ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

Μια “μέρα της μαρμότας” στο Χαϊδάρι

 

Η Πλάσιδα Λινέρο ήταν φημισμένη -και με το δίκιο της- για τη σίγουρη ερμηνεία των ονείρων των άλλων, φτάνει να της τα είχαν διηγηθεί νηστικοί. Δεν είχε όμως επισημάνει κανέναν κακό οιωνό στα δυο όνειρα του γιου της ούτε και στ’ άλλα όνειρα με δέντρα που της διηγιόταν κάθε πρωί, τις μέρες πού προηγήθηκαν του θανάτου του.” (Οι πρώτες φράσεις του βιβλίου “Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου”, Cabriel-Garcia Marquez.

γράφει η Ελισάβετ Μπούρα

Στο Χαϊδάρι πάλι και πάλι “η Μέρα της μαρμότας”, στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της πόλης, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος-α προφήτης, οιωνοσκόπος ή ονειρομάντης. Το χρονικό του  προαναγγελθέντος  καθημερινού βάσανου και ίσως  δυστυχήματος  είναι όλα όσα συνθέτει η παραβατική συμπεριφορά στους δρόμους μας…

Οι φωτογραφίες δεν είναι τίποτα άλλο από μια στιγμιαία απεικόνιση (τυχαία σε ένα οικοδομικό τετράγωνο –Γ. Παπανδέου – Λ. Αθηνών – Πλάτωνος) της   μόνιμης   παράστασης – ταινίας, όπου εμείς οι πολίτες συμμετέχουμε εκόντες άκοντες σε ολόκληρη τη πόλη. Θέλοντας και μη, κομπάρσοι και πρωταγωνιστές.

Ο Δήμος μας και η αστυνομία είναι ο σκηνοθέτης και το τεχνικό συνεργείο της ταινίας δράσης –αδρεναλίνη στο φουλ. Αφού αποφάσισαν, (καθώς δεν κάνουν τίποτα να το αποτρέψουν ως καθ’ ύλη και τόπο αρμόδιοι) ότι ο δρόμοι μας  και οι πεζόδρομοι πρέπει να είναι αδιάβατοι και  τα πεζοδρόμια χώροι στάθμευσης και χωροθέτησης δημοτικού εξοπλισμού και κατάληψης από επαγγελματίες και παρόδιους ιδιοκτήτες, μας αφήνουν να αυτοσχεδιάσουμε. Όποιος προλάβει –πρόλαβε, ουφ άλλη μια μέρα σώοι και αβλαβείς, τα καταφέραμε να σωθούμε περνώντας την εμπόλεμη ζώνη. Αύριο έχει ο Θεός. “Tomorrow is another day” λέει η Scarlet, στο «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Μια "μέρα της μαρμότας" στο Χαϊδάρι 3

Μέρα της μαρμότας και στα πεζοδρόμια

Οι οδηγοί θα παραβιάσουμε τη διπλή γραμμή, αφού υπάρχει μόνιμα παράνομη στάθμευση στο οδόστρωμα και το πεζοδρόμιο, θα κινδυνεύσουμε να συγκρουστούμε με τον αντίθετα διερχόμενο, να παρασύρουμε κάποιον-α  που θα κάνει το λάθος να διασχίσει πεζός το οδόστρωμα -χωρίς διάβαση, όπως σε όλες τις διασταυρώσεις- ή απλά να θελήσει να περπατήσει στο εξαιρετικά στενό πεζοδρόμιο. Και δεν φτάνει αυτό, χωροθετεί και δυο κάδους ο Δήμος ακριβώς δίπλα στο στύλο.

Και το πλέον παράλογο, ο κάδος ανακύκλωσης (το απόλυτο ανέκδοτο “ανακύκλωση στο Δήμο μας”) εξυπηρετεί τον φίλο που έχει σταθμεύσει στο πεζοδρόμιο το τρίκυκλό του και αφαιρεί προς ίδιον όφελος την ανακύκλωση που όλοι εμείς  τοποθετούμε στον κάδο και έχει έσοδα ο Δήμος, δηλαδή όλοι εμείς. Κατά τ’άλλα οι κάδοι χωροθετημένοι παράνομα, χωρίς απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου και τεχνική μελέτη κ.ά, στα στενά πεζοδρόμια (ο ΓΟΚ -1577/85 και ΝΟΚ 4067/2012 και η 52716/2001Κ 52907/2009 ισχύουν, ξέρετε). Όσο  για τον ΚΟΚ (2696/99), μάλλον οι αρμόδιες αρχές νομίζουν ότι είναι το γλυκό των παιδικών μας χρόνων.

Μια "μέρα της μαρμότας" στο Χαϊδάρι 5

Στο ΜΥΜΑΡΚΕΤ, στην οδό Πλάτωνος, κάνεις τα ψώνια σου ok, άλλη μια μέρα, τα μετράς ίσα-ίσα να τα καταφέρεις  να ψωνίσεις τα απαραίτητα και πηγαίνεις προς την έξοδο. Όχι, «quo vadis»; Πού πηγαίνεις; Ξέρω ΄γώ, στο φαναρτζίδικο στη καλύτερη περίπτωση, αν καταφέρω να ελέγξω και τα δύο ρεύματα με την απόλυτη έλλειψη ορατότητας όχι μόνο από την ανορθολογική χωροθέτηση των κάδων, αλλά και από τα κλαδέματα και το σωρό των ανακυκλώσιμων εκτός κάδου. Εκτός κι αν πάω κατευθείαν στη φυλακή και ο πεζός, που θα περπατά κοιτώντας γύρω-γύρω να δει από πού να φυλαχθεί, στο νοσοκομείο.

Κάθε μέρα ίδια μέρα της Μαρμότας

Και μην μας λέτε ότι είναι κάτι περιστασιακό λόγω έλλειψης προσωπικού και αργιών. Πάντα έτσι ήταν και θα είναι, γιατί  αυτή είναι η νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί με ευθύνη των δημοτικών αρχών: Πέτα και πάρκαρε όπου βρεις, κανείς δεν τιμωρείται, ο παραβάτης είναι μάγκας και καυχιέται γι’ αυτό, επιβάλλει το άδικό του. Ποιος να ασχοληθεί, θέλουμε το κεφάλι μας ήσυχο και τους ψηφοφόρους μας ικανοποιημένους και όλοι μαζί παρακολουθούμε τη «Μέρα της μαρμότας», χωρίς pop-corn  και αναψυκτικό, μόνο με τη ψυχή στο στόμα.

Μια "μέρα της μαρμότας" στο Χαϊδάρι 7

Αύριο έχει ο Θεός, αλλά ο Δήμος μας  ως άλλος Rhett Butler «Frankly, my dear, I don’t give a damn”, «Όσα παίρνει ο άνεμος», μας γυρνά την πλάτη επιδεικτικά, τύφλα να΄χει ο Clark Gable.

Επειδή λοιπόν δεν δίνουν δεκάρα για μας και τη ζωή μας, τι λέτε,  θα δεχτούμε τη μοίρα και τους ρόλους που μας μοίρασαν κάθε μέρα  μια Μέρα της μαρμότας ή θα αναλάβουμε δράση; Μείνετε συντονισμένοι –σύντομα στη πόλη  μας, to be continued….

Παρόμοια Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button