείπουν τα φαινόμενα τραυματισμών ανθρώπων από αδέσποτα και χαλαρά σκυλιά, με αποκορύφωμα τα σκυλόσκατα να γεμίζουν πάρκα, πλατείες και δρόμους, γιατί ελάχιστοι φροντίζουν να τα μαζεύουν, με αποτέλεσμα να τα πατάμε και να τα μεταφέρουμε στο σπίτι μας, ή και να γλιστράμε πατώντας τα, γίνεται επιτακτική η ανάγκη οι Δήμοι να πάρουν δραστικά μέτρα, γιατί δικαιώματα έχουν και εκείνοι που σέβονται το δικαίωμα των ζώων να ζουν ελεύθερα και όχι κόντρα στη φύση τους.

Το φαινόμενο μάλιστα να περιφέρονται δεκάδες σκυλιά, από πάρκο σε πάρκο και από πλατεία σε πλατεία, ακόμα και σε παιδικές χαρές, χωρίς την επιβαλλόμενη φροντίδα, έχει ως αποτέλεσμα να γεμίζουν τα ελάχιστα πάρκα, οι ταλαιπωρημένοι δρόμοι και οι παρατημένες πλατείες με σκυλόσκατα, πράγμα που εξελίσσεται σε απειλή για τη δημόσια υγεία, εκεί που παίζουν παιδιά και βγαίνουν τα άλλοτε περήφανα γηρατειά και λοιποί Δημότες να συναντηθούν, να πουν δυό κουβέντες και να πάρουν λίγο αέρα. Αφού κάποιοι συνδημότες μας δεν σέβονται την προσωπικότητα και την ελευθέρια των ζώων και προτιμούν να τα βασανίζουν φυλακισμένα στην βεράντα τους, ας βγει μπροστά ο Δήμος και να θεσπίσει κανονισμούς για τα κατοικίδια, επιβάλλοντας πρόστιμα στους απροσάρμοστους. Τουλάχιστον ας τοποθετήσει άμεσα πινακίδες σε όλες τις Πλατείες της πόλης μας, που να απαγορεύουν το πέρασμα των κατοικίδιων με τους συνοδούς τους μέσα από πάρκα και  πλατείες, όπως συμβαίνει σε όλες τις, ως προς τούτο, πολιτισμένες χώρες.

Κι ας επεξεργαστεί η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου ένα πρόγραμμα σχετικής ενημέρωσης ή και εκπαίδευσης των ζωόφιλων δημοτών, προς την κατεύθυνση, ότι πέρα από τα ζώα που φυσικά πρέπει να τα αγαπάμε ως ελεύθερα και να τα συμπονάμε ως φυλακισμένα στην παράνοια, υπάρχουν και άνθρωποι, εκατομμύρια παιδιά που πεινάνε και πεθαίνουν από ασιτία, από τη δίψα ή για ένα εμβόλιο, όταν με τα ημερήσια έξοδα ενός κατοικίδιου θα μπορούσαν, όχι απλά να χορτάσουν και να ξεδιψάσουν δεκάδες παιδιά, αλλά και να αποφύγουν τον, από πείνα, δίψα ή μολυσματικές αρρώστιες, θάνατο.

Οι ίδιοι οι ζωόφιλοι θα πρέπει πέρα από το κούνημα της ουράς του σκύλου τους, έκφραση ευχαρίστησης όταν το ταΐζουν, να γνωρίζουν ότι ο εγκλεισμός ακόμα και των χορτάτων των σκύλων προκαλεί συχνά, συνήθως τα βράδια, ένα αργόσυρτο κλάμα των σκυλιών που μοιάζει με ανθρώπινο θρήνο και στεναγμό φυλακισμένων. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι τα “καλλιστεία”, τα “νεκροταφεία” και οι “μπουτίκ” για σκύλους αποτελούν έκφραση νοσηρού μικροαστισμού και πρόκληση για φτωχούς και πεινασμένους συνανθρώπους τους και το γεγονός ότι βρίσκουν μιμητές ακόμα και στα φτωχά στρώματα, κάποιους που δεν ξέρουν τι θα πει βιβλίο, τι θα πει αλληλεγγύη, πόση σημασία έχει ένα Καλημέρα γείτονα  και η καλή συμπεριφορά, δεν αλλάζει σε τίποτα αυτή την νεοπλουτίστικη ασχήμια.

Λευτεριά, λοιπόν, στα ζώα (επειδή τα αγαπάμε) για να είναι ευτυχισμένα και για να προστατέψουμε την Δημόσια Υγεία, αλλά  και αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, όπου γης, ας είναι το επόμενο βήμα μας προς τον πολιτισμό, για να μας ευγνωμονούν όχι μόνο τα ελεύθερα ζώα, αλλά και τα ζωντανά φτωχά παιδιά του κόσμου.