“Είμαι η Μαρία. Και θέλω να δω την πόλη μου να ανθίζει αυτή την Άνοιξη”

γράφει η Μαρία Μαγκανάρη
Senior Yoga Teacher / Teacher Trainer
υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη
Λαϊκή Συσπείρωση / Δήμαρχος Μιχάλης Σελέκος

«Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι,
πάνω στο ύψωμα,
και όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας,
μπορεί να φαντάζομαι κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν (…)»
Γ. Ρίτσος, Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

……………………………………

Είμαι η Μαρία. Το όνομά μου είναι κοινό, αλλά τα όνειρα και τα φτερά μου δεν είναι συνηθισμένα. Και παρ’ όλο που μεγαλώνω – και φουστάνια ακόμα δεν έμαθα φοράω, να μάθω τον ήχο τους– η επιθυμία και η ελπίδα κάνουν θόρυβο μέσα μου.

Γεννήθηκα στο Χαϊδάρι.
Εδώ μεγαλώνω, εδώ μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Εδώ εργάζομαι. Εδώ ριζώνω. Όσες φορές κι αν δόθηκε η ευκαιρία – αφορμή να φύγω, δεν το πήρα απόφαση ποτέ. Κοιτώντας πίσω, χαίρομαι τόσο πολύ που δεν το έκανα. Την ίδια ώρα όμως μετανιώνω, που ενώ αγαπούσα την πόλη μου, στην πραγματικότητα δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό για εκείνη. Σταύρωσα τα χέρια και την άφησα να «μεγαλώνει», με μένα αλλά χωρίς εμένα. Έβλεπα να αλλάζει χέρια, να πληγώνεται, να παλεύει.

Έβλεπα και εμένα να θυμώνω, να απαιτώ, να φωνάζω, αλλά σε ποιον; Πού; Εκεί απέναντι δεν υπήρχε ποτέ κανείς Κ ι εγώ δε μιλούσα, ενώ είχα ευθύνη δεν μιλούσα. Γιατί, όσο θόρυβο όταν κάνουν τα φτερά σου και τα όνειρά, αν δε βγεις εκεί έξω να τα διεκδικήσεις, πως μπορείς πάντα να περιμένεις κάποιος άλλος να το κάνει για σένα;…

Μου πήρε χρόνια και μια μέρα για να αναλάβω την ευθύνη. Βολεύτηκα, εφησύχασα, όταν πριν πέντε χρόνια, το 2014, χειροκρότησα τους κατάλληλους άνθρωπους, την πιο δεμένη και με όρεξη ομάδα, να παίρνει επιτέλους τα ηνία. Γύρισα ξανά στη δική μου καθημερινότητα και στο άνετο πόστο του παρατηρητή.

Μου πήρε μία στιγμή να σταθώ σε εκείνο το «πεζούλι» του Ρίτσου και να τολμήσω να σκεφτώ πως, αυτός ο ανοιξιάτικος αέρας που θα έρθει, δεν γίνεται δεν πρέπει να με βρει ΜΟΝΟ να κοιτάζω. Όχι εμένα ούτε και σένα. Που γνωρίζουμε, που είδαμε, που αποφασίσαμε, ότι μόνο κοιτώντας δεν άλλαξε ποτέ καμιά θέα!

Και έτσι πήρα την απόφαση, πήγα να συναντήσω τον Μιχάλη. Πολλές φορές, όχι μία. Και βρήκα την πόρτα του πάντα ανοιχτή, να υποδέχεται μαζί με μένα κάθε πολίτη που ήθελε να μοιραστεί το μεγαλύτερο η μικρότερο πρόβλημά του. Να ακούει προσεκτικά, να προτείνει λύσεις. Δίπλα του, ένα σωρό άνθρωποι εργατικοί, που θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή προσφέροντας σε μένα και σε σένα.

Πήγα στο Δημαρχείο της πόλης μου και ενημερώθηκα, για όσα πρέπει κι εσύ να
ενημερωθείς και να αποφασίσεις, ποια θα είναι η δική σου «θέα» αυτή την Άνοιξη.

Είναι πέρα από κάθε πολιτική διαφωνία, πέρα από οποιοδήποτε χρώμα κομματικό, η αδιαμφισβήτητη προσφορά των ανθρώπων αυτών στην πόλη μου. Είναι πέρα από κάθε δεύτερη σκέψη η δική μου επιθυμία να προσφέρω το καλύτερό μου, φροντίζοντας η πόλη μου να παραμείνει σε χέρια ΚΑΘΑΡΑ και σε καρδιές και συνειδήσεις ΑΝΟΙΧΤΕΣ. Να μείνει μακριά από τα χέρια εκείνων που η δεύτερη -αν όχι η πρώτη- σκέψη τους, είναι σαφώς όχι το συλλογικό καλό αλλά το προσωπικό όφελος!

Είναι δική σου, δική μας προσωπική ευθύνη να μην πέσουμε στην παγίδα των υποσχέσεων, που θυμίζουν τις παλιομοδίτικες προσεγγίσεις και τα φανταχτερά –δίχως αντίκρισμα– μεγαλεπήβολα σχέδια, μόνο για να μας παρασύρουν σε ένα παραμύθι που, σίγουρα Άνοιξη δεν έχει. Είναι προσωπική μας ευθύνη να μην ξεχνάμε πως “ο άλλος” -που συνήθως λέμε πως φταίει- είμαστε όλοι εμείς και ο καθένας ξεχωριστά.

Είσαι εσύ, είμαι και εγώ. Και το οφείλουμε στους εαυτούς μας στα παιδιά μας, αλλά και στους προγόνους μας, να αναμειχθούμε. Και βλέπεις, εγώ πολιτικό λόγο δεν έχω, αλλά από μικρή, μου έλεγε ο πατέρας μου πως, εφόσον εκφέρεις γνώμη, ασκείς πολιτική. Εάν έχεις γνώμη, που ΕΧΕΙΣ, έχεις πολιτική συνείδηση. Και εγώ εδώ, σαν εσένα θέλω με αυτή την ομάδα, με τα δικά μου όπλα, τα λίγα αλλά διαφορετικά, να δω την πόλη μου από το ψηλότερο πεζούλι της, να ανθίζει αυτή την Άνοιξη. Η συμμετοχή σου και η δική μου, όσο μικρή και αν τη θεωρούμε, μπορεί να αλλάξει τα ΠΑΝΤΑ.

Γιατί γνωρίζουμε… «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Και εδώ υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται σκληρά για αυτή την πόλη και την Άνοιξή της. Ας τους δυναμώσουμε, να συνεχίσουν το έργο τους.

Εσύ με τον τρόπο σου και εγώ με τον δικό μου. “Να λες, αν δε σωθεί η Γης, εγώ θα
φταίω..”.

Το «αδύνατον» δεν υπάρχει. Ας το επαναπροσδιορίσουμε.