Με αφορμή την εθνική μας τραγωδία…
Ο συμπολίτης ηθοποιός Τάσος Χαλκιάς αποχαιρετά την αγαπημένη του συνάδελφο Χρύσα Σπηλιώτη και γράφει τις σκέψεις του για την εθνική τραγωδία.
Του Τάσου Χαλκιά
Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική, οι απώλειες τεράστιες, ο θάνατος κυρίαρχος, με όλο το τρομερό του μένος, ο πόνος ξέχειλος παντού, τον καθέναν κατέχει χώρια και ο καθένας μας πονά με τον δικό του τρόπο!
Οι ευθύνες πολλές, πάρα πολλές και τώρα και από πάντα, από παλιά, από πολλούς, από πολλά χρόνια πριν! Από τότε που αυτός ο τόπος ξεκίνησε τις προσπάθειες να ανασυγκροτηθεί, άραγε σε ποια, παλαιότερα πρότυπα ή πάνω σε ποιες νέες ιδέες; Ήταν ο απόηχος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του μετέπειτα εμφύλιου σπαραγμού, στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα… ήμουν ακόμα παιδάκι! Περάσαν χρόνια, εγώ μεγάλωσα, οι πόλεις μεγάλωσαν, οι άνθρωποι ασφυκτιούσαν και άρχισαν να αναζητούν διεξόδους προς την εξοχή.
Ξεκίνησαν να δημιουργούνται οι πρώτοι, παραθαλάσσιοι κατά βάση οικισμοί, άραγε σε ποια παλαιότερα πρότυπα ή πάνω σε ποιες νέες ιδέες; Οι “προσπάθειες”, του περίεργου αυτού κράτους, που κάθε φορά συγκροτείται, από τον εκάστοτε κομματικό μηχανισμό που προκύπτει από τις εκλογές, οι προσπάθειες λοιπόν αυτού του κράτους, για την περίφημη εθνική ανασυγκρότηση, συνεχίζονταν βεβαίως άκαρπες. Με ένα και μόνο, δυστυχώς, κάθε φορά αποτέλεσμα, σε μια νέα φυσική ή τεχνική καταστροφή να θρηνούμε όλο και περισσότερα θύματα!
Οι ευθύνες παραμένουν τεράστιες, εγκληματικές κατά των Ελλήνων πολιτών, όσα δάκτυλα κι αν υψωθούν δεν μπορούμε να κρυφτούμε πίσω τους! Δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε! Δεν ωφελεί να τις επεξεργαζόμαστε με δημαγωγικά λογοπαίγνια και να τις επιστρέφουμε στο παρελθόν! Ο φαύλος αυτός κύκλος έχει αποδειχθεί ιστορικά, ότι δεν οδηγεί παρά στο πουθενά και στο τίποτα! Ποιος άραγε δεν το έχει ακόμα αντιληφθεί; Προφανώς μόνον εκείνοι που ωφελούνται από την ατέρμονα περιστροφή του! Ας αποφασίσουμε λοιπόν με ποιον είμαστε, με μας ή με κείνους, γιατί στ’ αλήθεια μόνον αυτός ο διαχωρισμός υπάρχει: οι άνθρωποι, οι Έλληνες πολίτες, ο λαός μας από τη μια και οι παντός είδους και απόχρωσης επαγγελματίες εξουσιαστές από την άλλη.
Ευτυχώς όμως για μας, για τον άνθρωπο και τη δημιουργική του παρουσία και συνέχεια πάνω στον πλανήτη, ευτυχώς για τούς νεοέλληνες, αυτοί οι μωρόπιστοι και ταλαιπωρημένοι τεμπέληδες της Ε. Ε. έδειξαν, δυστυχώς επί τη “ευκαιρία”, για άλλη μια φορά, το μεγαλείο της ψυχής και της φυλής τους!
Περίσσεψαν η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, η παρηγοριά και η αγάπη και από τους λιγοστούς εκπροσώπους του Ελληνικού πλούτου, με περισσότερες ή λιγότερες φανφάρες, αλλά κυρίως από τον απλό κόσμο, τον ανώνυμο λαό, που μέσα από το μεγαλείο του εθελοντισμού, και την ανιδιοτελή ένταξή του σ’ αυτόν, προσφέρει τις υπηρεσίες του για την ανακούφιση των πληγέντων συνανθρώπων μας!!
Εξαιρετική, πολυπληθής και δημιουργική παρουσία σ’ αυτό το σιωπηρό κάλεσμα, σ’ αυτό το ανθρώπινο προσκλητήριο, η νεολαία μας, το μέλλον αυτού του τόπου, η ελπίδα, η μόνη μας ελπίδα και όσοι το αντιλαμβανόμαστε επί της ουσίας, ας σκύψουμε πάνω τους, με πιο πολύ αγάπη, με πιο πολύ φροντίδα! Φίλοι συνάνθρωποι και συμπολίτες, δεν θα μπορούσα παρά να κλείσω αυτή την ταπεινή μου συμπόρευση μαζί σας, σ’ αυτό το κατά τον Αισχύλο, πάθος της σύγχρονης πατρίδας μας, εύχομαι επιτέλους και μάθος, με μια ελπιδοφόρα ευχή: Ας είμαστε πάντα και παντού αλληλέγγυοι μεταξύ μας και μακριά από την ανάγκη, που με τη βία κατά καιρούς μας το επιβάλει!…
Χρύσα μου στο καλό, τι μέρα που διάλεξες, με τόσους πολλούς παρέα! Φίλοι μου, καλό ταξίδι… θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω
